Tadeusz Ślaski

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Ślaski, znany także jako Nieczuja-Ślaski, to wybitna postać w polskiej historii, której życie miało znaczący wpływ na losy kraju. Urodził się 31 sierpnia 1894 roku w Warszawie, gdzie także spędził swoje ostatnie chwile, odchodząc z tego świata 12 września 1966 roku.

Jako major Wojska Polskiego, Tadeusz Ślaski odznaczał się nie tylko zdolnościami wojskowymi, ale także zaangażowaniem w działania na rzecz niepodległości Polski. Jego poświęcenie i oddanie dla ojczyzny zostało docenione poprzez przyznanie mu Orderu Virtuti Militari, jednej z najwyższych odznak wojskowych w Polsce.

Oprócz działalności wojskowej, Ślaski pełnił rolę urzędnika oraz zajmował się tłumaczeniami przysięgłymi, co świadczy o jego wszechstronności i umiejętnościach w różnych dziedzinach życia społecznego.

Życiorys

Tadeusz Ślaski urodził się 31 sierpnia 1894 roku w Warszawie, w tamtych czasach stolicy Królestwa Polskiego. Pochodził z rodziny Władysława (1869–1931) oraz Natalii ze Śniechowskich (1874–1967). Jego edukacja rozpoczęła się w Szwajcarii, gdzie w 1912 roku ukończył szkołę z wyróżnieniem. W wolnych chwilach angażował się w pracę honorową w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu.

Po powrocie do Polski, rozpoczął studia na Akademii Handlowej w Antwerpii. Jednak wybuch I wojny światowej w 1914 roku zmusił go do powrotu do Warszawy. W 1915 roku, będąc na wakacjach na Ukrainie, złożył przysięgę w armii rosyjskiej. Wkrótce potem przyłączył się do Legionu Puławskiego, który z czasem przekształcił się w Brygadę Strzelców Polskich, a później w Dywizję Strzelców Polskich. W trakcie walk z Niemcami w latach 1915 i 1916, Tadeusz został dwukrotnie ranny.

Z obawy przed obowiązkowym przypisaniem do rosyjskiej szkoły oficerskiej, przez cały ten czas ukrywał swoje wykształcenie. Pod koniec września 1917 roku rozpoczął służbę w I Korpusie Polskim w Rosji, walcząc w 6 pułku strzelców. Odwagi i determinacji wymagał od niego udział w bitwie pod Osipowiczami, gdzie 19 lutego 1918 r. po raz trzeci został ranny. Kapitan Wiktor Oleszczuk, w piśmie odznaczeniowym, opisał jego czyn:

kapral (młodszy podoficer) Tadeusz Ślaski w dniu 19 lutego 1918, w bitwie pod Osipowiczami, dowodząc sekcją 1. kompanii 6 pułku strzelców, otrzymał rozkaz zdobycia domu, w którym bolszewicy ufortyfikowali się i prowadząc silny ogień z karabinów ręcznych i maszynowych dziesiątkowali flankowym ogniem nasze oddziały nacierające na stację. Kapral Ślaski pierwszy rzucił się na czele swej sekcji do ataku i wyłamawszy drzwi wpadł do wnętrza domu, gdzie rzucił granat ręczny i korzystając z zamieszania, z zimną krwią chwycił karabin maszynowy i skierował takowy na bolszewików, będących w liczbie 25-u, i zmuszając ich do poddania się.

Po zakończeniu działań I Korpusu, Tadeusz wrócił do Warszawy, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną. W dniu 14 lipca 1920 roku, podczas obrony Wilna, został ciężko ranny w głowę. Od 20 listopada 1918 do 14 czerwca 1919 roku uczęszczał do klasy „H” (klasy 11.) w Szkole Podchorążych w Warszawie. 15 sierpnia 1919 roku mianowano go podporucznikiem w piechocie, a jego przeznaczeniem stała się Adiutantura Ministra Spraw Wojskowych.

Wiosną 1920 roku, wyruszył na front przeciwko bolszewikom. Po wyleczeniu odniesionych ran, został przydzielony do Naczelnego Dowództwa WP jako kurier dyplomatyczny. Od czerwca 1921 roku jego macierzystym oddziałem był 8 pułk piechoty Legionów. Następnie, po zakończeniu zadań w Biurze Likwidacyjnym ND WP, pracował w Misji Wojskowej Francuskiej (Grupa nr 2), a później w Oddziale III Sztabu Generalnego jako tłumacz.

3 maja 1922 roku, Tadeusz uzyskał rangę porucznika, z 2159. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1924 roku przeniesiono go do 28 pułku strzelców kaniowskich w Łodzi. Na początku 1925 roku, na własną prośbę, przeszedł do rezerwy. W 1934 roku, jako oficer rezerwy, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.

Po zakończeniu służby wojskowej, Tadeusz prowadził interesy swojego ojca do 1931 roku. W 1933 roku zatrudniono go w Centralnej Organizacji Mechanizacji Pracy w Wydziale Spraw Ogólnych wytwórczości m. st. Warszawy. Uczestniczył w Związku Oficerów Rezerwy RP. Mimo trudności, jakich doświadczył w 1935 roku, gdy był bezrobotny, skorzystał z wsparcia swojego brata w utrzymaniu rodziny.

Mieszkał w Miedzeszynie, przy ul. Głównej 4 (poczta Falenica). W lipcu 1935 roku, znalazł zatrudnienie w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie jako urzędnik kontraktowy. Następnie, w październiku 1938 roku, pracował w Wydziale Handlowo-Taryfowym DOKP Warszawa.

W czasie okupacji niemieckiej Tadeusz służył w Polskiej Armii Ludowej, osiągając stopień kapitana. W latach 1944–1947 przebywał w sowieckich łagrach, w tym w specłagrze nr 178/179 Riazań-Diagilewo. Udało mu się awansować na majora. Zmarł 12 września 1966 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.

Tadeusz ożenił się w 1925 roku z Aurelią Ireną (1894–1977), z którą doczekał się syna Jerzego (1926–2002), dziennikarza oraz dwóch córek: Ireny (ur. 27 lipca 1927) i Wandy (ur. 3 maja 1930).

Ordery i odznaczenia

Oto lista orderów i odznaczeń, które otrzymał Tadeusz Ślaski:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6851,
  • Krzyż Walecznych,
  • Amarantowa wstążka – 14 lutego 1918,
  • Medal Niepodległości – 9 października 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Medal Zwycięstwa,
  • Odznaka za Rany i Kontuzje z trzema gwiazdkami,
  • Odznaka pamiątkowa I Korpusu Polskiego w Rosji,
  • Odznaka pamiątkowa Legionu Puławskiego,
  • Odznaka pamiątkowa I Brygady Wojsk Polskich 1917–1918 „USQUE AD FINEM”,
  • Odznaka pamiątkowa Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich,
  • Gwiazda Górnośląska.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW ŚLASKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 18.11.2023 r.]
  2. a b Śląski Tadeusz (1894-1966). Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. [dostęp 18.11.2023 r.]
  3. a b c Cmentarz Stare Powązki: ŚLASCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 18.11.2023 r.]
  4. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 18.11.2023 r.]
  5. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 18.11.2023 r.]
  6. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 18.11.2023 r.]
  7. Zmarli. „Stolica”. 42 (984), s. 10, 16.10.1966 r. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 192, 382.
  9. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 22, 584.
  10. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 87 z 03.09.1919 r., poz. 3042.
  11. Spis oficerów 1921 ↓, s. 47.
  12. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 109.
  13. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 146, 440.
  14. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 437.
  15. Kolekcja ↓, s. 1.
  16. Kolekcja ↓, s. 2.
  17. Kolekcja ↓, s. 3.
  18. Kolekcja ↓, s. 4.
  19. Kolekcja ↓, s. 5.
  20. Kolekcja ↓, s. 6.
  21. Kolekcja ↓, s. 12.
  22. Kolekcja ↓, s. 16.
  23. Kolekcja ↓, s. 18.
  24. Kolekcja ↓, s. 19.
  25. Kolekcja ↓, s. 20.

Oceń: Tadeusz Ślaski

★★★★★
Średnia ocena:4.58 Liczba ocen:13