Krzysztof Wodiczko

---

Życiorys

W 1968 roku Krzysztof Wodiczko zakończył swoje studia na Wydziale Projektowania Przemysłowego ASP w Warszawie. Po uzyskaniu dyplomu podjął pracę jako projektant w różnych zakładach przemysłowych. Swoją karierę zawodową rozpoczął w UNITRA w Warszawie, a następnie w latach 1970-1977 był związany z Polskimi Zakładami Optycznymi w Warszawie.

W 1977 roku Wodiczko opuścił Polskę, najpierw udając się do Kanady, gdzie podjął pracę na Uniwersytecie Guelph. Już od 1979 roku zaczął wykładanie na Ontario College of Art w Toronto, a równocześnie, w latach 1977-1981, nauczał w Nova Scotia College of Art and Design w Halifaksie.

W 1983 roku artysta przeniósł się do Nowego Jorku, a osiem lat później, w 1991 roku, osiedlił się w Bostonie. Tam rozpoczął wykłady na Massachusetts Institute of Technology (MIT), a od 1994 roku pełnił funkcję dyrektora Center for Advanced Visual Studies na MIT. Obecnie jest wykładowcą w Harvard Graduate School of Design.

Twórczość

Artysta Krzysztof Wodiczko w swych dziełach wykorzystuje przestrzeń publiczną do prezentacji projektów dotyczących problematyki społecznej i politycznej. W swoich pracach oraz teoretycznych refleksjach kładzie duży nacisk na konieczność aktywnego uczestnictwa w demokracji.

W 1987 roku stworzył innowacyjny projekt Pojazd dla bezdomnych, który przez dwa lata był testowany na ulicach Nowego Jorku. Od 1980 artysta rozwijał swoje umiejętności w zakresie projekcji slajdowych, a od 1996 roku wprowadził także projekcje filmowe na miejskich budynkach. W 1985 roku, w ramach protestu przeciwko polityce apartheidu, przez dwie godziny wyświetlał obraz swastyki na tympanonie ambasady RPA w Londynie.

W 2009 roku, na 53. Biennale w Wenecji, artysta zaprezentował swoją Instalację Goście, w której zajął się tematyką obecności imigrantów w społeczeństwie. W kontekście tego tematu warto wspomnieć jego projekt Laska tułacza z 1992 roku, który był ukazywany m.in. w Barcelonie, Nowym Jorku, Paryżu i Marsylii.

Inną znaczącą instalacją Wodiczki była Hiroshima, która po raz pierwszy zrealizowana została w 1999 roku w Kopule Wojny Atomowej w Hiroshimie. Artysta wraz z ofiarami wybuchu i ich potomkami stworzył nagranie ich opowiadań, które były wyświetlane na budynku. Projekcja „dodawała” do Kopuły dłonie oraz głos, co tworzyło niezwykły efekt emocjonalny.

W 2005 roku artysta zrealizował instalację w galerii Zachęta w Warszawie, gdzie na frontowej ścianie galerii można było zobaczyć nagrania kobiet, które podzieliły się traumatycznymi wydarzeniami ze swojego życia. W nagraniach wyraźnie podkreślano społeczny kontekst tych doświadczeń.

Na szczególną uwagę zasługuje również pomnik obalenia niewolnictwa, który został odsłonięty 25 marca 2012 roku w Nantes, zaprojektowany przez Wodiczkę. Jego osiągnięcia nie pozostały niezauważone; 2 października 2007 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.

Krzysztof Wodiczko został odznaczony również Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2011 roku oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w 2009 roku. Ponadto, w 2006 roku zyskał Nagrodę im. Katarzyny Kobro.

Życie prywatne

Krzysztof Wodiczko jest synem uznanego dyrygenta Bohdana Wodiczki, co miało wpływ na jego artystyczny rozwój i zainteresowania. Jego była żona, Elżbieta Góral, również związana jest ze sztuką, będąc utalentowaną artystką plastyczką. Dodatkowo, wnuczka Elżbiety, Mariana Keniga, ma swoje korzenie w rodzinie artystycznej, co nadaje tej historii dodatkowego kontekstu.

Wideo

Krzysztof Wodiczko jest ważną postacią w świecie sztuki, a jego dzieła często zwracają uwagę widzów na problematykę społeczną. W 1991 roku powstał film dokumentalny zatytułowany „Projekcje”, z reżyserią Dereka Maya, trwający 52 minuty.

Film ten został wyprodukowany przez National Film Board of Canada i stanowi doskonałe wprowadzenie do myśli artysty, ukazując jego unikalne podejście do sztuki i społeczeństwa.

---

Oceń: Krzysztof Wodiczko

---