Roman Januszkiewicz, urodzony 10 kwietnia 1873 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w dziedzinie inżynierii w Polsce. Jako profesjonalista posiadający rozległą wiedzę i doświadczenie, zajmował istotne stanowisko jako wicedyrektor w Miejskich Zakładach Elektrycznych w Lwowie.
W ciągu swojego życia Januszkiewicz zyskał uznanie nie tylko za swoją pracę, ale i za wkład w rozwój lokalnej społeczności technicznej. Był członkiem honorowym Towarzystwa Politechnicznego, co potwierdza jego znaczenie w kręgach inżynieryjnych.
Zmarł 28 stycznia 1924 roku we Lwowie, pozostawiając po sobie dziedzictwo wiedzy oraz zaangażowania w rozwój techniki elektrycznej w Polsce.
Życiorys
Roman Januszkiewicz przyszedł na świat w rodzinie radcy kontroli państwowej, Jana Januszkiewicza, i jego małżonki Eweliny z Kowalewskich. W młodości uczęszczał do V-go Gimnazjum Rządowego, które pomyślnie ukończył w 1892 roku. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1896 roku zakończył edukację, składając pracę, która była przygotowana w obserwatorium, zatytułowaną „Obliczenie poprawki zegara na podstawie obserwacji przechodzenia gwiazd przez południk”. Za swoje osiągnięcia uzyskał tytuł kandydata nauk fizyczno-matematycznych.
Po ukończeniu nauki w Warszawie, Januszkiewicz wyjechał do Darmstadtu, gdzie kontynuował kształcenie na Wydziale Elektrotechnicznym tamtejszej Politechniki. Po pięciu semestrach z sukcesem złożył egzamin końcowy. Na początku 1899 roku wstąpił do instytutu technologicznego w Karlsruhe. Tam, pod kierunkiem profesora Engelberta Arnolda, przez następne trzy semestry poszerzał swoją wiedzę z zakresu elektrotechniki, kończąc naukę w 1900 roku z wyróżnieniem.
Po ukończeniu studiów, od października 1901 roku, przebywał w Berlinie, gdzie zdobywał doświadczenie zawodowe w przedsiębiorstwie Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft. W maju 1902 roku Januszkiewicz zdecydował się na powrót do Warszawy, gdzie dwa miesiące później rozpoczął swoją pierwszą pracę zawodową w firmie „Ruśkiewicz, Godlewski i S-ka”. Tam pracował do lutego 1905 roku.
Później przeniósł się do Lwowa, gdzie do grudnia 1906 roku był zatrudniony w firmie „Sokolnicki & Wiśniewski”. Wkrótce uzyskał stanowisko kierownicze w miejskiej elektrowni na Persenkówce. W lutym 1909 roku stanął na czele zorganizowanego tam „Biura kablowego”. Od 1916 roku był aktywnym członkiem Towarzystwa Politechnicznego, pełniąc także funkcję skarbnika. W 1923 roku uhonorowano go tytułem członka honorowego. Dodatkowo zasiadał w radach nadzorczych Banku Naftowego oraz Gazoliny Spółki Akcyjnej.
Przypisy
- Jan Koziar "Gazolina pierwsza polska spółka pracownicza" Liga Polityczna Wrocław 2010. [dostęp 11.09.2014 r.]
- Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. 1927: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 87.
- dane biograficzne, Sejm Wielki
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Antoni Jawornicki | Marceli Siedlanowski | Jerzy Rudowski | Symcha Blass | Jacek Młochowski | Andrzej Misiorowski | Zbigniew Mazurkiewicz | Romuald Romicki | Krystyna Palmowska | Henryk Liefeldt | Stefan Rogowicz | Tadeusz Hennel | Lech Kłosiewicz | Zdzisław Celarski | Zygmunt Szczotkowski | Zygmunt Stępiński (1908–1982) | Józef Witkowski (inżynier) | Grzegorz Socha | Stanisław Prauss | Aleksander Bantkie-StężyńskiOceń: Roman Januszkiewicz