Pałac Ministra Skarbu

Pałace

Pałac Ministra Skarbu, znany również jako pałac Ministrów Skarbu, to znacząca budowla usytuowana w Warszawie. Jego adres to plac Bankowy 3/5, co czyni go nie tylko atrakcyjnym miejscem do odwiedzenia, ale również istotnym punktem historycznym.

Pałac ten ma bogatą historię i pełnił wiele ważnych funkcji w przeszłości. Jego architektura i lokalizacja przyciągają uwagę turystów oraz miłośników historii.

Historia

Pałac Ministerstwa Skarbu, wzniesiony w latach 1825–1830 według planów Antonia Corazziego, stanowi efekt przebudowy wcześniejszego, barokowego obiektu, który należał do rodziny Ogińskich. Budowla ta została zaprojektowana jako rezydencja dla ministra skarbu, Franciszka Ksawerego Druckiego Lubeckiego, i znajduje się pomiędzy gmachami Giełdy i Banku Polskiego oraz pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.

Charakterystycznym elementem tej trzykondygnacyjnej, 11-osiowej konstrukcji są ogromne tarasy, będące rzadkością w architekturze warszawskiej. W okresie od lat 70. XIX wieku aż do 1915 roku, budynek pełnił rolę siedziby rosyjskiego I Gimnazjum Żeńskiego. Po zakończeniu I wojny światowej, we wrześniu 1918 roku rozpoczęto prace adaptacyjne w celu przekształcenia gmachu na siedzibę Rady Stanu; niestety, wkrótce po rozpoczęciu budowy, instytucja ta została rozwiązana. Istniały plany, by gmach stał się tymczasowym miejscem obrad Sejmu, jednak plany te ostatecznie nie zostały zrealizowane.

W dwudziestoleciu międzywojennym, budowla została poddana przekształceniom w latach 1920–1921, przeprowadzonym przez architekta Mariana Lalewicza. Wraz z sąsiednim pałacem Komisji Przychodów i Skarbu, gmach stał się siedzibą Ministerstwa Skarbu (z adresem ul. Rymarska 3/5). Niestety we wrześniu 1939 roku budynek uległ zniszczeniu w wyniku bombardowania i pożaru.

Odbudowa pałacu miała miejsce w latach 1950–1954 pod czujnym okiem Piotra Biegańskiego, a po zakończeniu prac, wraz z pobliskim Pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, został przeznaczony na siedzibę Prezydium Stołecznej Rady Narodowej. W 1951 roku przed gmach została odsłonięta rzeźba Feliksa Dzierżyńskiego, wykonana przez Zbigniewa Dunajewskiego, która jednak została usunięta w 1989 roku. W 2001 roku, w pobliżu pierwotnej lokalizacji pomnika, odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego.

Pałac jest połączony z sąsiednim gmachu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, z którym dzieli wspólny adres, oraz pełni różnorodne funkcje administracyjne. Większość przestrzeni w budynku zajmują biura Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie. Ponadto, w znajdującej się na pierwszym piętrze Sali im. Stefana Starzyńskiego odbywają się obrady Sejmiku Województwa Mazowieckiego.

Tablice pamiątkowe

Na ścianach budynku, w przestrzeni pomiędzy arkadami parteru, znajdują się tablice pamiątkowe, które oddają hołd ważnym postaciom historycznym. Oto niektóre z nich:

  • przywódcy Klubu Jakobinów, odsłonięta w 1952 roku,
  • Antonio Corazzy, uhonorowany w 1977 roku, z okazji setnej rocznicy jego śmierci,
  • Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki,
  • Eugeniusz Kwiatkowski, upamiętniony w 2000 roku,
  • Piotr Michałowski, którego tablica została odsłonięta w 2011 roku.

Przypisy

  1. Małgorzata Omilanowska. Pierwsza siedziba Sejmu II Rzeczypospolitej. Addenda et corrigenda. „Biuletyn Historii Sztuki”. LXXXIII nr 1, s. 123, 2021 r.
  2. Małgorzata Omilanowska. Pierwsza siedziba Sejmu II Rzeczypospolitej. Addenda et corrigenda. „Biuletyn Historii Sztuki”. LXXXIII nr 1, s. 122, 2021 r.
  3. Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009 r., s. 16.
  4. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005 r., s. 155.
  5. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004 r., s. 32–33.
  6. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004 r., s. 32.
  7. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994 r., s. 601.
  8. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994 r., s. 599, 601.
  9. Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1990 r., s. 132.
  10. Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985 r., s. 86.
  11. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977 r., s. 59.

Oceń: Pałac Ministra Skarbu

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:23