Wacław Hipsz

W okresie 1926–1935 Hipsz pełnił rolę katechety w Dubnie, a następnie, od 1935 do 1939 roku, był prefektem szkół średnich we Włodzimierzu Wołyńskim. Po inwazji Niemiec w 1939 roku, wrócił do Warszawy, gdzie zaangażował się w tajne nauczanie. Już w 1941 roku, obawiając się aresztowania, musiał przenieść się do diecezji podlaskiej.

Po zakończeniu II wojny światowej, od 1945 roku Hipsz pełnił wiele ról duszpasterskich, między innymi był proboszczem w Borysławicach Kościelnych oraz w Bierzwiennie Długiej, w dekanacie kolskim w diecezji włocławskiej. W 1946 roku zajął stanowisko prefekta oraz kapelana szpitala w Koninie, również w diecezji włocławskiej.

W tym samym roku, Wacław Hipsz przeszedł do diecezji warmińskiej, gdzie pracował jako prefekt w Olsztynie oraz duszpasterz w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Od 31 grudnia 1947 roku był proboszczem parafii św. Mikołaja w Elblągu, gdzie rozpoczął ambitny projekt odbudowy kościoła św. Mikołaja, który był w opłakanym stanie po wojnie.

7 maja 1948 roku Hipsz zademonstrował swoje zaangażowanie, organizując Komitet Odbudowy kościoła. Już 25 lipca tego samego roku rozpoczęto prace związane z usuwaniem gruzów, co było ogromnym wyzwaniem – musiano usunąć pięciometrową warstwę. Dzięki jego staraniom, w okolicy kościoła św. Jerzego, zorganizowano także trzymiesięczny kurs katechetyczny dla ponad 20 sióstr z Domu Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Elblągu, co zakończyło się egzaminem z obecnością biskupa.

Niestety, prześladowania duchowieństwa zmusiły go do przerwania tych działań. 10 lutego 1952 roku otrzymał nakaz opuszczenia Elbląga w ciągu trzech dni, co doprowadziło do jego przeniesienia do Ostródy.

W 1963 roku Hipsz został prałatem-prepozytem kapituły łuckiej, a niestraszny mu był także wówczas koniec kariery. Na emeryturze od 1980 roku, lwią część swojego czasu poświęcał na pomoc duszpasterską w Ostródzie i na Podolu, gdzie niegdyś odwiedzał swojego przyjaciela, ks. prałata Antoniego Chomickiego. W roku 1987, Jan Paweł II docenił jego działalność, mianując go protonotariuszem apostolskim. W ten sposób jego dziedzictwo pozostaje obecne w wspomnieniach wielu osób, które miały zaszczyt go znać.