Henryk Liefeldt

---

Życiorys

Henryk Liefeldt był dzieckiem Aleksandra, współwłaściciela prestiżowego Hotelu Brühlowskiego, oraz Emmy z domu Finck. Jego edukacja rozpoczęła się na wydziale mechanicznym technikum w Mittweidzie, po czym kontynuował naukę w wyższej szkole technicznej w Coventry. Doświadczenie zawodowe zdobywał w słynnej fabryce samochodów Humber w Anglii. W 1912 roku rozpoczął swoją przygodę ze sportami motorowymi. Już jako student brał aktywny udział w zawodach motocyklowych w Anglii, osiągając znaczące sukcesy. W 1913 roku odniósł swój pierwszy wielki triumf, zwyciężając w zawodach motocyklowych Coupe de la Meuse w Belgii.

W trakcie pierwszej wojny światowej wrócił do Polski, a w 1918 roku zgłosił się ochotniczo do armii polskiej. W listopadzie tego samego roku, przebrany, przedostał się z Warszawy do zaboru austriackiego, by zabezpieczyć sprzęt lotniczy pozostawiony tam przez armię austriacką. Jego zaangażowanie przyczyniło się do tworzenia zaplecza technicznego dla polskiego lotnictwa, które rozwijało się po odzyskaniu niepodległości. Służba wojskowa Henryka miała miejsce w 1 Eskadrze Łącznikowej, która później przekształciła się w 8 Eskadrę Wywiadowczą. Odgrywał rolę szefa-mechanika tej eskadry i brał udział w wielu lotach bojowych. W szczególności 5 lipca 1919 roku, wspólnie z ppor. pilotem Karolem Chlupką, uczestniczył w bombardowaniu stacji kolejowej, parowozowni oraz sztabu bolszewickiego w Łunińcu, co wymusiło na bolszewikach natychmiastowe opuszczenie tej lokalizacji. W wyniku bohaterskich działań został awansowany na stopień podchorążego, lecz w 1920 roku, z powodu poważnej choroby, musiał opuścić wojsko.

Po powrocie do zdrowia, Liefeldt założył w Warszawie warsztaty samochodowe «Autoremont», które dostarczały usługi dla potrzeb armii. W 1924 roku te warsztaty przekształcono w Wytwórnię Silników i Warsztaty Mechaniczne Henryk Liefeldt – Stefan Schiffner. Od 1925 roku przedsiębiorstwo to zaczęło produkcję silników przemysłowych, motopomp oraz nadwozi do samochodów osobowych i użytkowych. W 1928 roku, pod patronatem Departamentu Aeronautyki, zrealizowano projekt serii silników samolotowych. Przez kilka lat Liefeldt reprezentował także fabrykę Austro-Daimler w Polsce, a jako kierowca rajdowy i wyścigowy wielokrotnie startował samochodami tej marki. Od 1932 roku pełnił rolę dyrektora technicznego w Polskim Towarzystwie Samochodowym Citroën w Warszawie. W okresie 1925-1933 był powołany jako przysięgły rzeczoznawca do spraw samochodowych oraz działał w komisji egzaminacyjnej i rejestracyjnej przy Komisariacie Rządu. Wspierał także rozwój szkolnictwa mechaników lotniczych. Zmarł 13 września 1937 roku po długotrwałej chorobie.

Działalność sportowa Henryka Liefeldta jako automobilisty rozpoczęła się w 1922 roku. Był siedmiokrotnym zwycięzcą Międzynarodowych Rajdów Automobilklubu Polskiego oraz zdobywcą pierwszego miejsca w licznych wyścigach krajowych. W uznaniu jego osiągnięć, w 1927 roku Automobilklub Polski przyznał mu tytuł automobilowego mistrza Polski, który z kolei zdobył ponownie w 1928 roku. Liefeldt brał udział we wszystkich edycjach Wyścigu Tatrzańskiego, gdzie w 1927 roku zajął pierwsze miejsce w klasyfikacji ogólnej, a w latach 1928 i 1929 zdobył drugą lokatę. W 1930 roku, niestety, wypadł z trasy, omijając nieostrożnego widza. W tym samym roku odniósł triumf w Grand Prix Lwowa. Ponadto, był wielokrotnym rekordzistą Polski w jeździe szybkiej na dystansie 1 km ze startu lotnego oraz ze startu normalnego. Był aktywnym członkiem zarządu głównego Automobilklubu Polski oraz jednym z członków Elity Polskich Jeźdźców Automobilowych. Zasługi Liefeldta na rzecz rozwoju polskiej automobilistyki zostały docenione w 1937 roku, gdy otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.

Henryk Liefeldt spoczywa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ulicy Młynarskiej (aleja 14, grób 32).

---

Oceń: Henryk Liefeldt

---