Michał Bajer

Wojsko i służby mundurowe

Michał Bajer, urodzony 27 lipca 1884 roku w Warszawie, to postać o znacznym dorobku w historii Polski. Zmarł on 21 listopada 1962 roku, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w różnych dziedzinach. Był inżynierem, a także komendantem głównym Policji Państwowej, co podkreśla jego ważną rolę w zakresie bezpieczeństwa publicznego.

W swojej karierze pełnił również zaszczytną funkcję pułkownika dyplomowanego piechoty w Wojsku Polskim, co świadczy o jego zaangażowaniu w obronność kraju. Bajer był również szefem Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w latach 1923–1926, co potwierdza jego znaczenie w strukturach wojskowych.

Życiorys

W 1912 roku Michał Bajer ukończył Akademię Górniczą w Mons, zdobywając tytuł inżyniera górnika. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się od pracy na stanowisku zarządzającego kopalniami w Towarzystwie „Czeladź”. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego. Po przewrocie bolszewickim i rozpadzie armii rosyjskiej zaangażował się w organizację II Korpusu Polskiego. Uczestniczył w szlaku bojowym od Sorok aż do bitwy pod Kaniowem (11 maja 1918), gdzie w trakcie walk został wzięty do niewoli przez Niemców. Udało mu się jednak uciec, a następnie, przechodząc przez Kijów i Murmańsk, dotarł do Francji.

W kraju tym został mianowany szefem Oddziału I w sztabie Armii Polskiej we Francji, zwanej „Armią Błękitną”, a później pełnił rolę w sztabie 1 Dywizji tej armii. W kwietniu 1919 roku powrócił do Polski, obejmując stanowisko zastępcy szefa sztabu I korpusu armii gen. Józefa Hallera. W latach 1919–1921 dowodził 45 pułkiem piechoty Strzelców Kresowych. W 1921 roku został powołany na szefa Wydziału 1 Piechoty w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku, w korpusie oficerów piechoty.

Dnia 17 grudnia 1922 roku przeniesiono Michała Bajera do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie objął kierownictwo Departamentu Bezpieczeństwa. Od 17 marca do 1 lipca 1923 roku pełnił obowiązki komendanta głównego Policji Państwowej. Następnie, od sierpnia 1923 do czerwca 1926 roku, był szefem Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, pozostając na ewidencji 45 pułku piechoty w Równem.

25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego. W trakcie przewrotu majowego w 1926 roku opowiedział się po stronie rządów legalnych. W czerwcu tego samego roku został odwołany z funkcji szefa tzw. „Dwójki” i przesunięty do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego. Od 3 stycznia do 24 czerwca 1927 roku był słuchaczem III Kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W 1928 roku pozostawał w dyspozycji komendanta kadry oficerów piechoty, a 28 lutego 1929 roku przeszedł w stan spoczynku.

W 1934 roku, jako oficer w stanie spoczynku, pozostał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Sosnowcu, z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V, co oznaczało, że był „przewidziany do użycia w czasie wojny”. W latach 1928-1938 pełnił funkcję kierownika Misji Polskiej Przemysłu Górniczego i Hutniczego w Katowicach, a w 1939 roku objął stanowisko dyrektora technicznego Śląskich Kopalń i Cynkowni.

Po zakończeniu II wojny światowej do 1950 roku pracował jako wicedyrektor w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach. Od 1954 roku działał jako redaktor naukowy w Wydawnictwie Górniczo-Hutniczym. Michał Bajer zmarł w 1962 roku i został pochowany na cmentarzu w Katowicach przy ul. Sienkiewicza.

Ordery i odznaczenia

W zakresie odznaczeń i wyróżnień, Michał Bajer zdobył liczne nagrody, które świadczą o jego odwadze i zasługach. Jego lista osiągnięć jest imponująca, a poniżej przedstawimy najważniejsze z nich:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (otrzymany 2 maja 1923),
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 26 kwietnia 1946),
  • Krzyż Walecznych (otrzymany czterokrotnie w 1921),
  • Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 11 listopada 1937),
  • Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925),
  • Krzyż Wojenny (przyznany trzykrotnie, Belgia),
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia),
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (Rumunia),
  • Krzyż Komandorski Orderu Miecza (Szwecja, 1926),
  • Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa),
  • Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja),
  • Krzyż Komandorski Orderu św. Sawy (Jugosławia),
  • Krzyż Komandorski Orderu Korony Włoch (Włochy),
  • Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja),
  • Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja, 1921),
  • Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921).

Każde z tych odznaczeń stanowi dowód jego determinacji oraz zaangażowania w służbie swojemu krajowi.

Przypisy

  1. Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 06.11.2014 r.] (est.).
  2. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.
  3. M.P. z 1946 r. nr 72, poz. 136 „w uznaniu zasług na polu odbudowy, organizacji i rozwoju przemysłu węglowego w Polsce”.
  4. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 939.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 29.01.1929 r., s. 33.
  7. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 05.06.1926 r. Z dniem 1 października 1926 szef Sztabu Generalnego przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego – Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
  8. Stanisław Haller, Wypadki warszawskie od 12 do 15 maja 1926 r., Kraków 1926, s. 23.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 111 z 19.10.1924 r., s. 618.
  10. Dzień po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza.
  11. Rocznik oficerski 1928, s. 113, 159.
  12. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35).
  13. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831).
  14. a b Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1901 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 34, poz. 1752).
  15. sejm-wielki.pl
  16. Z dziejów policji polskiej..., s. 50.
  17. Z dziejów policji polskiej..., s. 49.
  18. Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 16.

Oceń: Michał Bajer

★★★★★
Średnia ocena:4.68 Liczba ocen:8