Michał Cichocki

Wojsko i służby mundurowe

Michał Mikołaj Cichocki to postać o bogatej historii, która zasługuje na szczegółowe omówienie. Urodził się we wrześniu 1770 roku w Warszawie, gdzie spędził znaczną część swojego życia.

W dniu 5 maja 1828 roku zmarł również w Warszawie, co podkreśla jego silne związki z tym miastem. Był on generałem brygady w Armii Księstwa Warszawskiego, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w historię wojskowości polskiej.

Życiorys

Był on synem Stanisława Augusta Poniatowskiego oraz Magdaleny Agnieszki Lubomirskiej. Po ukończeniu Korpusu Kadetów, rozpoczął swoją służbę w artylerii koronnej od 1785 roku. W stopniu porucznika oraz kapitana uczestniczył w wojnie z Rosją w 1792 roku. Jego dzielność została zauważona w czasie bitwy pod Dubienką.

W 1793 roku złożył rezygnację z czynnej służby, jednakże w obliczu wybuchu insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku, powrócił do wojska. Pełniąc funkcję oficera sztabu gen. S. Mokronowskiego został awansowany do stopnia pułkownika. Po klęsce powstania, zdecydował się na życie cywilne i osiedlił w Warszawie.

W 1806 roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Wojny Księstwa Warszawskiego. W 1809 roku objął stanowisko komendanta placu w Lublinie oraz dowódcy 9 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. Wziął udział w interwencji francuskiej w Hiszpanii, a po powrocie z tego kraju uczestniczył w drugiej wojnie polskiej w 1812 roku, walcząc na ziemi rosyjskiej.

Podczas kampanii na Berezynie dowodził pułkiem, gdzie odniósł ranę 28 listopada 1812 roku. W 1813 roku miał zaszczyt bronić Szpandawy w trakcie wiosennej kampanii. 18 czerwca 1813 roku mianowany pułkownikiem 4 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego, nastąpiło to po włączeniu resztek pułków 7 i 9 Piechoty w najsilniejszy wówczas 4 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego. W trakcie bitwy pod Lipskiem 16 października 1813 roku został ranny, a dowództwo pułku przejął mjr Ignacy Dobrogoyski.

Po zakończeniu konfliktów napoleońskich powrócił do ojczyzny, gdzie w 1815 roku objął stanowisko dowódcy 3 Brygady Piechoty Armii Królestwa Polskiego.

Działalność wolnomularska

Michał Cichocki rozpoczął swoją podróż w wolnomularstwie w roku 1801, kiedy to został przyjęty do loży Zum goldenen Leuchter, będącej częścią Grosse Landesloge der Freimaurer von Deutschland, w Berlinie.

W ciągu kolejnych lat, 25 maja 1805 roku, stał się członkiem loży Świątynia Mądrości. Jego działalność nie zakończyła się na tym etapie; w późniejszym czasie uzyskał 4. stopień wtajemniczenia w loży Saint Jean de Jérusalem, działającej pod egidą Wielkiego Wschodu Francji w Nancy.

W 1815 roku został członkiem zamiejscowym, kontynuując swoją aktywność w ramach wolnomularstwa. W Warszawie dołączył do loży Bracia Polacy Zjednoczeni, by następnie związać się z lożą Jedność Słowiańska, obydwie pod auspicjami Wielkiego Wschodu Polski.

Warto zaznaczyć, że w 1821 roku Cichocki osiągnął 6. stopień wtajemniczenia, co świadczy o jego zaangażowaniu oraz postępach w ramach tej organizacji.

Odznaczenia

Michał Cichocki został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego zasługach w służbie dla kraju. Lista jego odznaczeń przedstawia się następująco:

  • krzyż kawalerski Orderu Virtuti Militari za Kampanię 1792, szczególnie wyróżniający się w Bitwie pod Dubienką,
  • krzyż kawalerski Orderu Legii Honorowej, nadany 11 lipca 1813,
  • krzyż oficerski Orderu Legii Honorowej, przyznany 12 października 1813,
  • order św. Włodzimierza,
  • order św. Anny z Gwiazdą,
  • order św. Stanisława II klasy, z nadania Aleksandra I Romanowa.

Przypisy

  1. Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa 2018, s. 147.
  2. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 221.
  3. Ludwik Hass, Wolnomularze polscy w lożach Zachodu: dwie pierwsze dekady XIX wieku, w: „Ars Regia” 7/8, 13/14, 1998–1999, s. 147.
  4. A. Ziółkowski, Polskie formacje wojskowe..., s. 77.
  5. a b c d S. Kirkor, „Pod Sztandarami...”, s. 101.

Oceń: Michał Cichocki

★★★★★
Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:7