Zdzisław Michalski (lekarz)

---

Życiorys

Urodziny Zdzisława Michalskiego miały miejsce 7 grudnia 1892 roku w Warszawie, w rodzinie Bolesława i Kazimiery z d. Jurczyńskiej. Już w swoim rodzinnym mieście ukończył szkoły podstawowe oraz prywatne gimnazjum. Po zdaniu matury w Petersburgu, zgodnie z obowiązującymi przepisami, rozpoczął studia na kierunku lekarskim na uczelni w Dorpacie.

W momencie wybuchu I wojny światowej został powołany do Armii Carskiej, gdzie pełnił rolę podlekarza. Ukończył kurs w odeskiej Szkole Oficerów Piechoty, a następnie przydzielono go do Brygady Strzelców Polskich. W czasie swojej służby brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako lekarz. Jako część armii generała Andersa uczestniczył w walkach o Wilno.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Michalski został asystentem na Uniwersytecie Warszawskim. W 1923 roku uzyskał delegację na roczne stypendium Rockefellera, które odbył w Paryżu oraz Anglii. Po powrocie do kraju wygrał konkurs na stanowisko naczelnego lekarza sanatorium miejskiego w Otwocku. W 1930 roku objął kierownictwo oddziału wewnętrznego w szpitalu Przemienienia Pańskiego na warszawskiej Pradze.

Na krótko przed wybuchem II wojny światowej, Michalski został dyrektorem Szpitala Przemienienia Pańskiego. W nocy z 7 na 8 września, po bombardowaniu szpitala, zarządził ewakuację personelu i pacjentów do budynków przy ul. Sierakowskiego.

W okresie okupacji, szpital pod jego dyrekcją stał się częścią VI Obwodu Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Tutaj przyjęto dwóch rannych żołnierzy AK, uczestników zamachu na Franza Kutscherę. Ponadto, w Szpitalu Przemienienia, działało tajne nauczanie studentów w ramach „Szkoły Zaorskiego„. W trakcie wybuchu powstania warszawskiego, Michalski wraz z personelem pozostał w szpitalu, a następnie ponownie przeprowadził ewakuację, tym razem na ulicę Boremlowską 6/12. Od września 1944 roku, to właśnie w tym miejscu mieścił się Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, znany jako „Akademia Boremlowska”.

W 1948 roku Zdzisław Michalski został aresztowany przez UB za przygotowanie manifestu wzywającego do buntu przeciwko reżimowi stalinowskiemu. Został skazany na 7 lat więzienia, na 3 lata utraty praw publicznych oraz całkowity przepadek mienia. Jego zdrowie na skutek gruźlicy oraz interwencja wysokiego urzędnika, którego żona była jego dawną pacjentką, przyczyniły się do jego uwolnienia po dwóch latach i siedmiu miesiącach. Reszta kary została zawieszona.

Zmarł w Warszawie 26 stycznia 1960 roku, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 30 wprost-2-11). W 1990 roku został rehabilitowany. Był żonaty z Zofią Amelią Czekierską, z którą miał syna Lesława Wojciecha, znanego pod pseudonimem „Cichy”.

---

Oceń: Zdzisław Michalski (lekarz)

---