Eugeniusz Olejniczakowski


Eugeniusz Olejniczakowski, urodzony 25 grudnia 1884 roku w Warszawie, był postacią wybitną w historii Polski. Jako żołnierz Legionów Polskich, rozpoczął swoją karierę wojskową, która miała znaczący wpływ na losy kraju w trudnych czasach.

w późniejszych latach, Olejniczakowski osiągnął stopień kapitana piechoty rezerwy Wojska Polskiego, co podkreśla jego zaangażowanie w służbę wojskową oraz w działalność niepodległościową. Jego poświęcenie zostało docenione przez najwyższe władze, przyznając mu Order Virtuti Militari, jedną z najbardziej prestiżowych odznak wojskowych w Polsce.

W okresie międzywojennym pełnił funkcję starosty w Krasnymstawie, gdzie wykazywał aktywność w lokalnej polityce oraz społeczności. Niestety, jego losy zakończyły się tragicznie w wiosną 1940 roku w Charkowie, kiedy to stał się ofiarą zbrodni katyńskiej, co tragicznie wpisało się w historię Polski.

Życiorys

„Eugeniusz Olejniczakowski urodził się 25 grudnia 1884 roku w Warszawie, jako syn Stanisława i Antoniny z Dębskich. Jego młodzieńcze lata wypełnione były aktywnym uczestnictwem w 16 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego.

W chwili wybuchu I wojny światowej dołączył do Legionów Polskich. Od września 1914 roku brał udział w Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie ukończył zarówno kurs strzelecki, jak i kurs podchorążych. W okresie od grudnia 1914 do lipca 1915 kształcił się w Wolnej Szkole Wojskowej w Warszawie, zdobywając niezbędne umiejętności, które pozwoliły mu następnie wykładać w szkole podoficerskiej.

W 1916 roku, po ciężkiej bitwie pod Kostiuchnówką, został wzięty do niewoli przez Rosjan, aczkolwiek zdołał się z niej wydostać. W roku 1917 powrócił do Polski, kontynuując pracę w POW jako komendant XI Okręgu, przyjmując pseudonim Kakowski. Jego poświęcenie i odwaga zostały docenione, kiedy otrzymał Order Virtuti Militari za „ryzykowne tajne misje na terenach tzw. Ober-Ostu”.

W roku 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, a od 25 stycznia 1919 pełnił funkcję kierownika placówki wywiadowczej w Wilnie. Z dniem 1 października 1919 roku został szefem oddziału II Grupy Operacyjnej generała Żeligowskiego, a następnie liderem sekcji polityczno-prasowej II oddziału 7 Armii. Był również komendantem II Ochotniczej Legii Kobiet w Lwowie.

Po wojnie, Eugenisz Olejniczakowski służył w 85 pułku Strzelców Wileńskich, a w 1922 roku przeszedł do rezerwy. W tym samym roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim, mimo że nie zdawał egzaminów końcowych. Pracował jako dziennikarz, a od lutego do grudnia 1923 roku pełnił funkcję w Policji Państwowej w Nowogródku, następnie wracając do zawodu dziennikarskiego w Wileńskim Kurierze Poświątecznym.

W 1924 roku przeniósł się do Ameryki Południowej, gdzie redagował pismo Głos Polski w Buenos Aires, a w Montevideo pracował w polskim konsulacie. Po powrocie do ojczyzny w 1931 roku, w latach 1931-1932 pełnił funkcję burmistrza Augustowa, a od 1932 do 1935 roku był starostą powiatu szczuczyńskiego z siedzibą w Grajewie. W lipcu 1936 roku objął stanowisko starosty powiatowego w Krasnymstawie, pozostając w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Białystok jako kapitan rezerwy.

W wyniku agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku, Eugeniusz Olejniczakowski został wzięty do niewoli sowieckiej w nieznanych okolicznościach i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z dnia 5 marca 1940 roku. Jego ciało pochowano w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 roku znajduje się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Olejniczakowski figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 2433. Symboliczny grób umieszczono na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 98-3-13).

W dniu 5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie mianował go na stopień majora. Uroczystość awansu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie podczas wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Eugeniusz Olejniczakowski, znany ze swoich osiągnięć, został odznaczony wieloma nagrodami za swoje zasługi. Oto zestawienie jego odznaczeń:

  • krzyż srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4952 – 1921,
  • krzyż Niepodległości z Mieczami – 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • krzyż Walecznych czterokrotnie,
  • krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926.

Przypisy

  1. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 50 [dostęp 28.09.2024 r.]
  2. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 17.09.2024 r.]
  3. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 26.08.2024 r.]
  4. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 28.08.2024 r.]
  5. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 15.09.2023 r.]
  6. a b c d e Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 1, wyd. LTW, Łomianki 2018, s. 315–317
  7. Cmentarz Stare Powązki: OLIMPIA OLEJNICZAKOWSKA - ZEITZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 31.01.2020 r.]
  8. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5.10.2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 342, 849.
  10. M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  11. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 43 z 27.12.1921 r., s. 1722.
  12. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 12 z 03.03.1926 r., s. 70.
  13. Księga Cmentarna Charkowa 2003, s. 383.
  14. Księga Cmentarna Charkowa 2003, s. LXXIV.
  15. a b Polak (red.) 1991, s. 109.

Oceń: Eugeniusz Olejniczakowski

Średnia ocena:4.51 Liczba ocen:22