Eugeniusz Kowalczyk, człowiek o niezwykłej historii, przyszedł na świat 19 sierpnia 1903 roku w Warszawie, stolicy Polski. Jego życie, choć krótkie, było pełne niezwykłych osiągnięć i odważnych wyborów.
W swojej karierze zawodowej zasłynął jako major pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, gdzie jego umiejętności i determinacja doprowadziły do wielu znakomitych sukcesów w trudnych czasach II wojny światowej. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie 7 listopada 1949 roku w Gliwicach.
Życiorys
Urodził się jako syn Antoniego i Julianny Kowalczyków. Po ukończeniu szkoły handlowej w Radomiu, w 1925 roku podjął decyzję o wstąpieniu do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu. Z sukcesem zakończył ją osiągając 54. lokatę w swojej promocji, zdobywając stopień sierżanta podchorążego obserwatora. Jego kariera lotnicza rozpoczęła się przydziałem do 21. eskadry liniowej 2. pułku lotniczego.
W 1930 roku Kowalczyk kontynuował swój rozwój zawodowy, odbywając szkolenie w zakresie pilotażu. W latach 1931–1933 pełnił funkcję oficera sportowego w 2. Pułku Lotniczym.
W 1935 roku jego kariera przyspieszyła, gdy został przeniesiony do Ośrodka Przysposobienia Wojskowo-Lotniczego w Sadkowie, gdzie objął stanowisko dowódcy ćwiczebnej eskadry pilotażu. Mianowano go kapitanem z dniem 19 marca 1938, osiągając 29. lokatę w korpusie oficerów lotnictwa, w grupie liniowej. W marcu 1939 roku pełnił rolę dowódcy eskadry szkolnej w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Sadkowie.
W obliczu wybuchu II wojny światowej był zmuszony do ewakuacji na wschód Polski, gdzie trafił do niewoli radzieckiej. Jego losy zaprowadziły go do łagrów na Syberii, z których zdołał uciec, przystępując do Armii Andersa. Przeszedł przez szereg punktów zbornych, w tym Tockoje, Kujbyszew i Kołtubankę, a 27 marca 1942 roku objął dowództwo „Eskadry Łącznikowej przy Armii gen. Andersa w ZSSR”.
Kowalczyk zdołał przedostać się do Wielkiej Brytanii przez Persję i Palestynę, gdzie wstąpił do RAF. Otrzymał numer służbowy P-2042 i przeszedł dodatkowe szkolenie lotnicze, biorąc udział w akcjach bojowych w składzie Dywizjonu 300. Po zakończeniu konfliktu zbrojnego został zdemobilizowany i powrócił do Polski.
Życie Eugeniusza Kowalczyka zakończyło się 7 listopada 1949 roku w Gliwicach. Został pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Rzymskokatolickim w Radomiu przy ul. Limanowskiego (kwatera 11A/1/21, grób 14005).
Ordery i odznaczenia
Eugeniusz Kowalczyk, wybitna postać, zdobył uznanie poprzez szereg odznaczeń, które podkreślają jego zasługi.
- krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 10770,
- krzyż walecznych (dwukrotnie),
- medal lotniczy (trzykrotnie),
- srebrny krzyż zasługi (15 października 1937).
Przypisy
- GeoCmentarz [online], Parafia Świętego Wacława w Radomiu [dostęp 09.05.2021 r.]
- a b Eugeniusz Kowalczyk. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 03.09.2019 r.]
- a b c Kowalczyk Eugeniusz. listakrzystka.pl. [dostęp 02.09.2019 r.]
- Rybka i Stepan 2006, s. 211.
- Rybka i Stepan 2006, s. 475.
- Krzystek 2012, s. 298.
- Krzystek 2012, s. 27.
- Krzystek 2009, s. 28.
- Pawlak 2009, s. 49.
- Pawlak 2009, s. 50.
- M.P. z 1937 r. nr 239, poz. 386 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Czesław Chmielewski (działacz niepodległościowy) | Stefan Grzesikiewicz | Zygmunt Strubel | Aleksander Sarkisow | Stanisław Patrzykąt | Michał Cichocki | Ryszard Kukliński | Bolesław Kowalski (1915–1944) | Jerzy Mara-Meÿer | Wojciech Gromczyński | Jerzy Antoszewicz | Stefan Wolski (major) | Wanda Gertz | Julia Halina Piwońska | Arseniusz Jermoliński | Jerzy Emir-Hassan | Edward Dietrich | Leon Loria | Aleksander Reszczyński | Bronisław ŻelkowskiOceń: Eugeniusz Kowalczyk