Zbigniew Mazurkiewicz

---

Życiorys

W Warszawie, 14 sierpnia 1920 roku, przyszedł na świat Zbigniew Mazurkiewicz. Jego ojciec, Stefan, był kancelistą w Polskich Kolejach Państwowych w latach 1919-1939. Matka, Aniela, wywodziła się z zasłużonej rodziny litografów – Flecków, znanej z jej działalności patriotycznej. Szkołę średnią, gimnazjum im. Lelewela, ukończył w 1937 roku, a następnie uczył się w Państwowej Szkole Budownictwa w Warszawie. Mimo trudnych czasów, z związanych z wybuchem II wojny światowej, udało mu się zakończyć naukę w 1942 roku.

W latach 1943-1944 kontynuował edukację w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie. W tym okresie angażował się również w działalność Armii Krajowej, biorąc aktywny udział w przerzutach amunicji do Getta Warszawskiego. Po zakończeniu wojny, jego zaangażowanie w odbudowę Polski było znaczące. W Łodzi współpracował przy uruchamianiu przemysłu, zaś w Warszawie pracował w Biurze Odbudowy Stolicy (BOS) jako technik budowlany.

W latach 1947-1948 Nadzołował odbudowę Domu Cechu Krawców (krakowskie Przedmieście 41), gdzie pełnił rolę nadzoru technicznego oraz opracowywał projekt instalacji. W międzyczasie podjął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, które zakończył w 1948 roku, pisząc pracę magisterską pod supervisją Witolda Wierzbickiego.

Po ukończeniu studiów rozpoczął karierę naukową, najpierw w SGGW, a później na Politechnice Warszawskiej. W 1960 roku otrzymał stopień naukowy doktora za pracę dotyczącą „Zginania i drgań płyt prostokątnych niejednorodnych”, pisaną pod kierunkiem prof. Witolda Nowackiego. Habilitację zdobył w 1966 roku, a tytuł naukowy profesora uzyskał w 1972 roku.

W pracy dydaktycznej i badawczej, Mazurkiewicz koncentrował się na zastosowaniach szeregów i transformacji Fouriera w mechanice ustrojów prętowych i powierzchniowych oraz w teori powłok sprężystych. Był autorem oraz promotorem dwunastu prac doktorskich i licznych prac dyplomowych, a jego wkład w organizację nauczania mechaniki na wydziale był nieoceniony. Razem z żoną, Danutą, inżynier architektem, stworzył eseje poświęcone historii mechaniki.

Równocześnie z działalnością akademicką, Zbigniew Mazurkiewicz prowadził projektowanie w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Metroprojekcie, zajmując się także przemysłem motoryzacyjnym i górnictwem. Istotnym osiągnięciem był patent na obudowę tubingową do szybów o dużych średnicach, opracowany w 1975 roku. W 1965 roku otrzymał prestiżową nagrodę im. prof. Stefana Bryły.

W dorobku Zbigniewa Mazurkiewicza znajduje się 97 publikacji w czasopismach naukowych, a także współautorstwo trzech monografii, w tym obszerniejszej „Shells of Revolution”, wydanej przez PWN-Elsevier w 1991 roku. Okres jego życia zakończył się 22 kwietnia 1999 roku. Profesor Mazurkiewicz spoczywa na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie, w grobowcu rodzinnym Flecków (rząd 30, grób 32).

---

Oceń: Zbigniew Mazurkiewicz

---