Leon Berski

Wojsko i służby mundurowe

Leon Berski to postać o fascynującej biografii, związana z Wojskiem Polskim oraz sportem. Urodził się 28 stycznia 1898 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył tragicznie 6 września 1927 roku w Ostrowcu. Był porucznikiem oraz pilotem, co podkreśla jego ważną rolę w historii wojskowości polskiej.

Jego osiągnięcia jako sportowca również zasługują na uwagę, ilustrując wszechstronność i talent, które posiadał. Jako młody człowiek, Berski mógł być wzorem do naśladowania dla wielu swoich rówieśników.

Życiorys

Leon Berski przyszedł na świat 28 stycznia 1898 roku w Warszawie, w rodzinie Karola oraz Anny z Czerwińskich. Swoją edukację rozpoczął w Gimnazjum Realnym Rychłowskiego w stolicy, a także uczęszczał na Kurs Gimnastyczny w Pradze.

W dniach od 3 stycznia do 21 marca 1919 roku pełnił rolę ucznia w klasie „L” Szkoły Podchorążych w Warszawie. Już 1 kwietnia 1919 roku został mianowany podporucznikiem mając na celu służbę w piechocie, a jego pierwsze przydzielenie przypadło do Inspektoratu Szkolnictwa. Od maja 1919 roku kontynuował służbę w Obozie Szkół Podoficerskich w Dęblinie. W marcu 1920 roku jego drogi służbowe doprowadziły go do 9 Pułku Piechoty Legionów, gdzie podczas konfliktu z bolszewikami dowodził kompanią, odnosząc rany. Następnie, od lipca 1920 do listopada 1921 pełnił rolę instruktora w Szkole Podoficerskiej w Chełmnie.

Berski został przydzielony jako podporucznik 28 Pułku Piechoty do pierwszego rocznego Oficerskiego Kursu Wychowania Fizycznego w Centralnej Szkole Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu w latach 1921/1922. Tam zyskał miano instruktora szermierki, choć formalnie nie wpisano go na listę absolwentów. Od wiosny 1922 do listopada 1924 roku pełnił stanowisko dowódcy kompanii w ramach osobnych kursów szermierczych w Szkole, ucząc zarówno szermierki, jak i boksu młodych oficerów na kolejnych Oficerskich Kursach Gimnastyki Sportowej oraz Wychowania Fizycznego. 27 maja 1922 roku reprezentował Szkołę na Akademii Szermierczej we Lwowie.

W tamtym okresie awansował na porucznika piechoty, mając starszeństwo od 1 lutego 1921 roku. W 1923 roku w Centralnej Szkole Wojskowej Gimnastyki i Sportów był oficerem nadetatowym 86 Pułku Piechoty z Mołodeczna, gdzie służył również w 1924 roku. Rok ten przyniósł mu przeniesienie do warszawskiego 36 Pułku Piechoty oraz jednoczesne odkomenderowanie do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, gdzie kształcił się od listopada 1924 do sierpnia 1925. Z końcem 1925 roku rozpoczął służbę w 1 Pułku Lotniczym.

W pierwszej połowie 1926 roku przeszedł kurs doskonalący na Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu, uzyskując tytuł pilota. Jako dowódca 122 Eskadry Myśliwskiej pełnił tę funkcję od czerwca 1925 do stycznia 1927 roku, a następnie został instruktorem ds. wychowania fizycznego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I.

Berski miał także liczne sukcesy sportowe, reprezentując AZS Warszawa zdobył brązowy medal w mistrzostwach Polski w szermierce w 1927 roku w konkurencji szpady. Również, jako reprezentant 1 Pułku Lotniczego, sięgnął po tytuł mistrza Wojska Polskiego. Jego wkład w boks był znaczny, szkoląc wielu bokserów najpierw w Poznaniu, a później w Warszawie, gdzie rozwijał Ośrodek WF i Varsovia. Zainteresowania sportowe obejmowały również pięciobój nowoczesny.

Jednak to w pilotażu czuł się najbardziej spełniony, często podejmując ryzykowne i spektakularne akrobacje. Niestety, jego odwaga kosztowała go kilka groźnych wypadków.

Tragiczny incydent miał miejsce 6 września 1927 roku podczas manewrów ćwiczeń międzydywizyjnych 122 Eskadry Myśliwskiej, gdy pilotując maszynę Spad 61C1 o numerze 1-241, uległ wypadkowi na lotnisku ćwiczebnym w Ostrowcu Świętokrzyskim. Mimo natychmiastowego przewiezienia do szpitala, zmarł tego samego dnia. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 157-4-3,4).

Leon Berski był żonaty z Kazimierą z domu Szałkiewicz.

Upamiętnienie

W dniu 19 marca 1928 roku, Leon Berski został uhonorowany pośmiertnie, otrzymując tytuł kapitana z datą starszeństwa przypisaną na 1 stycznia 1928 roku oraz zajmując 25. lokatę w korpusie oficerów lotnictwa.

Na jego cześć, w dniu 1 maja 1928 roku, otwarto salę gimnastyczną w CWSGiS w Poznaniu, gdzie odsłonięto dedykowaną mu tablicę.

Ordery i odznaczenia

Leon Berski został odznaczony wieloma medalami i wyróżnieniami, które podkreślają jego znaczący wkład w historię oraz rozwój wojska i sportu w Polsce. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego odznaczeń:

  • Krzyż Walecznych,
  • Srebrny Krzyż Zasługi – pośmiertnie 16 marca 1928 „za zasługi na polu organizacji wojska i rozwoju sportu”,
  • Odznaka Pilota nr 751.

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p Aneta Sowa: Leon Berski. biblioteka.wsosp.pl. [dostęp 12.11.2018 r.]
  2. Leon Berski. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 12.11.2018 r.]
  3. Cmentarz Stare Powązki: LEON BERSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 12.11.2018 r.]
  4. Jeszcze jedna katastrofa lotnicza. „Nowy Kurjer”. Nr 206, s. 3, 09.09.1927 r.
  5. Wiktor Junosza. Ś. p. Por. Pil. L. Berski. „Stadjon”. Nr 37, s. 6, 13.09.1927 r.
  6. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 06.07.1927 r., s. 295.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 19.03.1928 r., s. 56.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 19.03.1928 r., s. 60.
  9. Pawełek. CWSzGiS 1929 r., s. 93.
  10. Pawełek. CWSzGiS 1929 r., s. 8, 10.
  11. Pawełek. CWSzGiS 1929 r., s. 8, 10, 11, 12, 13, 15, 16, 17, 28, 37.
  12. Rocznik Oficerski 1923 r., s. 373, 1514.
  13. Rocznik Oficerski 1923 r., s. 451.
  14. Rocznik Oficerski 1924 r., s. 393.
  15. Rocznik Oficerski 1924 r., s. 323.
  16. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 55 z 20.05.1919 r., s. 1251.
  17. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 r., s. 439.
  18. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.

Oceń: Leon Berski

★★★★★
Średnia ocena:4.51 Liczba ocen:22