Lech Norbert Markiewicz

W latach 1950–1955 odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. W 1960 roku uzyskał stopień doktora, opierając swoją pracę na badaniu działania neurohormonów na zawartość cholesterolu, fosfolipidów oraz kwasów tłuszczowych we krwi i limfie. Już w trakcie studiów rozpoczął pracę w Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej, pod okiem profesora Juliana Walawskiego, co znacząco wpłynęło na jego późniejszą karierę naukową.

W 1965 roku Markiewicz osiągnął stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy dotyczącej roli katecholamin w głodzie zupełnym. Jego osiągnięcia zostały docenione w 1973 roku, kiedy to otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a dziesięć lat później—profesora zwyczajnego.

W latach 1962–1977 pełnił funkcję kierownika Zakładu Patofizjologii Lotniczej Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej w Warszawie, a w kolejnych latach, od 1977 do 1997, zarządzał Ośrodkiem Patofizjologii Lotniczej instytutu. Równocześnie, w latach 1982–1998 kierował Zakładem Fizykoterapii i Odnowy Biologicznej w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, co potwierdza jego wszechstronność w dziedzinie medycyny i rehabilitacji.

Od 1997 roku był sekretarzem naukowym Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej oraz redaktorem naczelnym Polskiego Przeglądu Medycyny Lotniczej, co świadczy o jego autorytecie w dziedzinie. Jego dorobek naukowy to ponad 120 publikacji oryginalnych oraz 6 książek, w tym „Ultradźwięki i infradźwięki. Monografia PWN” oraz „Zarys fizjologii dla psychologów. Podręcznik PWN”, a także 3 rozdziały w publikacjach zbiorowych.

Na koniec, warto nadmienić, że Lech Norbert Markiewicz został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi wyraz uznania dla jego wkładu w medycynę i naukę w Polsce.