Janusz Sławiński (filolog)

W 1951 roku rozpoczął studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie zdobył cenną wiedzę, która zaprowadziła go na ścieżkę naukową. Ukończył studia w 1955 roku i wkrótce po tym podjął pracę w Katedrze Teorii Literatury. W dalszym ciągu jego kariery znalazły się również Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Gdańsku oraz Studium Nauczycielskie w Warszawie, które przyczyniły się do jego szerokiej działalności edukacyjnej i naukowej.

Od 1962 roku Sławiński był związany z Instytutem Badań Literackich PAN, a swoim dorobkiem naukowym zasłużył na miano członka krajowego korespondenta Wydziału I Filologicznego PAU. Poza tym, od 1991 roku do chwili swojej śmierci, zasiadał w Radzie Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, gdzie w latach 1994–1997 oraz 2000–2003 kierował Radą jako przewodniczący. Jako członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Sławiński miał także znaczący wpływ na rozwój literatury polskiej.

W 1964 roku zdobył tytuł doktora nauk humanistycznych, prezentując rozprawę na temat "Koncepcja języka poetyckiego Awangardy Krakowskiej". Jego habilitacja miała miejsce w 1971 roku, kiedy to przedstawił dzieło "Dzieło – język – tradycja". Był współzałożycielem i współredaktorem "Tekstów", "Kultury Niezależnej", a także "Almanachu Humanistycznego". W 1983 roku, dzięki swojemu wkładowi w naukę, uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych.

W 1980 roku, na falach społecznych niepokojów, Sławiński był jednym z sygnatariuszy apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów, który nawoływał władze komunistyczne do dialogu z robotnikami walczącymi o swoje prawa. W 2007 roku Uniwersytet Łódzki oraz Katolicki Uniwersytet Lubelski nadały mu tytuł doktora honoris causa, co było ukoronowaniem jego osiągnięć w dziedzinie nauki oraz organizacji w zakresie badań literackich.

W badaniach Janusz Sławiński posługiwał się różnorodnymi metodami, w tym szczególnie metodami strukturalizmu, co podkreśla jego innowacyjne podejście do badania literatury. Przez wiele lat był także w szczęśliwym związku małżeńskim z Aleksandrą Okopień-Sławińską, co stanowiło ważny element jego życia osobistego, równolegle z pasją do nauki.