Stefan Kozakiewicz

---

Życiorys

W czasie II wojny światowej Stefan Kozakiewicz zdobył uznanie dzięki swoim działaniom na rzecz ratowania dzieł sztuki w Warszawie. W tym trudnym okresie współpracował ze Związkiem Syndykalistów Polskich, a jego zaangażowanie podczas powstania warszawskiego obejmowało również pracę w redakcji gazety „Iskra”. Jerzy Szyndler, naczelny redaktor, sprawował kierownictwo w zespole redakcyjnym, w skład którego wchodzili także Stanisław Korab-Kamiński, Jerzy Złotowski, Eugeniusz Poślada oraz Janina Rosnowska. Kozakiewicz i Korab-Kamiński realizowali codzienne nasłuchy radiowe, a ich wyniki były systematycznie publikowane w gazecie.

Po zakończeniu wojny, w latach 1947–1964, Stefan Kozakiewicz był wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1956 roku pełnił zaszczytną rolę kuratora w Galerii Sztuki Polskiej w Muzeum Narodowym w Warszawie. W 1950 roku był także wiceprezesem Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, a prezesem tego stowarzyszenia w tamtym czasie był Bohdan Marconi.

Kozakiewicz specjalizował się w sztuce renesansowej, a także w malarstwie z XVIII i XIX wieku, co czyniło z niego autorytet w tej dziedzinie.

Wybrane publikacje

Stefan Kozakiewicz to autor wielu znaczących publikacji w dziedzinie sztuki, które przyczyniły się do zrozumienia polskiego malarstwa i jego kontekstów. Oto lista wybranych prac:

• Canaletto (1955),
• Warszawska „cyganeria” malarska. Grupa Marcina Olszyńskiego (razem z Andrzejem Ryszkiewiczem; 1955),
• Pokłosie weneckiej wystawy Bellotta i Gierymskiego (1957),
• Ignacy Gierdziejewski (1958),
• Malarstwo polskie od XVI do początku XX wieku: katalog (redakcja; 1962),
• Bernardo Bellotto (razem z Mary Whittall; 1972),
• Polski renesans (1976),
• Słownik terminologiczny sztuk pięknych (1976).

---

Oceń: Stefan Kozakiewicz

---