Tadeusz Mierzejewski (wojskowy)

---

Życiorys

Tadeusz Mierzejewski przyszedł na świat 28 stycznia 1891 roku w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie z imponującymi tradycjami – jego rodzicami byli Jan i Jadwiga z Jagiełłów.

W czasie I wojny światowej jego ścieżka kariery wojskowej rozpoczęła się w armii rosyjskiej, ale z biegiem czasu związał się z Polską Organizacją Wojskową. W pewnym momencie, w 1918 roku, znalazł się w niewoli bolszewickiej.

Pod koniec lutego 1919 roku przystąpił do Wojska Polskiego, gdzie pierwotnie został przydzielony do 21 pułku piechoty. Jego dalsza kariera wojskowa prowadziła go do Dowództwa XVI Brygady Piechoty, a później do 8 Dywizji Piechoty.

W latach 1921-1924 pełnił funkcje w Departamencie I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku otrzymał awans na stopień porucznika z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 roku, zajmując 419. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W 1924 roku powrócił do swojego macierzystego pułku w Warszawie.

1 grudnia 1924 roku, prezydent RP przyznał mu tytuł kapitana z dniem 15 sierpnia 1924 roku, przydzielając mu 89. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Pracował następnie w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W 1931 roku zakończył kurs organizowany przez Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a rok później, 1 lutego 1933 roku, został przydzielony do dyspozycji prezesa Rady Ministrów na okres sześciu miesięcy, z zachowaniem dotychczasowych uprawnień finansowych.

31 lipca 1933 roku przeszedł do rezerwy, pozostając w rezerwie 21 pułku piechoty. Po zakończeniu służby wojskowej podjął pracę w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych, pełniąc rolę dyrektora Biura Personalnego. W marcu 1939 roku otrzymał stopień majora rezerwy z datą starszeństwa 19 marca oraz 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego kariera jednak nie zakończyła się na tym, gdyż jeszcze w 1939 roku został zmobilizowany i przydzielony do Kwatery Głównej Armii „Modlin” jako kierownik Samodzielnego Referatu Personalnego.

Wczasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę, Tadeusz Mierzejewski w nieznanych okolicznościach stał się jeńcem wojennym w rękach sowieckich. Został uwięziony w obozie w Starobielsku i wiosną 1940 roku tragicznie zginął z rąk funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało zostało potajemnie pochowane w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Miejsce to zostało oficjalnie uznane za Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie od 17 czerwca 2000 roku. W dokumentach NKWD figuruje w Liście Starobielskiej pod pozycją 2091.

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie mianował go na stopień podpułkownika. Informacja o awansie została ogłoszona 9 listopada 2007 roku w Warszawie podczas ceremonii zatytułowanej „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

W życiu Tadeusza Mierzejewskiego, jako wojskowego, wybitne osiągnięcia miały istotne znaczenie, a jego wyróżnienia świadczą o poświęceniu oraz zaangażowaniu w służbie dla kraju.

• Krzyż Niepodległości z Mieczami – odznaczenie przyznane 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski jugosłowiańskiego Orderu Orła Białego.

---

Oceń: Tadeusz Mierzejewski (wojskowy)

---