Stanisław Kamieński

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Kamieński, urodzony 14 marca 1892 roku w Warszawie, był wybitną osobowością w historii Wojska Polskiego. Jako komandor porucznik inżynier, zasłużył się wieloma osiągnięciami. W swojej karierze otrzymał Krzyż Walecznych za odważne działania w obronie ojczyzny. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie w wiosennych miesiącach 1940 roku, kiedy to stał się jedną z ofiar zbrodni katyńskiej.

Katyń to miejsce, które na zawsze pozostanie symbolem rozpaczy i pamięci o tych, którzy stracili życie w wyniku brutalnych represji. Kamieński, jako członek Wojska Polskiego, nie tylko bronił swojej ojczyzny, ale również złożył najwyższą ofiarę, której pamięć nadal jest czczona przez wiele pokoleń Polaków.

Życiorys

Stanisław Kamieński, urodzony w rodzinie Franciszka i Heleny z Preissów, to postać, która zyskała uznanie w historii Polski. Ukończył Wydział Mechaniczny Morskiej Szkoły Inżynierii w Kronsztadzie, będącej częścią Politechniki Moskiewskiej. Po odbyciu służby w armii rosyjskiej, brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz, a w 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego, uczestnicząc aktywnie w działaniach wojennych w 1920 roku.

30 kwietnia 1921 roku Kamieński został oficjalnie zatwierdzony w stopniu kapitana porucznika, uzyskując 8. lokatę w korpusie technicznym. Już następnego roku, 3 maja 1922, jego awans został potwierdzony na stopień kapitana-porucznika z datą starszeństwa przypadającą na 1 czerwca 1919 roku, z 5. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej. Kierownictwo Marynarki Wojennej stało się jego jednostką macierzystą. W 1923 roku piastował funkcję wykładowcy w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej.

Od 20 grudnia 1926 roku aktywnie uczestniczył w pracach komisji powołanej przez kontradmirała Jerzego Świrskiego, której celem była analiza ofert związanych z zakupem okrętów podwodnych. W 1928 roku przebywał we Francji jako członek komisji odpowiedzialnej za budowę tych jednostek. Dwa lata później, zgodnie z rozkazem Kierownictwa Marynarki Wojennej Nr 99 z 25 października 1929, został oddelegowany do komisji odbioru ORP „Ryś”. W 1932 roku znowu działał w Kierownictwie Marynarki Wojennej, biorąc udział w pracach nad okrętami podwodnymi.

W wyniku awansu 27 czerwca 1935 roku, Kamieński otrzymał stopień komandora porucznika z datą starszeństwa datowaną na 1 stycznia 1935 roku oraz 1. lokatę w korpusie oficerów marynarki wojennej. Ten sam rok przyniósł mu także udział w pracach komisji, która opracowała nowe warunki oferty na zakup okrętów podwodnych. W latach 1936-1939 pełnił funkcję kierownika Wydziału Budowy Okrętów w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie.

Podczas kampanii wrześniowej, zredukowano skład KMW z Warszawy według decyzji Naczelnego Dowództwa z 5 września. Admirał Jerzy Świrski wydał rozkazy ewakuacji KMW do Pińska. Kamieński znalazł się w grupie, która ewakuowała się koleją pod dowództwem kontradmirała Xawerego Czernickiego. Po przybyciu 8 września do Pińska, KMW ponownie się podzieliło. Część personelu udała się pociągiem do Brodów, a następnie do Równego, jednak z powodu uszkodzenia torów transport został skierowany do Klewań, gdzie grupa kontynuowała pieszo w kierunku Łunińca.

W Deraźnym, do kontradmirała Czernickiego dotarła informacja o inwazji ZSRR na Polskę. W związku z tym, niektórzy oficerowie otrzymali zgodę na przyłączenie się do oddziałów KOP. Pozostała część zespołu KMW, obejmująca około 160 osób, została w Deraźnym, a Kamieński został włączony w skład delegacji prowadzącej rozmowy z Armią Czerwoną. Niestety, wszyscy członkowie delegacji zostali aresztowani przez NKWD i wywiezieni w głąb ZSRR, a następnie tragicznie zamordowani w Katyniu.

Według informacji z 20 marca 1940 roku, Kamieński był jeńcem obozu w Kozielsku. W okresie od 7 do 9 kwietnia 1940 roku, został przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD, co potwierdza lista wywózkowa 017/1 z 5 kwietnia 1940. Jego śmierć miała miejsce między 9 a 11 kwietnia 1940 roku, również w lesie katyńskim. Jego szczątki zostały zidentyfikowane podczas ekshumacji przeprowadzonej przez Niemców w 1943 roku.

Kamieński był żonaty z Agnieszką Gimbuttówną, z którą doczekał się syna Stanisława oraz córki Haliny. Jego zasługi zostały dostrzegane przez władze, a 5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie mianował go na stopień komandora. Uroczystość ogłoszenia awansu odbyła się 9 listopada 2007 roku w Warszawie.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Kamieński został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które podkreślają jego wkład oraz zasługi. Oto szczegółowa lista jego orderów i odznaczeń:

  • Krzyż Walecznych,
  • Srebrny Krzyż Zasługi (przyznany 2 marca 1925 roku),
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – odznaczenie pośmiertne, przyznane 1 stycznia 1986 roku,
  • Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja).

Przypisy

  1. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 05.05.2024 r.]
  2. УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 362.
  3. Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 11.01.2018 r.]
  4. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 05.10.2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie.
  5. Dariusz D. Nawrot, Zbrodnia katyńska w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej, „Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej” (R. LI, Nr 1 (180)), 2010, s. 138–141.
  6. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 401, 893.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 853.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28.06.1935, s. 81.
  9. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1447, 1539.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1316.
  11. Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 246.
  12. Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 177.
  13. M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone w dziedzinie wyszkolenia armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  14. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 10.04.1986 r. Londyn: Minister Sprawiedliwości.
  15. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 417.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 07.05.1921, s. 900.
  17. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 336.

Oceń: Stanisław Kamieński

★★★★★
Średnia ocena:4.51 Liczba ocen:8