Maria Bielicka


Maria Bielicka, znana również jako Maria Bielicka-Szczepańska, to osobistość, która pozostawiła trwały ślad w polskim świecie sztuki. Urodziła się 19 grudnia 1909 roku w Warszawie, a swoje życie zakończyła w tym samym mieście 22 kwietnia 1989 roku.

Była to wyjątkowa postać, która łączyła w sobie talent aktorski, umiejętności wokalne oraz powołanie do nauczania. Jej kariera charakteryzowała się pasją oraz zaangażowaniem w sztukę teatralną, gdzie zdobyła uznanie jako utalentowana aktorka i śpiewaczka.

Oprócz pracy na scenie, Maria Bielicka również zajmowała się pedagogiką, kształcąc młode pokolenia artystów. Jej wkład w polski teatr oraz muzykę z pewnością zasługuje na szczególne uznanie i refleksję.

Życiorys

Maria Bielicka, urodzona 19 grudnia 1909 roku w Warszawie, wówczas w obrębie Imperium Rosyjskiego, to postać, która zapisała się w historii polskiego teatru i kina. W okresie międzywojennym, stała się aktorką Teatru Miejskiego we Lwowie, gdzie występowała w latach 1937–1938.

Jej życie zmieniło się drastycznie po aresztowaniu w 1942 roku. Przez lata przebywała na Pawiaku, a 17 stycznia 1943 roku została wywieziona do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Z tego miejsca, w dniu 13 kwietnia 1944, trafiła do obozu Auschwitz, skąd wydobyła się tylko nieliczna garstka ludzi.

Po zakończeniu wojny, Bielicka powróciła na teatralne deski, zaczynając od Teatru Syrena w Łodzi, gdzie występowała od 1945 do 1948 roku, a następnie kontynuując swoje kariery na tej samej scenie w Warszawie w latach 1948-1950. Jej gra charakteryzowała się niezwykłą charyzmą i emocjonalnością, co przyniosło jej uznanie w szeregach stołecznych teatrów, takich jak Ludowe Teatr Muzyczny (1950–1951) oraz Teatr Nowy (1951–1955). Od 1955 do 1971 roku występowała w Operetce Warszawskiej, gdzie zyskała jeszcze większe uznanie.

Ostatnią rolą, którą zagrała, była postać starej baby w operze „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” autorstwa Wojciecha Bogusławskiego z muzyką Jana Stefaniego, w reżyserii Jerzego Rakowieckiego.

Warto nadmienić, iż Bielicka zagrała w zaledwie jednym filmie, który nosił tytuł „Zakazane piosenki”. Film, zrealizowany w 1946 roku przez Leonarda Buczkowskiego, pokazał jej talent jako deklamatorki, mimo ograniczonej obecności na szklanym ekranie.

Po zakończeniu swojej kariery artystycznej, przeszła na emeryturę. Ostatecznie spoczęła na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 252-6-11, gdzie mogą ją odwiedzać ci, którzy pragną oddać hołd tej niezwykłej artystce.

Odznaczenia i nagrody

Maria Bielicka, znakomita postać w świecie kultury, otrzymała szereg szczególnych nobilitacji, które podkreślają jej profesjonalizm oraz wkład w rozwój sztuki. Poniżej przedstawiamy listę jej odznaczeń i nagród, które stanowią dowód na uznanie jej talentu i zaangażowania:

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1984 roku,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, zdobyty w 1972 roku,
  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy, który otrzymała w 1974 roku,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany w 1970 roku,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej, otrzymany w 1955 roku,
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej, przyznany w 1980 roku,
  • Honorowa Odznaka Ligi Kobiet, zyskalna w 1980 roku,
  • Srebrna Maska – nagroda dla najlepszego aktora sezonu, zdobyta za rolę Matki w „Dwóch teatrach” oraz Celiny Bełskiej w „Domu kobiet” w 1989 roku.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: BOLESŁAW SZCZEPAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 10.02.2020 r.]
  2. Leon Wanat, Za murami Pawiaka, Warszawa 1985 r., s. 343.

Oceń: Maria Bielicka

Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:6