Wacław Aleksandrowicz

---

Życiorys

Wacław Aleksandrowicz przyszedł na świat 21 stycznia 1884 roku, w rodzinie Ludwika, znanego przedsiębiorcy oraz Eleonory. Był młodszym bratem Konstantego ps. „Kostek”, który był oficerem w I Brygadzie Legionów Polskich, zmarłym tragicznie w 1918 roku. Po ukończeniu gimnazjum w Mariampolu, gdzie złożył egzamin dojrzałości w 1904 roku, Wacław zdecydował się na studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. To tam również wstąpił do Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego w Krakowie. Ukończył kurs oficerski organizowany przez Związek Strzelecki.

W trakcie mobilizacji dowodził III plutonem 9 kompanii, która była częścią V baonu. Jego zaangażowanie w działania wojenne rozpoczęło się od wyprawy kieleckiej w sierpniu 1914 roku. 9 października 1914 roku, Wacław otrzymał nominację na podporucznika piechoty, dokonaną przez Józefa Piłsudskiego. Z drobnymi przerwami na leczenie, uczestniczył w całym szlaku bojowym I Brygady, aż do kryzysu przysięgowego w 1917 roku. W aprylu 1915 roku awansował na dowódcę 4 kompanii VI baonu. Niestety, w czasie walk nad Styrem, został ranny na początku listopada, w okolicach Wielkiej Miedźwi.

Po sześciu tygodniach pobytu w szpitalach, wrócił do swojego oddziału. Kolejne rany odniósł podczas walk pod Kościuchniówką w lipcu 1916 roku i pozostał w szpitalu w Krakowie do końca października 1916 roku. Z dniem 2 lipca 1915 roku awansował na chorążego, a od 1 kwietnia 1916 roku był już podporucznikiem. Po kryzysie przysięgowym, został niestety internowany w Beniaminowie.

Ze względu na stan zdrowia, Wacław został zwolniony z internowania 1 lutego 1918 roku. Po powrocie do Krakowa, dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie przydzielono go do oddziału lotnego i brał aktywny udział w rozbrajaniu Austriaków.

W odrodzonej Polsce, 1 listopada 1918 roku, otrzymał stopień porucznika piechoty. Przeszedł do 5 pułku piechoty Legionów i brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa. W styczniu 1919 roku przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów, dowodził kompanią. W trakcie działań wojennych na froncie litewsko-białoruskim odniósł ranę 9 lipca, jednak po dwóch miesiącach rehabilitacji wrócił do jednostki, gdzie objął dowództwo kolejno 2, a potem 5 kompanii. W czasie wojny polsko-bolszewickiej prowadził 8 kompanię, a od 10 września pozostawał do dyspozycji dowództwa 2 Armii.

Po zakończeniu działań wojennych, ponownie powrócił do 6 pułku. W Wojsku Polskim został zweryfikowany do rangi kapitana piechoty z datą 1 czerwca 1919 roku. Mimo to, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, przeniesiony został 25 października 1921 roku do rezerwy.

W 1923 roku otrzymał wezwanie do służby w Straży Granicznej, jednak po zaledwie kilku miesiącach został zdemobilizowany. W kwietniu 1925 roku wznowił służbę jako oficer rezerwy w 45 pułku piechoty; ukończył kurs doszkalający i objął dowództwo 6 kompanii. Niestety, 31 marca 1926 roku ponownie przeszedł w stan spoczynku.

Tragicznie zginął 19 maja 1926 roku w wyniku nieszczęśliwego wypadku z bronią. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu w Miorach.

Ordery i odznaczenia

Wacław Aleksandrowicz został uhonorowany wieloma odznaczeniami, które podkreślają jego wkład w historię Polski.

• Krzyż Niepodległości – przyznany pośmiertnie 22 grudnia 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych – otrzymany czterokrotnie, w tym po raz pierwszy i drugi „za udział w b. Legionach Polskich”.

---

Oceń: Wacław Aleksandrowicz

---