Mieczysław Stachiewicz

---

Życiorys

Urodził się jako syn generała Juliana Stachiewicza, który był oficerem Legionów Polskich i współpracownikiem Józefa Piłsudskiego, oraz Marii z domu Sawickiej. Swoją edukację rozpoczął w szkole powszechnej, a w latach 1927–1931 był uczniem Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1931 roku postanowił wstąpić do Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, gdzie z sukcesem zdał maturę w 1937 roku.

21 września 1937 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim, zapisując się na Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 21 DPG przy 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie. W styczniu następnego roku został słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie, gdzie odbył podstawowe szkolenie w zakresie pilotażu na różnych typach samolotów, takich jak Bartel BM-4, PWS-16 i PWS-26. Ukończenie szkoły miało miejsce 15 października 1938 roku, kiedy to uzyskał stopień plutonowego podchorążego rezerwy, z przydziałem mobilizacyjnym do 4 pułku lotniczego w Toruniu. Równocześnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie zdołał ukończyć pierwszy rok przed wybuchem II wojny światowej.

22 sierpnia 1939 roku został powołany na letnie ćwiczenia do 4 pułku lotniczego w Toruniu, przydzielony do eskadry treningowej, a wkrótce potem objęty mobilizacją. Już 27 sierpnia otrzymał rozkaz przelotu do Słonimia na samolocie RWD-8, jednym z cywilnych samolotów, które ewakuowano z Bydgoszczy, Grudziądza, Inowrocławia i Rumi przez Toruń na wschód Polski.

We wrześniu 1939 roku aktywnie uczestniczył w wojnie obronnej, a po inwazji sowieckiej na Polskę, na rozkaz przekroczył granicę z Rumunią, gdzie został internowany w Calafat. Po udanej ucieczce w styczniu 1940 roku dotarł do Francji, a w czerwcu tego samego roku ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie skierowano go do bazy Polskich Sił Powietrznych w Blackpool. W 1941 roku, po zakończeniu kluczowych szkoleń pilotażowych, awansował na podporucznika. Szkolił się w 18 Operational Training Unit, gdzie pilotował bombowce Vickers Wellington. W kwietniu 1942 roku jego załoga została przydzielona do 301 dywizjonu bombowego „Ziemi Pomorskiej”.

W nocy z 5 na 6 maja 1942 roku odbył swój pierwszy lot bojowy jako drugi pilot na trasie do Stuttgartu, a następnie w nocy z 3 na 4 czerwca wykonał swój pierwszy lot bojowy w roli pierwszego pilota, tym razem w kierunku Dieppe. Podczas swojej służby wykonał łącznie 33 loty bojowe, w tym pięć przerwanych z powodu problemów technicznych, do listopada 1942 roku, uczestnicząc w nalotach bombowych na Niemcy i Włochy.

Później otrzymał urlop i został skierowany do Polskiej Szkoły Architektury przy University of Liverpool, którą ukończył w 1946 roku. W 1948 roku zdemobilizowany w stopniu porucznika, w kolejnych latach awansował do rangi pułkownika. Pozostał na stałe w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako architekt, zajmując się różnymi projektami w zakresie budownictwa oraz prowadząc własną praktykę zawodową. W 1949 roku uzyskał obywatelstwo brytyjskie, a w 1980 przeszedł na zasłużoną emeryturę.

Stachiewicz był również aktywnym członkiem organizacji polonijnych, takich jak Stowarzyszenie Lotników Polskich oraz Związek Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego. Od 1981 roku był członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, pełniąc w latach 1983–1984 funkcję wiceprezesa, a od 1984 roku aż do swej śmierci, prezesa tej instytucji. W jego dorobku literackim znajdują się wspomnienia, które ukazały się w książkach pt. „Wspomnienia wojenne” (Warszawa 2003) oraz „Moje pierwsze dziewięćdziesiąt lat: wspomnienia” (Warszawa 2008).

W 2017 roku odmówiono mu honorowego wyróżnienia „Błękitne Skrzydła”, które przyznano dzięki redakcji „Skrzydlatej Polski”, a także Zarządowi Krajowej Rady Lotnictwa. Uroczystość wręczenia nagrody miała miejsce w 2018 roku w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym (POSK) w Londynie.

Ordery i odznaczenia

Wyróżnienia cywilne: Order Orła Białego, nadany w 2017 roku przez prezydenta RP Andrzeja Dudę, w uznaniu za istotne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, jak również za działalność na rzecz środowisk polonijnych oraz pielęgnowanie pamięci o nowoczesnej historii Polski.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, nadany w 2005 roku przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1990 roku przez prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany w 1987 roku przez prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata,
• Medal „Pro Bono Poloniae”, przyznany w 2019 roku.

Wyróżnienia wojskowe: Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 8212), Krzyż Walecznych (przyznany trzykrotnie), Medal Lotniczy, Polowy Znak Pilota (nr 1132), Odznaka Honorowa oraz Medal Pamiątkowy „Kustosza Tradycji, Chwały i Sławy Oręża Polskiego”, nadany w 2007 roku przez ministra obrony narodowej.

Wyróżnienia zagraniczne: Gwiazda za Wojnę 1939–1945, Gwiazda Lotniczych Załóg w Europie, Medal Wojny 1939–1945, Gwiazda Francji i Niemiec.

---

Oceń: Mieczysław Stachiewicz

---