Kazimierz Zarębski

---

Życiorys

Kazimierz Zarębski przyszedł na świat 14 września 1893 roku w Warszawie, w rodzinie o głębokich korzeniach. Jego rodzicami byli Franciszek (1866–1951) oraz Józefa z Sławińskich (1867–1905). Kazimierz miał rodzeństwo: brata Jana (ur. 1897), siostrę Janinę (1897–1942), która stała się ofiarą KL Auschwitz, oraz brata Jerzego (1900–1948).

W latach 1904–1912 uczęszczał do gimnazjum w Kielcach, co było fundamentem jego późniejszej kariery. Jego młodzieńcze lata zbiegły się z I wojną światową, w czasie której walczył w szeregach 6 pułku piechoty Legionów Polskich. Osiągając stopień sierżanta w 3. oddziale karabinów maszynowych, 1 stycznia 1917 roku został mianowany chorążym piechoty. Od 7 maja 1917 roku służył w Obozie Ćwiczeń Wojsk Polskich Nr 6 w Zambrowie.

Po zakończeniu wojny, 1 czerwca 1921 roku, Kazimierz zaczął pełnić służbę w Departamencie V Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 25 pułk piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, z lokatą 4 w korpusie oficerów uzbrojenia, przy Okręgowym Zakładzie Uzbrojenia Nr 1 w Warszawie. Jego kariera wojskowa rozwijała się dynamicznie.

W ciągu kilku lat objął różne stanowiska, w tym w Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia MSWojsk, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr 1. 31 marca 1924 roku prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 roku. Później został przeniesiony do kadry oficerów artylerii, a także do Zakładu Amunicyjnego Nr 5.

W listopadzie 1928 roku Kazimierz objął stanowisko kierownika w Głównej Składnicy Uzbrojenia Nr 5. W ciągu lat 1930-1932, ze względu na różne okoliczności, pozostawał w stanie nieczynnym, a następnie przeszedł do rezerwy. Od 1 września 1930 roku pracował w SEPEWE(inne języki) Spółce z o.o. jako prokurent, a później wicedyrektor aż do września 1939 roku, mieszkał przy ul. Twardej 25 m. 14. W tym okresie społecznie pełnił funkcję kierownika Placówki Nr 6 Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich.

Po wybuchu II wojny światowej, 12 września 1939 roku, udał się do Moskwy, aby prowadzić negocjacje dotyczące zakupów wojskowych. Niestety, wydarzenia potoczyły się szybko i zakupy te nie mogły zostać sfinalizowane. W 1945 roku Kazimierz działał w polskim wywiadzie na terenach Hiszpanii, posługując się tożsamością pracownika Delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża.

W latach 1952-1962 pełnił funkcję pracownika Sekcji Polskiej filii Radia Wolna Europa w Portugalii. Zmarł 29 września 1962 roku w Lizbonie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek życiowy. Kazimierz był żonaty z Haliną Pelagią z Goszczyńskich (ur. 1892) i miał syna Wojciecha Józefa ps. „Halinka” (1920–1989), który jako podporucznik Armii Krajowej dowodził plutonem w kompanii „Topolnicki” Brygady Dywersji „Broda 53.”

Wojciech został odznaczony wieloma medalami, w tym Orderem Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych dwukrotnie, co świadczy o jego odwadze i determinacji w obliczu wojennych wyzwań.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Zarębski został wyróżniony licznymi odznaczeniami, które są dowodem jego zasług oraz zaangażowania w sprawy ojczyzny. Poniżej przedstawiamy szczegółową listę tych honorów:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6341 – nadany 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości – przyznany 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych – otrzymany czterokrotnie „za udział w b. Legionach Polskich”,
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia – przyznana w 1938 roku,
• Krzyż Pamiątkowy 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich („Krzyż Wytrwałości”),
• Krzyż Oficerski jugosłowiańskiego Orderu Świętego Sawy.

---

Oceń: Kazimierz Zarębski

---