Jerzy Modrzewski

---

Życiorys

W czasie II wojny światowej Jerzy Modrzewski aktywnie uczestniczył w działaniach konspiracyjnych, będąc członkiem zarówno Szarych Szeregów, jak i ZWZ oraz Armii Krajowej. Zdobywał wiedzę poprzez tajne komplety, co pozwoliło mu na uzyskanie matury oraz dyplomu technika mechanika samochodowego. Jego determinacja zaowocowała udziałem w powstaniu warszawskim, do którego dotarł w sierpniu 1944 roku, przepływając Wisłę, a następnie dołączył do oddziału desantowego „Kościuszkowców” działającego na Czerniakowie.

23 września 1944 roku, Modrzewski przeszedł na praski brzeg Wisły. Po pewnym czasie wstąpił do wojska, co prowadziło go do 9 Pułku Piechoty 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W roku 1945 był elewem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie oraz Olsztynie, gdzie po ukończeniu nauki, w dniu 11 listopada 1945, został awansowany na podporucznika w korpusie oficerów artylerii.

Po tym awansie, przydzielono go jako dowódcę plutonu do 55 Pułku Artylerii Lekkiej w Olsztynie, a później jako komendanta dywizyjnej szkoły podoficerskiej w 15 Dywizji Piechoty. W 1946 roku Modrzewski otrzymał rolę instruktora w plutonie szkoleniowym, a następnie pełnił funkcję dowódcy kompanii w 38 Transportowo-Szkolnej Kompanii Samochodowej. W 1947 roku był adiutantem w 1 Okręgowym Batalionie Samochodowym oraz krótko pracował w Departamencie Personalnym Ministerstwa Obrony Narodowej jako pomocnik kierownika sekcji.

W październiku 1950 roku, po ukończeniu Wydziału Mechaniczno-Samochodowego Wyższej Szkoły Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda, rozpoczął służbę w delegaturze Oddziału VIII Technicznego Sztabu Generalnego WP i na stanowisku kierownika Stacji Doświadczalno-Badawczej Sprzętu Motoryzacyjnego.

W latach 1951–1965, modrzewski był zastępcą i komendantem Poligonu Naukowo-Badawczego Sprzętu Pancernego i Motoryzacji w Sulejówku, a w roku 1965 jego ośrodek został przekształcony w instytut o nazwie Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej. Swoje wykształcenie w zakresie inżynierii pogłębiał, kończąc studia na Wydziale Wojsk Pancernych i Samochodowych Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.

W 1967 roku obronił doktorat nauk technicznych w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, a w 1974 roku uzyskał habilitację na Politechnice Poznańskiej, co z początkiem jego kariery naukowej znacznie wpłynęło na dalszy rozwój.

29 września 1966 roku, po przyznaniu mu przez Radę Państwa PRL stopnia generała brygady, nominację wręczył przewodniczący Rady Państwa PRL Edward Ochab w Belwederze. Funkcję szefa Służby Czołgowo-Samochodowej MON objął w październiku 1966, a nieco później, w lipcu 1968 roku, przeniesiono go do Sztabu Generalnego WP na stanowisko zastępcy Głównego Inspektora Planowania i Techniki WP, gdzie zajmował się sprawami technicznymi przez szereg lat.

W czerwcu 1974 roku, po utworzeniu Głównego Inspektoratu Techniki WP, została mu powierzona funkcja zastępcy Głównego Inspektora Techniki WP, a w październiku 1975 roku został awansowany na stopień generała dywizji, z rąk I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. Już w 1978 roku otrzymał tytuł profesora nauk technicznych.

W kwietniu 1978 Modrzewski został urlopowany z WP do spraw przemysłu maszynowego, gdzie zajmował się produkcją obronną aż do lipca 1991 roku, jednak 28 listopada 1990 przeszedł w stan spoczynku.

Za swoją działalność był przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego Encyklopedii techniki wojskowej, wydawanej w latach 1978 oraz 1987. Był aktywnym członkiem Komitetów Naukowych Polskiej Akademii Nauk oraz Prezydium Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej, a w 1995 roku przeszedł do Akademii Inżynierskiej w Polsce.

Jako nieformalny członek honorowy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), a także Zastępca Przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego Polskiej Akademii Nauk, Modrzewski nie zaprzestał swojej działalności naukowej nawet po przejściu na emeryturę, angażując się w prace Wojskowego Instytutu Techniki Pancernej i Samochodowej oraz Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia.

Warto dodać, że był również członkiem Związku Powstańców Warszawskich, ukazując tym samym swoje zaangażowanie w sprawy patriotyczne oraz obecność w strukturach wspierających niepodległość kraju.

Dorobek naukowy

Jerzy Modrzewski to wybitna postać w dziedzinie nauki i techniki. Jego osiągnięcia obejmują posiadanie dwóch istotnych patentów, co podkreśla jego innowacyjne podejście do rozwiązywania problemów inżynieryjnych.

W ciągu swojej kariery wykazał się **imponującym dorobkiem**, promując sześciu doktorów. To świadczy o jego zaangażowaniu w rozwijanie nowych kadr w świecie akademickim.

Jako autor około 150 prac naukowych, przyczynił się do rozwoju wiedzy w takich obszarach jak niezawodność, technika specjalna oraz inżynieria materiałowa. Jego publikacje są cenione zarówno w kraju, jak i za granicą.

Co więcej, Jerzy Modrzewski kierował kilkunastoma krajowymi oraz międzynarodowymi zespołami badawczo-konstrukcyjnymi. Jego umiejętności zarządzania i przywództwa miały istotny wpływ na wyniki wielu projektów badawczych.

Nagrody

Jerzy Modrzewski zdobył liczne wyróżnienia w swojej karierze, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w dziedziny uzbrojenia i technologii. Oto niektóre z najważniejszych nagród, które otrzymał:

• nagroda Komitetu Nauki i Techniki za prace w dziedzinie uzbrojenia w roku 1966,
• nagroda Ministra Przemysłu I stopnia (zespołowa) za rozwój samochodów „Star”,
• nagrody MON I i II stopnia za prace konstrukcyjno-technologiczne w dziedzinie uzbrojenia w latach 1975 i 1978,
• nagrody Ministra Przemysłu za prace technologiczne i wdrożeniowe.

Ordery i odznaczenia

Jerzy Modrzewski zdobył liczne odznaczenia, które świadczą o jego zasługach i oddaniu dla kraju. Jego lista wyróżnień obejmuje:

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1987),
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”,
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk,
• Medal za Warszawę 1939–1945,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”,
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Medal „Pro Memoria”,
• Odznaka „Zasłużony dla Warszawy”,
• Złota odznaka honorowa „Zasłużony dla Warmii i Mazur” (1972),
• Medal Pamiątkowy „Pro Masovia”,
• Medal 100 lat ruchu robotniczego w Polsce (1982),
• inne odznaczenia i wyróżnienia.

---

Oceń: Jerzy Modrzewski

---