Tadeusz Gutowski (podporucznik)

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Gutowski, ur. 9 marca 1898 roku w Warszawie, jest postacią, która zapisała się w historii II Rzeczypospolitej jako podporucznik piechoty Wojska Polskiego. Jego życie zakończyło się tragicznie 22 czerwca 1919 roku w Wilnie.

W ciągu swojej krótkiej, aczkolwiek niezwykle znaczącej kariery, Gutowski zasłużył się jako bohater narodowy, otrzymując Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, najwyższe odznaczenie wojskowe w Polsce. Jego odwaga i poświęcenie pozostają inspiracją dla wielu, a jego postać stanowi istotny fragment historii polskich sił zbrojnych w okresie międzywojennym.

Życiorys

Tadeusz Gutowski przyszedł na świat jako dziecko Wincentego i Heleny z domu Szymanowskiej. Jego edukacja rozpoczęła się w warszawskiej Szkole Realnej im. Stanisława Staszica, gdzie zdobywał wiedzę i umiejętności, które miały mu posłużyć w przyszłości.

W latach 1912-1915 był aktywnym członkiem 16 Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego, co świadczy o jego zaangażowaniu w działalność społeczną i patriotyczną. Od października 1914 roku podjął naukę w Wolnej Szkole Wojskowej w Warszawie, działającej pod egidą Polskiej Organizacji Wojskowej. Tam ukończył zarówno kurs podoficerski, jak i oficerski, co przygotowało go do służby wojskowej.

Pod koniec lipca 1915 roku zgłosił się do punktu mobilizacyjnego, gdzie otrzymał przydział na dowódcę plutonu w Batalionie Warszawskim POW. Jego pluton został włączony do 1 pułku piechoty Legionów Polskich, gdzie służył aż do końca lipca 1917 roku. W trakcie swojej służby przydzielony był kolejno do różnych kompanii: 5, 3, 1 oraz 8. W lipcu 1916 roku brał udział w walkach nad Styrem podczas rosyjskiej ofensywy. Jego odwaga oraz inicjatywa w tych trudnych chwilach przyczyniły się do zadawania znacznych strat wrogowi.

Za swoje zasługi w boju został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, a nadanie to potwierdził dekretem Wódz Naczelny, marszałek Józef Piłsudski, w dniu 17 maja 1922 roku. Informacja o tym odznaczeniu ukazała się w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 1 z dnia 4 stycznia 1923 roku. Jego heroiczna postawa została również uhonorowana wnioskiem o nadanie austro-węgierskiego Krzyża Wojskowego Karola.

Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec w lipcu 1917 roku został zwolniony z wojska. W okresie od maja do listopada 1918 roku ponownie zaangażował się w Polskiej Organizacji Wojskowej, a także działał w harcerstwie, co świadczy o jego nieustannym dążeniu do pracy na rzecz swojej ojczyzny. W październiku 1918 roku zdał maturę i podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

W połowie listopada tego samego roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, gdzie został mianowany podporucznikiem i przydzielony do Batalionu Harcerskiego. Od kwietnia 1919 roku służył w 6 pułku piechoty Legionów i brał udział w walkach na Froncie Litewsko-Białoruskim. Niestety, w dniu 17 czerwca 1919 roku, podczas ataku na Daniłowicze, został ciężko ranny. Zmarł pięć dni później w szpitalu w Wilnie, gdzie znalazł miejsce wiecznego spoczynku. Niestety, nie zdążył założyć rodziny.

Za jego niezłomne zaangażowanie w walkę o niepodległość, Tadeusz Gutowski został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości na mocy zarządzenia prezydenta Ignacego Mościckiego z dnia 9 listopada 1931 roku.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Gutowski, będący podporucznikiem, został uhonorowany wieloma odznaczeniami za swoje zasługi.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 7188,
  • Krzyż Niepodległości.

Przypisy

  1. Pomarański 1931, s. 104.
  2. Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, s. 256.
  3. Dziennik Personalny MSWojsk, Nr 1 z 4.01.1923 r., s. 6.
  4. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.
  5. a b c Polak (red.) 1993, s. 69.

Oceń: Tadeusz Gutowski (podporucznik)

★★★★★
Średnia ocena:4.95 Liczba ocen:10