Hanna Balińska


Hanna Balińska, znana również pod nazwiskiem Hanna Balińska‐Korsztyn, urodziła się 4 lutego 1943 roku w Warszawie.

Jest to polska aktorka, której dorobek obejmuje zarówno teatr, kino, jak i telewizję. Jej korzenie sięgają włoskiego, szwajcarskiego i francuskiego pochodzenia, co wprowadza ciekawe zróżnicowanie do jej życia artystycznego.

Życiorys

Wczesne lata

Hanna Balińska przyszła na świat w Warszawie jako potomkinia Irène de Jomini-Balińskiej (1916-1985) oraz Bolesława Balińskiego. Jej matka pełniła rolę tłumacza przysięgłego, doskonale władając językami takimi jak angielski, francuski i włoski. Ponadto była współautorką podręczników do nauki tych języków. Co ciekawe, jednym z jej przodków był baron Antoine-Henri Jomini, wybitny teoretyk wojenny epoki napoleońskiej. Po zakończeniu nauki w prestiżowym prywatnym Liceum Ogólnokształcącym Zgromadzenia Sióstr Felicjanek w Wawrze, postanowiła kontynuować swoją edukację na warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Jej wysiłki zaowocowały w 1966 roku, kiedy to obroniła pracę dyplomową, uzyskując tytuł magistra sztuki.

Kariera

Wkrótce po zakończeniu nauki udało jej się zdobyć angaż, wygrywając casting do komedii Rogera Vaillanda „Pan Jan”, wystawianej na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego w Warszawie pod czujnym okiem reżysera Jana Kreczmara. Na scenie towarzyszyli jej tacy artyści jak Barbara Ludwiżanka oraz Maria Ciesielska. Już jako studentka PWST miała okazję wystąpić w przedstawieniach, w tym w roli Heleny Andriejewny w dramacie Czechowa „Wujaszek Wania” (styczeń 1966) pod reżyserią Jana Świderskiego, a także w sztuce „Spazmy modne” w reżyserii Janiny Romanówny.

Po ukończeniu studiów przeniosła się do Olsztyna, gdzie pracowała w Teatrze im. Stefana Jaracza w latach 1966-1969. Następnie związała się ze szczecińskimi Państwowymi Teatrami Dramatycznymi w okresie od 1969 do 1974 roku. W 1975 roku zdobyła angaż w warszawskim Teatrze Polskim, gdzie pozostała aż do roku 1986, zdobywając uznanie krytyków za swoje znakomite występy. „Ta młoda aktorka ma urodę sceniczną i wdzięk, dużo naturalnego wyrazu” – oceniał ją Roman Szydłowski. W latach 1987-1989 występowała na deskach Teatru Syrena.

Ostatecznie w 1990 roku zrezygnowała z dalszej kariery aktorskiej.

Spektakle teatralne

  • 1966 – Wujaszek Wania jako Helena Andriejewna (reż. Jan Świderski),
  • 1966 – Spazmy modne jako Lukrecja; Małgosia (reż. Janina Romanówna),
  • 1966 – Paryżanin jako Geneviewe (reż. Barbara Bormann),
  • 1966 – Ogniem i mieczem jako Helena (reż. Bogdan Czechak),
  • 1967 – Don Karlos jako Elżbieta de Valois – Królowa (reż. Jan Perz),
  • 1969 – Król w kraju rozkoszy jako Felicja (reż. Wanda Laskowska),
  • 1969 – Maskarada jako Nathalie (reż. Czesław Staszewski),
  • 1970 – Jadzia wdowa jako Jadzia wdowa (reż. Henryk Tadeusz Czarnecki),
  • 1970 – Księżniczka Turandot jako Ismaela (reż. Wojciech Jesionka),
  • 1971 – Lubow Jarowaja jako Panowa (reż. Piotr Monastyrski),
  • 1972 – Panna Maliczewska jako Panna Maliczewska (reż. Wojciech Jesionka),
  • 1972 – Sen nocy letniej jako Helena (reż. Józef Gruda),
  • 1975 – Otello jako Desdemona (reż. August Kowalczyk),
  • 1975 – Doktor Judym jako Natalia (reż. Jan Machulski),
  • 1976 – Błazeńska czapka jako Nina Ciampa (reż. Maciej Zenon Bordowicz),
  • 1977 – Specjalność zakładu jako Gwiazda (reż. Maciej Zenon Bordowicz),
  • 1977 – Lato jako Lili (reż. Krystyna Meissner),
  • 1978 – Maskarada jako Nathalie (reż. Ignacy Gogolewski),
  • 1979 – Celestyna jako Areuza (reż. Stanisław Różewicz),
  • 1981 – Uciechy staropolskie jako Panna (reż. Kazimierz Dejmek),
  • 1982 – Wyzwolenie jako Harfiarka (reż. Kazimierz Dejmek),
  • 1982 – Vaclav jako Jedna z ludu (reż. Kazimierz Dejmek),
  • 1983 – Maestro jako Eleonora (reż. Kazimierz Dejmek),
  • 1985 – Skąd nadejdą święci jako pani Drac (reż. Kazimierz Dejmek),
  • 1986 – Zaczarowana królewna jako wróżka Dobrotka (reż. Kazimierz Dejmek),
  • 1988 – W zielonozłotym Singapurze jako Dama (reż. Witold Filler),
  • 1988 – Seks i polityka II jako pani Walewska i Messalka (reż. Witold Filler).

Teatr Telewizji

  • 1971 – Polskie listy miłosne (reż. Ryszard Zawidowski),
  • 1973 – Listy z morza jako Krystyna (reż. Czesław Staszewski),
  • 1977 – Przeklęty dom jako Ewa (reż. Marek Tadeusz Nowakowski),
  • 1977 – Stepowy Król Lir jako Anna (reż. Witold Filler).

Filmografia

  • 1974 – Awans (reż. Janusz Zaorski),
  • 1974 – Orzeł i reszka (reż. Ryszard Filipski),
  • 1976 – Brunet wieczorową porą jako ekspedientka w sklepie spożywczym (reż. Stanisław Bareja),
  • 1976 – Złota kaczka jako Karczmareczka (reż. Jerzy Sztwiertnia),
  • 1978 – Romans Teresy Hennert jako Elżbieta Sasinówna, urzędniczka w Ministerstwie Reform Rolnych (reż. Ignacy Gogolewski),
  • 1978 – Justyna (reż. Gerard Zalewski),
  • 1985 – Dom Sary jako Sara Braga (reż. Zygmunt Lech).

Seriale

  • 1974 – Ile jest życia jako Aktorka i piosenkarka Baśka, dziewczyna Kacpra (reż. Zbigniew Kuźmiński),
  • 1975 – Dyrektorzy (reż. Zbigniew Chmielewski),
  • 1978 – 07 zgłoś się jako Joanna Kostrzewska (reż. Krzysztof Szmagier),
  • 1978 – Życie na gorąco jako Ilse von Derbich, bratanica hrabiego, współpracownica organizacji „W” (reż. Andrzej Konic),
  • 1980 – Kariera Nikodema Dyzmy jako Bibi, dama z towarzystwa (reż. Jan Rybkowski, Marek Nowicki),
  • 1980 – Punkt widzenia jako Koleżanka z biura Marii (reż. Janusz Zaorski).

Przypisy

  1. a b c Wspomnienie Anny Balińskiej. Zapomniana sexbomba z komedii Barei. Wirtualna Polska. [dostęp 14.03.2018 r.]
  2. a b Hanna Balińska Biografia (1943-). hannabalinska.pl. [dostęp 28.10.2016 r.]
  3. artykuł A propos du Général Jomini w Journal de Payerne z 14.10.1994 r.

Oceń: Hanna Balińska

Średnia ocena:4.84 Liczba ocen:13