Antoni Macierewicz

---

Życiorys

Działalność w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

Antoni Macierewicz przyszedł na świat w stolicy Polski, Warszawie. Jest potomstwem Zdzisława Macierewicza oraz Marii, która z domu nosiła nazwisko Strączyńska (1910–2004). Jego rodzice to naukowcy; ojciec, docent chemii, z tragicznych powodów postanowił zakończyć swoje życie wkrótce po tym, gdy musiał zgodzić się na współpracę z Urzędem Bezpieczeństwa, podczas gdy matka ukończyła studia i uzyskała tytuł doktora biologii.

W latach 1959–1960 uczęszczał do placówki wychowawczej prowadzonej przez Ojców Salezjanów w Rumi. Następnie udał się do Szkoły Podstawowej nr 25 w Warszawie, mieszczącej się przy ul. Ogrodowej. Po ukończeniu podstawówki kontynuował naukę w XVII Liceum Ogólnokształcącym im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Warszawie. W 1965 roku został usunięty z tej szkoły z przyczyn politycznych, ponieważ odmówił potępienia orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich w trakcie szkolnego apelu. Po transferze do innej szkoły, zdał maturę w XLII Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Konopnickiej w Warszawie.

Na początku 1966 roku dołączył do 1. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta, znanej jako „Czarna Jedynka”, w której pełnił rolę instruktora harcerskiego i przez kilka lat był drużynowym. W 1969 roku współorganizował Gromadę Włóczęgów, krąg przeznaczony dla starszych harcerzy. W roku 1966 rozpoczął studia z zakresu historii w Instytucie Historycznym na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Podczas studiów związał się z aktywnością opozycyjną, wszedł w skład rady wydziałowej Zrzeszenia Studentów Polskich, a także założył Ligę Niepodległościową. W lutym 1968 roku zebrał podpisy pod listem, który trafił do Sejmu PRL, sprzeciwiając się usunięciu Dziadów Adama Mickiewicza z Teatru Narodowego, które przeredagowano przez reżysera Kazimierza Dejmka. Brał również udział w studentckich protestach w marcu 1968, co zaowocowało jego tymczasowym aresztowaniem, od 28 marca do 3 sierpnia tego samego roku. Z tego powodu nie miał możliwości dalszej nauki.

Na podstawie dokumentów zgromadzonych przez Andrzeja Friszkego w opracowaniu „Anatomia buntu. Kuroń, Modzelewski i komandosi” (2010) zasugerowano, że w marcu 1968 roku Macierewicz obciążał swoich kolegów w trakcie przesłuchań, w tym Wojciecha Onyszkiewicza. W obliczu krytyki, Macierewicz postanowił nie ścigać sądownie Friszkego w odniesieniu do tych oskarżeń. W kontekście wydarzeń z grudnia 1970 roku na Wybrzeżu, zorganizował akcję pomocy, dając krew na rzecz ofiar.

29 czerwca 1971 roku zakończył kierunek studiów, prezentując prace magisterską pt. „Hierarchia władzy a struktura własności ziemskiej w Tawantinsuyu w pierwszej połowie XVI wieku”, którą obronił pod okiem Antoniego Mączaka. Po zamachu stanu pod przywództwem Augusta Pinocheta w Chile w 1973 roku, w sposób nieformalny pomógł niektórym członkom partii maoistowskiej Movimiento de Izquierda Revolucionaria uzyskać azyl w Polsce. Jako doktorant w Pracowni Dziejów Ameryki Łacińskiej Instytutu Historii PAN w Warszawie, rozwijał badania dotyczące Ameryki Południowej, jednakże nie miał okazji obronić pracy doktorskiej z uwagi na odmowę zatwierdzenia jego kandydatury przez radę naukową.

W latach 1973–1975 był współkoordynatorem akcji wysyłania protestów do Sejmu PRL przeciwko nowelizacji konstytucji. Konsekwentnie nie odniósł sukcesu w poszukiwaniach pracy w PAN, a w lutym 1974 roku zgodził się na posadę bibliotekarza, której ostatecznie nie podjął. W latach 1975-1976 prowadził wykłady z historii Ameryki Łacińskiej w Katedrze Iberystyki Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie opublikował kilka artykułów w „Etnografii Polskiej” oraz nauczył się języka keczua.

W styczniu 1976 roku rozpoczął przewód doktorski, który przerwał w październiku tego samego roku w związku z zaangażowaniem w Komitet Obrony Robotników (KOR). Dodatkowo, działalność opozycyjna spowodowała, że jego prace z zakresu „Ameryki Łacińskiej w krzywym zwierciadle” oraz planowana wizytę w Argentynie na badania archiwalne. Po pacyfikacji protestów robotników w czerwcu 1976 roku, zorganizował akcje niesienia pomocy osobom represjonowanym w Radomiu, Ursusie, Płocku, Nowym Targu oraz Grudziądzu. Obok niektórych harcerzy z Czarnej Jedynki, współtworzył konspiracyjne struktury zajmujące się pomocą finansową oraz prawną dla osób represjonowanych.

We wrześniu 1976 roku był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników i współautorem pierwszego apelu KOR. Po tych wydarzeniach rozpoczął wydawanie „Komunikatu KOR-u”, blisko współpracując z Jackiem Kuroniem i Adamem Michnikiem. W maju 1977 roku był zaangażowany w organizację manifestacji w Krakowie, dedykowanej Stanisławowi Pyjasowi, studentowi Uniwersytetu Jagiellońskiego, który zginął. Od 16 maja do 23 lipca 1977 roku, a następnie w grudniu 1979 roku ponownie został aresztowany.

W październiku 1977 roku rozpoczął wydawanie podziemnego miesięcznika „Głos”, pozostając jego redaktorem naczelnym do 1990 roku. Na początku uczestniczyli w nim czołowi działacze KOR, tak jak Adam Michnik oraz Jacek Kuroń, jednak po ich zderzeniu, Macierewicz prowadził pismo samodzielnie. Latem 1978 roku zasiadał na zjeździe KSS „KOR” z przedstawicielami czechosłowackiej Karty 77. W październiku 1979 roku wziął udział w głodówce solidarnościowej, mającej miejsce w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie.

W latach 70. Macierewicz był intensywnie śledzony przez Służbę Bezpieczeństwa PRL. Karany sześciokrotnie przez kolegia ds. wykroczeń, zatrzymywany co najmniej 23 razy w kolejności 48-godzinnych aresztów. Dodatkowo, regularnie dokonywane były przeszukania jego mieszkania. Prowadzono wobec niego Sprawę Operacyjnego Rozpracowania „Watra”, dotycząca Jacka Kuronia. Zarejestrowany przez KSMO 31 maja 1975 roku w ramach Sprawy Operacyjnego Sprawdzenia o kryptonimie „Macek”, która ciągnęła się do października 1989 roku, z aktywną dokumentacją archiwalną pod sygnaturą II-9984 (IPN BU 0258/291).

Wprowadzenie okresu 13 grudnia 1981 roku, kiedy to ogłoszono stan wojenny, otworzyło nowy rozdział w jego życiu, wchodząc do komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Po brutalnej pacyfikacji z dniem 16 grudnia 1981 roku, on i jego żona zostali internowani. Przechodził przez kilka zakładów karnych, w tym zakład w Iławie, a także w Kielcach-Piaskach, Rzeszowie-Załężu i Łupkowie. W listopadzie 1982 roku, z powodu pogarszającego się zdrowia, znalazł się w szpitalu powiatowym w Sanoku, gdzie doszło do dramatycznych okoliczności opuszczenia ośrodka przez niego z pomocą proboszcza, będącego w jego rodzinnej parafii.

Równocześnie, 23 grudnia 1982 roku, jego internowanie formalnie zakończono, ale zasłona ukrycia trwała aż do 1984 roku, kiedy to Macierewicz aktywnie angażował się w działalność grupy „Głos”, wydającej w podziemiu periodyki. W ówczesnej sytuacji politycznej zajął się też projektowaniem współpracy między „Solidarnością” a Kościołem, nawiązując w ramach jedności także z Ludowym Wojskiem Polskim. Był członkiem zespołu kierowniczego Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie i w 1984 roku wchodził w skład rady programowej tego podmiotu.

W 1988 roku zaczął współpracować z grupą, sprzeciwiającą się polityce Lecha Wałęsy, znanej jako Grupa Robocza Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Rok później odszedł od Klubu Myśli Politycznej „Dziekania”, kiedy zapadła decyzja o poparciu porozumienia Okrągłego Stołu.

Działalność polityczna w III RP

Lata 1989–2005

Podczas jesieni 1989 roku był współtwórcą Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, gdzie uzyskał stanowisko wiceprezesa. W roku 1990 wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego działającego przy Lechu Wałęsie. W wyborach parlamentarnych 1991 roku zdobył mandat poselski z listy Wyborczej Akcji Katolickiej, uzyskując 25 043 głosy w okręgu warszawskim. Od 1991 do 1992 roku pełnił rolę ministra spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego. W tym czasie, podejmując realizację tzw. uchwały lustracyjnej, stworzył tzw. listę Macierewicza, obejmującą nazwiska wpływowych polityków, w tym Lecha Wałęsy oraz marszałka Sejmu, jakim był Wiesław Chrzanowski, zarejestrowanych jako współpracownicy SB.

To działanie stworzyło ogromne trzęsienie polityczne i było przyczyną dymisji rządu Jana Olszewskiego. Hipotetycznych okoliczności zdarzeń z czerwca 1992 roku, przedstawianych przez zwolenników usuniętego premiera, doczekały się ekranizacji w filmie „Nocna zmiana”, wyprodukowanym na bazie książki „Lewy czerwcowy”. 20 czerwca 1992 roku zakończył pełnienie funkcji ministra.

W 1981 roku rozpoczęła się jego współpraca z Robertem Luśnią, z którym związany był także poparciem w przestrzeni biznesowej. Po ujawnieniu, że Luśnia był agentem Służby Bezpieczeństwa, Macierewicz zerwał z nim współpracę, chociaż wcześniej zasiadali w radzie Fundacji Głos. 19 lipca 1992 roku usunięto go z ZChN, a on wkrótce zapoczątkował stworzenie nowej partii politycznej, Akcji Polskiej, współdziałając ze Mariuszem Maraskiem oraz Piotrem Walerychem. Ta nowa formacja zintegrowała się z Ruchem dla Rzeczypospolitej, kierowanym przez Jana Olszewskiego, a w kolejnych wyborach parlamentarnych jego działalność zakończyła się porażką przy ubieganiu się o reelekcję.

W roku 1993 Macierewicz znów podjął próbę reaktywacji Akcji Polskiej. Do Ruchu Odbudowy Polski oraz na wiceprzewodniczącego został wybrany w 1996 roku. W wyborach z 1997 roku uzyskał mandat, zdobywając 15 221 głosów z listy ROP. Po rozłamie w ROP, Macierewicz skupił się na założeniu własnej partii, Ruchu Katolicko-Narodowego. W latach 1996–1997 wspierał prace nad Obywatelskim Projektem Konstytucji. W 2001 roku uzyskał mandat poselski z listy Ligi Polskich Rodzin, jednak po kilku miesiącach opuścił klub na skutek konfliktu z Romanem Giertychem. W IV kadencji Sejmu, od 2004 do 2005 był członkiem sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PKN Orlen.

W wyborach samorządowych w 2002 roku ubiegał się o stanowisko prezydenta Warszawy, ale nie osiągnął zamierzonego celu, kończąc kampanię w pierwszej turze z poparciem 5849 wyborców. W czasie tego okresu współorganizował koalicję Razem Polsce, która po przegranej kampanii doznała paraliżu działalności. W 2004 roku zasiadał w Parlamencie Europejskim jako reprezentant Polski.

Równocześnie, w 2005 roku, razem z Janem Olszewskim oraz Gabrielem Janowskim, przy wsparciu Anny Walentynowicz, utworzył Ruch Patriotyczny, który jednak nie przekroczył progu wyborczego w wyborach do Sejmu.

Lata 2005–2007

21 lipca 2006 roku został powołany na stanowisko wiceministra obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, jako osoba odpowiedzialna za likwidację Wojskowych Służb Informacyjnych oraz weryfikację ich kadr. Spędził w tej roli okres do 4 października 2006 roku, a od 1 listopada 2007 do 16 listopada tego samego roku był podsekretarzem w MON.

20 sierpnia 2006 roku, w programie Telewizji Trwam, odniósł się do listu byłych szefów resortu spraw zagranicznych, krytykującego odwołanie szczytu Trójkąta Weimarskiego przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Wyraził tam opinię, że wielu byłych ministrów mogło mieć współpracę z sowieckimi służbami, co wywołało ostrą krytykę zarówno ze strony opozycji, jak również członków koalicji. 25 sierpnia 2006 roku przesłał wyjaśnienia do swojego bezpośredniego zwierzchnika, ministra obrony Radosława Sikorskiego, a także ogłosił swoje ubolewanie over brak precyzyjnego sformułowania swoich słów.

4 października 2006 roku, Macierewicz objął szefostwo nowej Służby Kontrwywiadu Wojskowego. 23 stycznia 2007 roku minister obrony narodowej złożył wniosek o jego odwołanie, jednak premier nie przystał na tę prośbę. Gdy 5 lutego minister Sikorski podał się do dymisji, podjęto decyzję o przyjęciu jego rezygnacji.

16 lutego 2007 roku prezydent Lech Kaczyński podał do publicznej wiadomości raport na temat działań żołnierzy w kontekście realizacji wywiadu i kontrwywiadu wojskowego przed wykonalnością ustawy o WSI, w którym Macierewicz był przewodniczącym komisji weryfikacyjnej. Na skutek działania zespołu, 16 sierpnia 2007 roku miała miejsce akcja, w wyniku której doszło do śmiertelnych incydentów, w tym oskarżeń wobec żołnierzy o zabójstwa obywateli cywilnych, które nie zostały jednak potwierdzone przez Żandarmerię Wojskową.

W wyniku uzyskania mandatu poselskiego, Macierewicz został odwołany z funkcji szefa SKW 5 listopada 2007 roku.

Lata 2007–2015

W wyborach do Sejmu VI kadencji w 2007 roku uzyskał mandat poselski, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości, zbierając 40 055 głosów. Od tego samego roku rozpoczął współpracę z Radiem Maryja oraz Telewizją Trwam, pisząc felietony w cyklu Myśląc Ojczyzna i Głos Polski. Tego samego roku współpracował z „Nasz Dziennik”, „Gazetą Polską” oraz „Niezależną Gazetą Polską”.

20 lipca 2010 roku stanął na czele zespołu powołanego do badań przyczyny katastrofy lotniczej Tu-154 w Smoleńsku. Jako przewodniczący, Macierewicz wygłaszał teorie spiskowe dotyczące tego wydarzenia, które to sprawy nigdy nie znalazły żadnej potwierdzenia ani w badaniach krajowych, ani międzynarodowych. Pomimo tego, upierał się przy opisie ofiar katastrofy jako poległych i dążył do ich uhonorowania, traktując pod względem historycznym na równi z powstańcami warszawskimi.

W 2011 roku Macierewicz uzyskał reelekcję, zdobywając 41 871 głosów. W 2012 roku wygrał sprawę cywilną przeciwko agencji Agora, która była wynikiem jego publicznych wypowiedzi oraz odwołań do tzw. raportu z weryfikacji WSI. Pośród licznych powództw, odrzucone przez sąd były te, wytoczone przez Zygmunta Solorza, Jana Wejcherta i inne osoby. W 2011 roku przegrał proces z koncernem ITI.

W lutym 2012 roku przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości, porzucając Ruch Katolicko-Narodowy oraz Ruch Patriotyczny. W marcu objął funkcje prezesa zarządu regionalnego partii w okręgu piotrkowskim. 23 listopada 2013 roku został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości.

Działalność od 2015

W 2015 roku Macierewicz być ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 33 960 głosów. 16 listopada tego samego roku prezydent Andrzej Duda powołał go na ministra obrony narodowej w rządzie Beaty Szydło. W tym czasie mianował Bartłomieja Misiewicza na szefa gabinetu politycznego oraz na rzecznika prasowego MON, który pozostał w tym ministerstwie do 14 kwietnia 2017 roku.

18 grudnia 2015 roku podpisał zarządzenie dotyczące tworzenia Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu NATO w Warszawie, które powstało na wniosek polskich i słowackich służb. Stamtąd do CEK NATO zostali włączeni m.in. Piotr Bączek oraz Bartłomiej Misiewicz. W szeregach ministerstwa Macierewicz dał też polecenie, by ofiary smoleńskie były uhonorowane zarówno w ceremoniach wojskowych, jak i samodzielnych apelach pamięci. To niosło ze sobą zarówno konsekwencje emocjonalne, jak i polityczne, mające wpływ na oblicze wojska.

Kiedy pełnił funkcję ministra obrony narodowej (od 16 listopada 2015 roku do lipca 2017 roku), z armii odeszło około 36 generałów oraz powyżej 200 pułkowników, co miało odniesienie do jego polityki w resorcie obrony.

Jego działalność w ogóle przyczyniła się do powstawania publikacji, takich jak książka autorstwa Tomasza Piątka pt. „Macierewicz i jego tajemnice” (Wydawnictwo Arbitror, 2017). W lipcu 2017 roku Macierewicz złożył wnioski o awanse generalskie z okazji 15 sierpnia oraz 11 listopada, które nie zostały jednak akceptowane przez prezydenta Duda. W efekcie 24 listopada 2017 roku wycofał wszystkie wnioski dotyczące odznaczeń.

11 grudnia 2017 roku powrócił na fotel ministra obrony narodowej w rządzie Mateusza Morawieckiego, lecz tylko do 9 stycznia 2018 roku, gdyż został odwołany. 11 stycznia 2018 roku jego potencjalny następca, Mariusz Błaszczak, powierzył mu kierowanie Podkomisją ds. Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego pod Smoleńskiem. 6 lutego 2018 roku w Telewizji Republika, startując w nowym programie, omawiał kluczowe kwestie bezpieczeństwa państwowego.

W czerwcu 2018 roku, poświęcona jego osobie nieautoryzowana biografia ukazała się nakładem wydawnictwa „Znak”. 3 sierpnia 2018 roku, z okazji nadchodzącej 70. rocznicy jego urodzin, opublikowano księgę pamiątkową „Niepodległość ma jeden kształt”. Natomiast w październiku 2018 roku ukazała się książka „Macierewicz. Jak to się stało”, która koncentrowała się na jego działalności z czasów PRL-u, pokazując, że Macierewicz był objęty ochroną Biura Studiów SB.

W 2019 roku Macierewicz dołączył do Sejmu, z rezultatami, które wyniosły 31 280 głosów. W listopadzie 2019 roku prezydent Andrzej Duda wyznaczył go na marszałka seniora Sejmu IX kadencji oraz 6 lipca 2021 roku dołączył do rady Fundacji Archiwum Jana Olszewskiego. 11 kwietnia 2022 roku Macierewicz odniósł się do finalnego raportu podkomisji dotyczącego ponownego wyjaśnienia przyczyn katastrofy smoleńskiej, przez co jego publikacja objęła kontrowersyjne zdjęcia ofiar, co ściągnęło detale niepokojące opinię publiczną.

Dobrze znanym jest fakt, że w wyniku szczegółowych działań przeprowadzony wobec niego raport przez MON, dotyczący dotychczasowych prac zespołu podkomisji, ocenił ich efektywność i legalność, co zaowocowało złożeniem do prokuratury 24 wniosków, a ostatecznie, 25 października 2024 roku współprzewodniczący Nowej Lewicy, Włodzimierz Czarzasty, wystąpił do prezydenta RP Andrzeja Dudy z prośbą o pozbawienie Macierewicza Orderu Orła Białego.

Odznaczenia i wyróżnienia

Antoniego Macierewicza wyróżniają liczne odznaczenia oraz nagrody, które podkreślają jego znaczenie w polskiej historii i polityce.

Wśród prestiżowych odznaczeń znajduje się:

• Order Orła Białego – przyznany 13 września 2022 przez prezydenta Andrzeja Dudę,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – nadany 3 maja 1990 na mocy zarządzenia prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego,
• Krzyż Wolności i Solidarności – otrzymany w 2017 roku,
• Odznaka honorowa „Husarz Polski” (nr 36) – przyznana w 2006 roku,
• Odznakę okolicznościową Ministerstwa Obrony Narodowej – nadano w 2015 roku, ex officio,
• Medal Honorowy za zasługi dla Żandarmerii Wojskowej – otrzymany w 2016 roku,
• Honorowa Odznaka GROM (nr 146) – przyznana w 2017 roku,
• Krzyż „Golgota Wschodu” – nadany w 2018 roku.

W zakresie nagród i wyróżnień Macierewicz może pochwalić się między innymi:

• Tytułem „Człowieka Roku 2010” przyznanym przez „Gazetę Polską”,
• Nagrodą Grzegorza I Wielkiego, przyznaną przez czasopismo „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” w 2012 roku,
• Medalem Przemysła II – otrzymanym w 2013 roku,
• Nagrodą Patrioty Roku im. Kazimierza Odnowiciela, którą otrzymał w 2016 roku od środowiska wydawnictwa Biały Kruk.

Wszystkie te odznaczenia oraz nagrody stanowią wyraz uznania dla jego osiągnięć i działalności na rzecz Polski.

Wyniki wyborcze

W kontekście wyników uczestnictwa w wyborach, szczególnie istotne są osiągnięcia Antoniego Macierewicza na przestrzeni lat. Jego zaangażowanie w politykę widać w różnorodnych komitetach, z którymi się przyłączył oraz w wyborach, w których brał udział. Przedstawiamy poniżej szczegółowe zestawienie dotyczące jego wyników wyborczych.

Rok wyborów	Nazwa komitetu		Rodzaj organu	Okręg wyborczy	Rezultat
1991	_	Wyborcza Akcja Katolicka	Sejm I kadencji	nr 1	25 043 (2,59%)
1993	_	Koalicja dla Rzeczypospolitej	Sejm II kadencji	nr 1	11 586 (2,51%)
1997	_	Ruch Odbudowy Polski	Sejm III kadencji	nr 2	15 221 (5,39%)
2001	_	Liga Polskich Rodzin	Sejm IV kadencji	nr 19	24 900 (3,39%)
2002	_	Razem Polsce	Prezydent m.st. Warszawy	–	5849 (1,09%)
2005	_	Ruch Patriotyczny	Sejm V kadencji	nr 20	5893 (1,86%)
2007	_	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VI kadencji	nr 10	40 055 (13,72%)
2011			Sejm VII kadencji		41 871 (16,03%)
2015			Sejm VIII kadencji		33 960 (11,89%)
2019			Sejm IX kadencji		31 280 (9,03%)
2023			Sejm X kadencji		32 496 (8,19%)

Publikacje

Antoni Macierewicz jest autorem licznych publikacji naukowych oraz książek z zakresu polityki i publicystyki. Jego prace są cenione zarówno w środowisku akademickim, jak i wśród szerokiej publiczności. Wśród najważniejszych osiągnięć należy wymienić:

• Ameryka Łacińska w XIX i XX w.: sprawozdanie z obrad konferencji opublikowane w „Dziejach Najnowszych” (1972, nr 2, s. 171–180) wspólnie z Robertem Mroziewiczem,
• Inkap Runam, czyli o tym jak rządzono Tawantinsuyu: artykuł dostępny na cyfrowaetnografia.pl, zarchiwizowany w 2017 roku, opublikowany w „Etnografii Polskiej” (1973, nr 2, s. 179–212),
• Upadek Tawantinsuyu, czyli z czego żyli Inkowie: kolejny tekst zarchiwizowany na cyfrowaetnografia.pl, publikacja w „Etnografii Polskiej” (1974, nr 2, s. 145–178).

W zakresie literatury polityczno-publicystycznej jego dorobek obejmuje:

• Niepodległość pracy (1981, Ośrodek Badań Społecznych NSZZ „Solidarność”),
• Raport z weryfikacji WSI (2007, Wydawnictwo Sowa),
• Oburzeni (2013, Biały Kruk, współautor),
• Wygaszanie Polski 1989–2015 (2015, Biały Kruk, współautor),
• Głos niepodległości (2016, Biały Kruk).

Publikacje Macierewicza odzwierciedlają jego zaangażowanie w prace badawcze oraz działalność publicystyczną, które mają na celu przybliżenie różnorodnych aspektów historii i polityki, z istotnym naciskiem na Polskę i Amerykę Łacińską.

Życie prywatne

Antoni Macierewicz jest osobą, która prowadzi życie rodzinne. Jego żoną jest Hanna z domu Natora, urodzona w 1948 roku. Para ma córkę, która nosi imię Aleksandra Wesołowska, i jest specjalistką w dziedzinie laktotechnologii.

W życiu osobistym Antoni Macierewicz nie jest sam, ponieważ ma także dwójkę rodzeństwa. Jego starsza siostra to Barbara, urodzona w 1938 roku, a brat Wojciech przyszedł na świat w 1945 roku.

Rodzina Macierewiczów jest także związana z Tomaszem Sakiewiczem, bowiem Antoni oraz Katarzyna Gójska pełnią rolę rodziców chrzestnych dla adoptowanego dziecka, którym jest Konstanty.

Jako osoba głęboko wierząca, Antoni Macierewicz praktykuje katolicyzm; w swojej młodości był również ministrantem, co wskazuje na jego zaangażowanie w życie religijne.

---

Oceń: Antoni Macierewicz

---