Zygmunt Hübner

---

Życiorys

Przyszedł na świat w rodzinie o silnych korzeniach prawniczych i politycznych. Ojcem Zygmunta Hübnera był znany prawnik. Zygmunt ukończył studia aktorskie w PWST w Warszawie w 1952 roku. Oprócz specjalności aktorskiej, przez dwa lata studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. W 1956 zdobył dyplom na Wydziale Reżyserii tej samej uczelni.

Działalność artystyczna

Na początku swojej kariery artystycznej, Zygmunt działał jako aktor w Teatrze Ludowym w Warszawie, a następnie w Teatrze Narodowym. Po studiach zaangażował się w pracę w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, gdzie pełnił funkcję reżysera oraz kierownika artystycznego. Udało mu się nawiązać współpracę z wybitnymi reżyserami, takimi jak Konrad Swinarski i Andrzej Wajda. W zespole aktorskim znalazła się również jego żona, Mirosława Dubrawska, a także tacy znakomici aktorzy jak Bogumił Kobiela.

W latach 60. Hübner poświęcił się pracy warszawskiej scenie teatralnej, reżyserując w Ateneum, Teatrze Polskim oraz Teatrze Syrena. Osiągnął szczególne sukcesy dzięki inscenizacjom dzieł Szekspira i Ionesco. W latach 1962-1963 był dyrektorem Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu.

Od 1963, jako dyrektor Starego Teatru w Krakowie, wprowadzał ambitne plany repertuarowe kontynuując wizję Władysława Krzemińskiego. Starannie dobierał artystów i reżyserów, tworząc z krakowskiej sceny jedno z najlepszych miejsc teatralnych krajowych.

W 1970 stworzył niezapomniany spektakl „Ulisses” z Teatrem Wybrzeże, jednocześnie rozpoczął pracę jako wykładowca na warszawskiej PWST. Zaangażowanie Hübnera w rozwój młodych talentów było nieocenione, co skutkowało jego mianowaniem na prodziekana, a później dziekana Wydziału Reżyserii.

Od 1974 związany był z Teatrem Powszechnym w Warszawie, gdzie objął stanowisko kierownika artystycznego, a od 1977 roku pełnił funkcję dyrektora naczelnego. Pod jego kierownictwem Teatr Powszechny wyznaczał nowe standardy jakości artystycznej. Wśród aktorów, z którymi współpracował, byli również Edmund Fetting, Kazimierz Kaczor oraz Krystyna Janda.

Hübner przysłużył się polskiej telewizji realizując ponad 30 spektakli, w tym adaptacje klasyków, takie jak „W małym dworku” Witkacego. W filmie zasłynął szczególnie rolą majora Sucharskiego w obrazie „Westerplatte” w reżyserii Stanisława Różewicza.

Nie ograniczał się jedynie do działalności artystycznej. 23 sierpnia 1980 r. znalazł się wśród intelektualistów apelujących do rządu o dialog społeczny. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek kulturowy.

Publikacje

Zygmunt Hübner, znany twórca, był aktywnym autorem wielu felietonów, esejów oraz recenzji. Jego teksty dotyczące teatrów ukazywały się na łamach tak renomowanych czasopism jak „Dialog”, „Odra”, „Teatr”, „Kino” oraz „Życie Literackie”.

W jego twórczości znalazły się również zbiorowe publikacje, w tym „Przepraszam, nic nowego” z 1978 roku oraz „Loki na łysinie” z 1989 roku, które zawierały jego rozwinięte myśli na temat sztuki.

Hübner był autorem książek „Bogusławski, człowiek teatru” wydanej w 1958 roku, „Sztuka reżyserii” z 1982 roku oraz „Polityka i teatr” z 1991 roku. W jego bogatej twórczości znajdują się także sztuki teatralne, takie jak „Ludzie cesarza” oraz „Teatr za dwa obole”.

Odznaczenia i nagrody

W ciągu swojej kariery Zygmunt Hübner zdobył szereg wyróżnień i nagród, które potwierdzają jego znaczenie w dziedzinie sztuki teatralnej i kultury. Poniżej przedstawiamy listę jego osiągnięć:

• 1965 Złoty Krzyż Zasługi,
• 1967 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki III stopnia za działalność kierowniczą i reżyserską,
• 1967 Złota Odznaka za zasługi dla Krakowa,
• 1968 Nagroda Miasta Krakowa,
• 1969 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• 1977 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki,
• 1978 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• 1979 Nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia,
• 1986 Medal 40-lecia PRL,
• 1990 Nagroda im. Konrada Swinarskiego (pośmiertnie) – przyznawana przez redakcję miesięcznika „Teatr” (za sezon 1988/1989),
• 1992 Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza za „Teatralną Książkę Roku” – pośmiertnie.

---

Oceń: Zygmunt Hübner

---