Zygmunt Holewiński

---

Życiorys

Zygmunt Holewiński przyszedł na świat w Warszawie w rodzinie o bogatych tradycjach patriotycznych. Jego przodkowie aktywnie uczestniczyli w powstaniach narodowych, co miało istotny wpływ na jego późniejsze życie. Po ukończeniu średniej szkoły o profilu handlowym, zdecydował się na dalszą edukację i zapisał się na Wydział Ogrodniczy Wyższej Szkoły Ogrodniczej, dzisiejszej SGGW. W 1918 roku, 13 listopada, zaciągnął się jako ochotnik do 1 pułku piechoty Legionów, gdzie rozpoczął swoją wojskową karierę.

Jego walka trwała z krótką przerwą aż do 1 września 1920 roku. Zasłynął szczególnie podczas obrony Lwowa, gdzie został odznaczony honorową odznaką „Orlęta”, a także brał udział w wielu bitwach, takich jak te pod Sokołem, Ołyką, Surażem, Daniłowem, Paprociami oraz w kampanii litewskiej jako żołnierz 201 pułku piechoty. Już 6 września 1919 roku awansował na stopień kaprala, ale po zakończeniu działań wojennych, 25 listopada 1920 roku, został urlopowany, a 8 marca 1923 roku ostatecznie przeniesiony do rezerwy.

W okresie międzywojennym Holewiński zajął się pracą jako instruktor ochrony przeciwpożarowej, zdobywając renomę jako jeden z czołowych działaczy ruchu pożarnictwa w Polsce. Udało mu się również objąć stanowisko prezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Ożarowie, gdzie wdrażał liczne programy rozbudowy. Kiedy wybuchła II wojna światowa, zgłosił się do Batalionu Ochotniczego. Jednak 16 września 1939 roku w Łucku otrzymał nakaz powrotu do Ożarowa, swojego miejsca zamieszkania.

Na początku wojny, między 1939 a 1940 rokiem, razem z Teodorem Ozdobińskim zorganizował tajne struktury wojskowe w Ożarowie. Jego działalność zostało przerwana 3 marca 1943 roku, gdy został aresztowany przez Gestapo w swoim gospodarstwie i osadzony na Pawiaku. 29 kwietnia tegoż roku, jako więzień polityczny, przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie otrzymał numer 119270. Tam przeżył tzw. „styczniową noc wigilijną 1943”, podczas której tysiące więźniów były polewane wodą w mrozie przez całą noc.

3 marca 1944 roku Holewiński został przeniesiony do obozu Bruttig nad Mozelą, a następnie do Mittelbau-Dora, gdzie pracował przy budowie tuneli dla rakiet V1 i V2. Jego ostatnim wojennym etapem był oboz koncentracyjny Ravensbrück, do którego trafił w ostatnich dniach kwietnia 1945 roku. Tam, wraz z innymi więźniami, został oswobodzony przez żołnierzy amerykańskich.

Po wojnie Holewiński wrócił do Ożarowa, gdzie kontynuował pracę w Ochotniczej Straży Pożarnej. Mieszkał w Ożarowie Mazowieckim aż do 1969 roku, a ostatnie dwadzieścia lat swojego życia spędził w Piastowie. Zmarł 27 maja 1989 roku, a jego ciało zostało pochowane w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Odznaczenia

Lista odznaczeń Zygmunta Holewińskiego prezentuje jego wspaniałą karierę i zaangażowanie w działania na rzecz ojczyzny. W ciągu swojego życia otrzymał wiele wyróżnień, które są dowodem na jego odwagę i poświęcenie.

• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”,
• 1920 – Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 – „Polska Swemu Obrońcy 1920”,
• 1948 – Medal Wojska przyznany po raz 1, 2, 3 i 4 przez Szefa Sztabu Głównego MON w Londynie,
• 1948 – Złoty Krzyż Zasługi,
• 1970 – Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• 1971 – Odznaka Grunwaldzka,
• 1975 – Krzyż Armii Krajowej,
• 1987 – Krzyż Oświęcimski.

---

Oceń: Zygmunt Holewiński

---