Franciszek Pióro, urodzony 8 stycznia 1897 roku w Warszawie, to postać, która na stałe wpisała się w historię Polski. Jako komandor był nie tylko wojskowym, ale również weteranem, który brał udział w wielu kluczowych konfliktach zbrojnych.
Jego kariera wojskowa obejmowała I wojnę światową, wojnę polsko-bolszewicką oraz kampanię wrześniową, co świadczy o jego zaangażowaniu i oddaniu w służbie narodowej.
Franciszek Pióro zmarł 11 września 2002 roku w Gdyni, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo.
Życiorys
W 1916 roku Franciszek Pióro zdecydował się na wstąpienie do II Brygady Legionów, co stało się początkiem jego wojskowej kariery. Dwa lata później, w 1919, rozpoczął swoją służbę w nowo powstającej Marynarce Wojennej, gdzie jego umiejętności i determinacja szybko dały się zauważyć.
Podczas trwającej wojny polsko-bolszewickiej, Pióro dowodził plutonem w II Batalionie Morskim. Za swoje zasługi oraz męstwo został odznaczony Orderem Virtuti Militari, co jest jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce. Po zakończeniu konfliktu, aż do roku 1926, pełnił obowiązki związane z ochroną sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej, gdzie kontynuował rozwijanie swojego profesjonalizmu.
Jego kariera wojskowa nie ustawała w rozwoju; Pióro pracował również w Szkole Podchorążych MW w Toruniu. W 1939 roku objął stanowisko szefa tajnej kancelarii w Komendzie Portu Wojennego w Pińsku, co podkreślało jego zaufanie i renomę w strukturach wojskowych. Niestety, okres II wojny światowej przyniósł mu dramatyczne wydarzenia – podczas kampanii wrześniowej został wzięty do niewoli, a następnie trafił do obozu jenieckiego w Woldenbergu, gdzie przebywał aż do 3 lutego 1945 roku.
Po wojnie Pióro znalazł się w Nowym Porcie, gdzie na początku pełnił rolę dowódcy garnizonu w Gdyni. Swoje obowiązki w tym charakterze zrealizował do 1952 roku. Jego odważne decyzje i wierność przysiędze wojskowej doprowadziły do sytuacji, w której z powodu odmowy przystąpienia do partii został zmuszony do opuszczenia Wybrzeża.
W roku 1990, kiedy Franciszek Pióro był już emerytem, odznaczono go awansem na stopień komandora podporucznika. W kolejnych latach, w 2000 roku, otrzymał z rąk admirała floty Ryszarda Łukasika tytuł komandora. Przez ostatnie dwadzieścia lat swojego życia spędził w Domu Opieki „Za Falochronem” w Witominie, nie zakładając rodziny.
Na zawsze pozostanie w pamięci, a ostatnie jego dni były spędzone z dala od zgiełku, aż do momentu, gdy znalazł spokój na Cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni Oksywiu.
Przypisy
- a b Zmarł najstarszy mieszkaniec Gdyni [online], trojmiasto.wyborcza.pl, 13.09.2002 r. [dostęp 29.11.2023 r.]
- Najstarszy marynarz komandorem, mw.mil.pl [zarchiwizowane 02.10.2006 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Ryszard Białous | Jan Radoliński | Tadeusz Mierzejewski (wojskowy) | Ignacy Włostowski | Franciszek Barczyk | Maria Bobrowska | Bolesław Krzysztof Biega | Ryszard Drągowski | Janusz Wyszogrodzki | Maria Dziak | Roman Młodzianowski | Mirosław Iringh | Kazimierz Dziekoński | Kazimierz Sott | Krzysztof Klimek | Stanisław Rumianek | Antoni Jeziorański | Zbigniew Bogacki | Stefan Radomski (oficer) | Stanisław SitekOceń: Franciszek Pióro