Henryk Filipski

---

Życiorys

Henryk Filipski, od początku niemieckiej okupacji, zaangażował się najpierw w działania Narodowej Organizacji Wojskowej, a później w szereg Narodowych Sił Zbrojnych. W powstaniu warszawskim walczył jako podchorąży, koncentrując swoją aktywność w I Obwodzie Śródmieście Północne. W piątym dniu walk, podczas zaciętych starć o Dworzec Główny oraz hotel Victoria, w rejonie ulicy Zielnej, doznał poważnego urazu głowy odłamkiem granatnika oraz uszkodzenia nogi.

Po wypadku przeszedł zabieg trepanacji czaszki w historycznym Szpitalu Dziecięcym Bersohnów i Baumanów, znajdującym się przy ulicy Śliskiej 51. Zorientowani koledzy, po leczeniu, przenieśli go do rodziny, aby objąć go dodatkową opieką.

Po kapitulacji powstania Henryk trafił z rodzicami do obozu Dulag 121. Z Pruszkowa jego rodzina została przewieziona do niemieckiego Borken, gdzie przymusowo pracował w przemyśle niemieckim w Forstverwaltung Bocholt, zlokalizowanym w Nadrenii Północnej-Westfalii. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski, a w latach 50. na stałe osiedlił się w Nadarzynie.

W latach 1978-1981 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Narodowej w Nadarzynie, angażując się również w prace społeczne, jako ławnik sądowy oraz radny. Jego zaangażowanie w lokalne sprawy trwało przez długie lata.

W okresie po 1990 roku Filipski aktywnie uczestniczył w działaniach mających na celu upamiętnienie bohaterów warszawskiego zrywu. Z determinacją zabiegał również o prawdę na temat żołnierzy wyklętych oraz ofiar zbrodni katyńskiej.

---

Oceń: Henryk Filipski

---