Władysław Stanisław Majewski był wybitnym polskim profesorem nauk technicznych, którego włoskie życie i praca miały znaczący wpływ na rozwój telekomunikacji w Polsce.
Przyszedł na świat 6 kwietnia 1933 roku w Warszawie. W ciągu swojego życia zyskał uznanie jako specjalista w dziedzinie telekomunikacji, a także pełnił czołowe funkcje w administracji państwowej.
W latach 1981–1987 sprawował urząd ministra łączności, gdzie przyczynił się do wprowadzenia wielu innowacji i reform w zakresie komunikacji w kraju.
Jego osiągnięcia i wkład w rozwój technologii telekomunikacyjnych uczyniły go istotną postacią w historii polskiej nauki i techniki.
Życiorys
Władysław Majewski, urodzony w 1933 roku, zmarł w 2002 roku, był wybitnym specjalistą w dziedzinie telekomunikacji. UkończyłVI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie w 1950 roku. W 1956 roku osiągnął tytuł zawodowego magistra inżyniera łączności, a sześć lat później uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale ŁącznościPolitechniki Warszawskiej.
Od 1954 roku był zatrudniony w Katedrze Teletransmisji Przewodowej Politechniki Warszawskiej. Z czasem piastował funkcje adiunkta, a następnie zastępcy dyrektora ds. naukowych w Instytucie Łączności, gdzie w 1976 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W roku 1981 objął stanowisko dyrektora naczelnego tego instytutu.
Majewski był również aktywny politycznie, należąc od 1971 roku do Stronnictwa Demokratycznego. W rządach Wojciecha Jaruzelskiego i Zbigniewa Messnera pełnił obowiązki ministra łączności w latach 1981–1987. Po zakończeniu pracy w rządzie wrócił na Politechnikę Warszawską, gdzie w 1990 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Ostatnie lata pracy spędził w Instytucie Telekomunikacji Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej jako jego dyrektor aż do końca życia.
W swojej karierze zajmował się systemami cyfrowymi, telekomunikacją cyfrową oraz układami cyfrowymi i logicznymi. Był prowadzącym wykłady z takich przedmiotów jak „Układy logiczne”, „Sieci zintegrowane” oraz „Matematyka dyskretna”. Wyróżniał się aktywnością jako członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk oraz członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
Władysław Majewski zmarł po ciężkiej chorobie na wiosnę 2002 roku. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 198, rząd 6, grób 10/11.
Wybrane publikacje
Wśród licznych dokonań Władysława Majewskiego można wyróżnić kilka istotnych publikacji, które znacząco wpłynęły na rozwój polskiej nauki oraz technologii. Poniżej przedstawione są kluczowe tytuły:
- Instalacje głośnikowe rozgłaszania przewodowego, Biuro Wydawnictw Polskiego Radia, Warszawa 1952,
- Władysław Majewski, Aleksander Albicki, Algebraiczna teoria automatów, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1980,
- Teoria układów logicznych: synteza układów logicznych metodą dekompozycji funkcji boolowskich, Warszawa 1993,
- Układy logiczne, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1999 (wydanie szóste rozszerzone).
Przypisy
- Andrzej Straszak: Początki badań naukowych i edukacji wyższej w dziedzinie automatyki w Warszawie. apw.ee.pw.edu.pl. [dostęp 22.11.2020 r.]
- Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1950. wne.uw.edu.pl. [dostęp 22.11.2020 r.]
- a b c Władysław Majewski (1933–2002). elka.pw.edu.pl. [dostęp 22.11.2020 r.]
- Cmentarz Stare Powązki: ZOFIA ŚLIWOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 04.01.2020 r.]
- Janusz Kamiński objął urząd ministra transportu, żeglugi i łączności.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Marek Stępień (historyk) | Ludwik Hirszfeld | Lucyna Tych | Janusz Sławiński (filolog) | Krzysztof Stroiński (aktuariusz) | Witold Roszkowski | Zofia Szmydt | Henryk Silberstein | Krzysztof Gołoś | Rafał Matyja | Marian Wołkowski-Wolski | Irena Pietrzak-Pawłowska | Marek Pajek | Stefan Tarczyński | Kazimierz Wóycicki (literat) | Piotr Magierski | Andrzej Nowicki (filozof) | Kazimierz Flatau | Zygmunt Ziembiński | Józef GrabskiOceń: Władysław Majewski (1933–2002)