Romuald Romicki

---

Życiorys

Romuald Romicki przyszedł na świat 3 lutego 1901 roku w Warszawie, jako potomek Kacpra Rękawka oraz Wiktorii z Ziemińskich. Swoje początki edukacyjne rozpoczął w latach 1910–1915 w II Rosyjskim Gimnazjum Męskim, znajdującym się przy ulicy Nowolipki 11. Następnie kontynuował naukę w Gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego na ulicy Sewerynówka 4, gdzie w 1919 roku zdobył upragnioną maturę.

W dniu 11 listopada 1918 roku Romicki aktywnie uczestniczył w opanowaniu Lotniska Mokotowskiego. W tej ważnej akcji brało również udział kilka znaczących postaci, w tym Ryszard Bartel, Zygmunt Puławski, Karol Oderfeld oraz Stefan Doroszewski.

Po ukończeniu szkoły średniej, rozpoczął służbę w lotnictwie wojskowym, na stanowisku mechanika lotniczego. W 1920 roku podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn i Elektrotechniki Politechniki Warszawskiej, które zakończył w 1931 roku, uzyskując tytuł inżyniera mechanika.

W latach 1929 i 1930 pracował w Instytucie Badań Technicznych, znanym później jako Instytut Techniczny Lotnictwa (ITL), jako konstruktor oraz tłumacz w dziale wydawnictw. Po zakończeniu stypendium, służył w Wojsku Polskim. W latach 1933–1935 ponownie w IBTL, gdzie jako konstruktor zajmował się weryfikacją obliczeń aerodynamicznych i wytrzymałościowych, a także tworzeniem programów prób statycznych. Jego publikacje na tematy lotnicze ukazywały się w takich czasopismach jak „Skrzydlata Polska”, „Techniczne Nowości Lotnicze” oraz „Technika Lotnicza”.

Od 1932 do 1933 przeszedł szkolenie szybowcowe w Polichnie i Bezmiechowej, a w 1934 r. ukończył kurs lotów holowanych. W tym samym roku został stworzona grupa techniczna do Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych Challenge w Paryżu. Romicki był również członkiem Aeroklubu Warszawskiego.

W 1935 roku podjął pracę jako konstruktor w PZL-Wytwórni Płatowców nr 1 na Warszawa-Paluch, gdzie w prototypowym biurze konstrukcyjnym pracował nad obliczeniami wytrzymałościowymi samolotów bombowych ZPZL-30 Żubr oraz PZL-37 Łoś.

W kwietniu 1936 roku Romulic pracował w Lubelskiej Wytwórni Samolotów, obejmując stanowisko zastępcy kierownika biura konstrukcyjnego. W tym czasie kierował grupą opracowującą samolot obserwacyjny LWS-3 Mewa. W 1937 roku awansował na kierownika działu fabrycznej kontroli technicznej oraz pełnomocnika (prokurenta) w LWS. Po krótkim okresie wrócił do Instytutu Technicznego Lotnictwa, gdzie pracował do 1939 r., opracowując regulacje budowy samolotów.

Podczas wojny obronnej w 1939 roku służył w eskadrze zapasowej 1 Pułku Lotniczego. Po wojnie, zaczynał jako szklarz, następnie nauczył matematyki w szkole zawodowej, a od września 1942 roku wykładał na kierunkach wytrzymałości materiałów oraz części maszyn w Państwowej Szkole Elektrycznej i Budowy Maszyn II stopnia. Jako członek ZWZ (a później AK) operował pod pseudonimem „Jerzymski”, a jego działanie skoncentrowało się na rozwoju lotnictwa konspiracyjnego.

Po zakończeniu wojny zatrudniony w Ministerstwie Komunikacji, w 1946 zorganizował konkurs na budowę motoszybowca, co doprowadziło do powstania „Pegaza”, projektu inż. Tadeusza Chylińskiego. W latach 1946–1947 zaangażowany w zakup samolotów Piper Cub w amerykańskiej strefie okupacyjnej, przeznaczonych dla aeroklubów. W 1948 roku objął stanowisko kierownika Działu Badań w Locie w Głównym Instytucie Lotnictwa.

Współpracował z uczelniami wyższymi poprzez wykłady w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. W latach 1948–1952 pełnił funkcję dyrektora Głównego Instytutu Lotnictwa, lecz wkrótce po 1952 roku, został uznany przez komisję weryfikacyjną za „jednostkę niepewną” i odsunięty od pracy w branży lotniczej.

Aż do 1958 roku pracował w Państwowym Wydawnictwie Naukowym. Jego kariera akademicka obejmowała wykłady z mechaniki ogólnej na Politechnice Warszawskiej, a w 1956 roku pomógł w utworzeniu Lotniczej Komórki Historycznej Aeroklubu PRL. Był założycielem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej w 1958 roku, a w latach 1958–1959 aktywnie działał w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych. W latach 1960–1965 prowadził prace w Zakładzie Wytrzymałości w Instytucie Lotnictwa.

Na emeryturze przeszedł w 1970 roku. Jego dorobek literacki zawierał książkę „Rozwiązania zadań z mechaniki zbioru I.W. Mieszczerskiego” (PWN 1973) oraz udział w publikacji „Wprowadzenie do techniki i projektowania technicznego” (WNT 1971). Tłumaczył książkę Borisa Kuzniecowa z rosyjskiego, zatytułowaną „Nauka w roku 2000”.

Romicki był żonaty z Janiną z Schurigów (1905–2002). Odszedł 8 lipca 1979 roku w Warszawie, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (sektor AL23-1-26).

Ordery i odznaczenia

Romuald Romicki zalicza się do osób, które zostały uhonorowane w sposób szczególny poprzez przyznanie odznaczeń i orderów.

• Srebrny Krzyż Zasługi, 13 lipca 1955,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, 15 stycznia 1955.

---

Oceń: Romuald Romicki

---