Franciszek Barczyk

---

Życiorys

Franciszek Barczyk przyszedł na świat 1 września 1897 roku w Warszawie, w rodzinie Władysława oraz Walentyny z Nowakowskich. Swoją edukację rozpoczął w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego, gdzie ukończył cztery klasy.

29 września 1914 roku zdecydował się na wstąpienie do armii rosyjskiej, w której służył aż do momentu wybuchu rewolucji październikowej w 1917 roku. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego stacjonującego w Rosji, gdzie przydzielono go do oddziału konnych wywiadowców 3 pułku strzelców polskich. Po demobilizacji korpusu, 20 czerwca 1918 roku, wrócił do Warszawy.

Niecały miesiąc później, 1 lipca, został aresztowany przez Niemców za „czynne wystąpienie wobec nich” i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. 14 lipca, po procesie przed niemieckim sądem polowym, nałożono na niego karę półtora roku ciężkiego więzienia, w efekcie czego trafił do więzienia mokotowskiego.

Na mocy decyzji prokuratora przy królewsko-polskim Sądzie Apelacyjnym, 11 listopada 1918 roku został zwolniony. Tego samego dnia wstąpił do Wojska Polskiego, a jego działalność obejmowała uczestnictwo w rozbrajaniu Niemców. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 3 pułku ułanów, gdzie pełnił funkcję plutonowego. Wykazał się odwagą w bitwie pod wsią Kuty, w której odniósł ciężką ranę – postrzał w lewą pierś.

1 października 1924 roku Franciszek został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, a od 15 stycznia 1930 roku służył w 20 pułku ułanów w Rzeszowie. Na początku marca 1934 roku zajmował stanowisko wachmistrza szefa 3. szwadronu szkolnego, a w marcu 1939 roku pełnił rolę oficera żywnościowego pułku.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił funkcję oficera żywnościowego 20 pułku. Po złożeniu broni został wzięty do niewoli przez wojska radzieckie i osadzony w Kozielsku. Według danych z kwietnia 1940 roku był jeńcem w tym obozie. Między 19 a 21 maja 1940 roku został przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD (na liście nr 035/4 z 16 kwietnia 1940). Jego życie zakończyło się tragicznie – został zamordowany przez NKWD w lesie katyńskim między 20 a 22 kwietnia 1940 roku.

Franciszek Barczyk został zidentyfikowany podczas ekshumacji przeprowadzonej przez Niemców w 1943 roku, gdzie nie podano jednak daty w dzienniku ekshumacji, a jego szczątki oznaczono numerem 105. Figuruje także na liście AM-168-105. W zasobach Archiwum Robla (pakiet 105) można znaleźć spis przedmiotów stwierdzonych przy jego szczątkach. W poszukiwaniach informacji o nim brali udział jego krewni, którzy zwrócili się do Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie, zarówno w 1946, jak i 1948 roku.

Na podstawie postanowienia nr 112-49-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 roku, został pośmiertnie mianowany stopniem podporucznika. Awans ogłoszono 10 listopada 2007 roku w Warszawie, w czasie uroczystości zatytułowanej „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Franciszek Barczyk został również upamiętniony Dębem Pamięci, który znajduje się na ul. Stawowej 1 w Trzebnicy, dzięki Integracyjnej Szkole Podstawowej. Beszł duży szacunek wśród lokalnej społeczności. Był osobą żonatą, jednak nie miał dzieci.

Ordery i odznaczenia

Franciszek Barczyk uzyskał wiele znaczących odznaczeń, które świadczą o jego niezłomnej służbie i wkładzie w walkę o wolność. Poniżej przedstawiono szczegółowy wykaz przyznanych mu orderów i odznaczeń.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5037 – 26 stycznia 1922,
• Krzyż Walecznych czterokrotnie,
• Medal Niepodległości – 19 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Brązowy Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych.

Wszystkie wymienione odznaczenia mają duże znaczenie historyczne i stanowią dowód na oddanie i poświęcenie Franciszka Barczyka.

---

Oceń: Franciszek Barczyk

---