Mieczysław Kowalski, znany również jako Kon, to postać o znaczącym wpływie na historię Wojska Polskiego. Urodził się 2 października 1894 roku w Warszawie, gdzie spędził także większość swojego życia. Jako generał brygady Wojska Polskiego, Kowalski prowadził różnorodne działania w obszarze obronności naszego kraju.
W swojej karierze zawodowej pełnił również rolę lekarza medycyny, co dodaje nowy wymiar jego działalności. W latach 1957-1963 był szefem Wojskowej Służby Zdrowia, gdzie miał kluczowy wpływ na organizację i funkcjonowanie systemu opieki zdrowotnej w siłach zbrojnych.
Jego osiągnięcia zarówno w dziedzinie medycyny, jak i w obrębie struktury wojskowej, pozostają znaczącym elementem jego dziedzictwa oraz rozwoju polskiego wojska.
Życiorys
Mieczysław Kowalski przyszedł na świat 2 października 1894 roku w Warszawie, w rodzinie polskich Żydów. Jego rodzicami byli Stanisław Kona, utalentowany litograf, oraz Bronisława z Bolkowskich. W 1912 roku z wyróżnieniem ukończył gimnazjum męskie w Częstochowie, a następnie przez dwa lata studiował na wydziale lekarskim uniwersytetu we Wrocławiu. W okresie 1914-1915 został internowany przez wojska niemieckie, a od 1916 roku kontynuował naukę medycyny w Krakowie.
1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie walczył na froncie polsko-ukraińskim jako strzelec karabinu maszynowego. Ukończył kurs podoficerski w Przemyślu, jednak na początku 1919 roku odniósł kontuzję w okolicach Chyrowa. W kwietniu tego samego roku wziął udział w obronie Lwowa, pełniąc funkcję lekarza batalionu 40. pp Strzelców Lwowskich. W 1920 roku, po mianowaniu go podporucznikiem, został zdemobilizowany, a do 1922 r. dokończył studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Po ukończeniu studiów podjął pracę jako lekarz w 86 pp w Wilnie i Mołodecznie, gdzie otrzymał stopień porucznika. Od 1923 roku był związany z 31 pp Strzelców Kaniowskich w Łodzi, gdzie w 1925 roku uzyskał stopień kapitana. W 1927 roku Kowalski zaangażował się w działalność Polskiego Czerwonego Krzyża, a w latach 1950-1970 zasiadał w Zarządzie Głównym, a od 1965 roku należał do Prezydium. W 1929 roku pełnił funkcję lekarza 84. pp Strzelców Poleskich w Pińsku, a w 1930 roku został ordynatorem oddziału wewnętrznego szpitala w Łodzi i uzyskał tytuł majora.
W 1938 roku służył jako podpułkownik w Sieradzu. Brał udział w obronie kraju w 1939 roku, walcząc w rejonie Warty, pod Łodzią oraz Łowiczem. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari V klasy, który jednak przyznano mu dopiero w 1960 roku. Po kampanii 1939 roku przebywał od 1 października do 10 lutego 1940 roku w niemieckich obozach jenieckich w Sochaczewie i Błoniu, a następnie pracował jako lekarz w warszawskim getcie. Latem 1942 roku został aresztowany i osadzony w Pawiaku.
Na początku 1945 roku został znowu przyjęty do Wojska Polskiego, gdzie objął stanowisko szefa służby zdrowia 11 Dywizji Piechoty, z którą w kwietniu 1945 roku udaje się w przyfrontowy rejon w Sommerfeld. Od lata 1945 pełnił funkcję w Departamencie Służby Zdrowia WP. W grudniu 1945 roku awansował do stopnia pułkownika.
W styczniu 1946 roku Kowalski został mianowany na stanowisko szefa Wydziału Służby Zdrowia w Dowództwie Okręgu Wojskowego Nr II w Koszalinie, a w latach 1947-1951 w Bydgoszczy, później pracował w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Świetnie pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Zdrowia od sierpnia 1953 roku. Jego kariera wojskowa osiągnęła szczyt w 1958 roku, kiedy to awansował na generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Kowalski odegrał kluczową rolę w powstaniu Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Po długiej i pełnej zasług karierze, w listopadzie 1963 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 18 lutego 1986 roku w Warszawie. Jego pogrzeb odbył się 24 lutego 1986 roku na wojskowych Powązkach, w którym uczestniczyli m.in. wiceministrowie obrony narodowej: gen. broni Tadeusz Tuczapski, gen. broni Antoni Jasiński oraz gen. dyw. Włodzimierz Oliwa, a także ówczesny szef Służby Zdrowia MON, gen. bryg. Andrzej Kaliwoszka. W 1991 roku Wydawnictwo Literackie opublikowało jego pamiętnik zatytułowany „Moi dowódcy 1918-1963”.
Ordery i odznaczenia
Generał Mieczysław Kowalski był odznaczany wieloma prestiżowymi nagrodami i medalami, które odzwierciedlają jego zasługi oraz wybitną służbę na rzecz kraju. Poniżej znajduje się lista jego orderów i odznaczeń:
- order Virtuti Militari V klasy,
- Krzyż Walecznych (1920),
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1963),
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1958),
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946),
- Złoty Krzyż Zasługi (1949),
- Medal za Warszawę 1939–1945 (1945),
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945),
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1955),
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1945).
Przypisy
- Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 30.11.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Mikołaj Antoni Koiszewski | Tadeusz Sroczyński | Jerzy Paweł Czajkowski | Mirosław Lisek | Stefan Wesołowski (żołnierz) | Mieczysław Starzyński | Władysław Rozmarynowski | Jerzy Jabłonowski | Teodor Cetys | Stanisław Szopiński | Tadeusz Siemiątkowski | Krystyna Majczyńska | Jan Rogowski (cichociemny) | Krzysztof Jabłoński (nadinspektor) | Andrzej Świątkowski | Kazimierz Kamprad | Maria Kowalska (sanitariuszka) | Jerzy Świderski (1927–1944) | Karol Świerczewski | Czesław PaczkowskiOceń: Mieczysław Kowalski (generał)