Stanisław Ruśkiewicz

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Ruśkiewicz, znany również pod pseudonimem „Florian”, urodził się 8 maja 1895 roku w Warszawie. Był wybitnym żołnierzem, który pełnił zaszczytną rolę majora w piechocie Wojska Polskiego. Jego życie zakończyło się tragicznie 4 kwietnia 1942 roku w Berlinie.

Ważnym aspektem jego biografii jest zaangażowanie w Związek Walki Zbrojnej oraz Armię Krajową, co czyni go istotną postacią w historii Polski w okresie II wojny światowej.

Życiorys

Stanisław Ruśkiewicz, od 1914 roku, angażował się aktywnie w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1915 roku został wcielony do armii carskiej, gdzie najpierw służył w 56 pułku piechoty, a następnie, od 14 sierpnia tego samego roku, w batalionie zapasowym 251 pułku piechoty. Po ukończeniu Aleksiejewskiej Oficerskiej Szkoły Piechoty w Moskwie oraz odbyciu kursu dowódców karabinów maszynowych w 1917 roku, został awansowany na podporucznika.

W dniu 5 października 1917 roku dołączył do 74 pułku Strzelców Stawropolskich i brał udział w walkach na froncie austriackim. W kwietniu następnego roku wszedł do I Korpusu Polskiego pod dowództwem generała Dowbora-Muśnickiego. Po zakończeniu I wojny światowej, od listopada 1918 roku, kontynuował służbę w Wojsku Polskim. Służył w 20 pułku piechoty 6 Dywizji Piechoty, gdzie odniósł rany w walkach pod Klekotowem w okolicy Brodów.

W rezultacie wojny polsko-bolszewickiej, w 1921 roku, otrzymał odznaczenie Krzyża Srebrnego Orderu Wojskowego Virtuti Militari. W latach 20. i 30. był oficerem w 17 pułku piechoty w Rzeszowie. W 1923 roku, jako oficer nadetatowy, został przydzielony do Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Nr 2 w Grudziądzu, która wówczas znajdowała się w likwidacji. Na stopień porucznika awansował z dniem 1 czerwca 1919 roku i pełnił obowiązki dowódcy kompanii.

W 1927 roku zaawansował na kapitana, a jego stopień wynosił z dniem 1 stycznia 1927. W 1928 roku był przydzielony do Szkoły Podchorążych Piechoty, a po ukończeniu kursu dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie w 1933 roku, 1 stycznia 1934 awansował na majora i zajął stanowisko dowódcy batalionu w 83 pułku piechoty w Kobryniu.

27 stycznia 1939 roku objął dowództwo Batalionu KOP „Czortków” w stopniu majora. W trakcie kampanii wrześniowej skutecznie dowodził I batalionem 163 pułku piechoty, gdzie szczególnie zasłużył się brawurowym kontratakiem na Kazanów. Po zajęciu przez Niemców, został wzięty do niewoli, z której udało mu się uciec w październiku 1939 roku.

Po dotarciu do Rzeszowa w listopadzie 1939 roku, zaangażował się w działalność konspiracyjną. Wspólnie ze Stefanem Musiałkiem-Łowickim organizował struktury Związku Walki Zbrojnej. Od wiosny 1940 roku sprawował funkcję inspektora rzeszowskiego Inspektoratu ZWZ. Po obserwacji przygotowań Niemiec do ataku na ZSRR, z inicjatywy swoich przemyśleń, postanowił przekazać informacje zdobyte podczas konspiracyjnej działalności Sowietom. Niestety, na skutek zdrady, 25 marca 1941 roku został aresztowany na krakowskich Plantach. Został skazany przez Sąd Wojenny Rzeszy na karę śmierci, a wyrok wykonano 4 kwietnia 1942 roku w więzieniu Plötzensee.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Ruśkiewicz został odznaczony wieloma wyróżnieniami wojskowymi, które odzwierciedlają jego zasługi oraz poświęcenie w służbie. Do najbardziej znaczących jego odznaczeń należą:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari,
  • Krzyż Walecznych (przyznawany dwukrotnie),
  • Medal Wojska,
  • Złoty Krzyż Zasługi (otrzymany 19 marca 1937 roku),
  • Medal Niepodległości (przyznany 3 czerwca 1933 roku),
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Przypisy

  1. mjr Stanisław Ruśkiewicz „Florian” | AK Rzeszów [online], akrzeszow.pl [dostęp 05.04.2018 r.]
  2. a b c Radosław Butryński [Butryk], RUŚKIEWICZ, Stanisław. [online], www.dws-xip.pl [dostęp 05.04.2018 r.]
  3. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  4. M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 63.
  6. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 547.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 140.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 222.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 380.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 164.
  11. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 438.
  12. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 173, 1517.
  13. Dekret Wodza Naczelnego L. 2639 z 22.02.1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 9 poz. 265

Oceń: Stanisław Ruśkiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:9