Antoni Kieniewicz

---

Życiorys

Antoni Kieniewicz urodził się w czasie II wojny światowej w Warszawie. Po zakończeniu działań wojennych, przez krótki okres mieszkał z rodzicami w Bydgoszczy, a później w Milanówku, niedaleko Warszawy, gdzie ukończył swoją edukację na poziomie szkoły podstawowej.

W 1955 roku przeprowadził się do Warszawy, gdzie kontynuował naukę w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana, zdobijając maturę w 1958 roku. Następnie rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Łączności. Po dwóch latach podjął decyzję o zmianie kierunku studiów na geografię. Początkowo uczył się na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu w 1961 roku, a następnie, od drugiego roku, przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie uczęszczał do Instytutu Biologii i Nauk o Ziemi.

Kieniewicz obronił pracę magisterską w 1967 roku, której temat brzmiał: Ogólnogospodarcza szkolna mapa województwa bydgoskiego w skali 1:250 000. Pracę tę przygotował pod kierunkiem doc. dra hab. Lecha Ratajskiego. W tym samym roku podjął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Wydawnictw Kartograficznych, gdzie działał jako redaktor map, a przez pewien czas także w Dziale Produkcyjno-Handlowym. W trakcie swojej kariery jako kartograf, opracował liczne tytuły map szkolnych, ogólnogeograficznych, turystycznych, jak również plany miast, mapy samochodowe oraz różnorodne atlasy tematyczne.

Utworzył także artykuł zatytułowany Plany Warszawy w latach 1949–1979, który został opublikowany w „Kronice Warszawy” nr 2/42, s. 164–175 w 1980 roku. W pierwszej połowie lat 90. XX wieku Kieniewicz był jednym z pionierów cyfrowego opracowania map w firmie PPWK S.A., które zastąpiło tradycyjne metody ręcznego kreślenia. W 2001 roku przeszedł na emeryturę.

Kapłaństwo

Antoni Kieniewicz rozpoczął swoją działalność w 1978 roku, kiedy to działał wspólnie z żoną Marzeną w ramach wspólnot Drogi Neokatechumenalnej. Pierwszym miejscem ich działalności była parafia Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie. Z czasem przenieśli się do Bydgoszczy, gdzie Antoni pełnił rolę katechisty.

Po śmierci żony w 2005 roku, Antoni podjął decyzję o rozpoczęciu świeckich studiów teologicznych w seminarium misyjnym Redemptoris Mater w Warszawie. W 2007 roku, po spotkaniu z arcybiskupem Kazimierzem Nyczem, uzyskał zgodę na wstąpienie do seminarium duchownego, które ukończył po trzech latach nauki.

Jego drogi kapłańskie splotły się w 2009 roku, kiedy to otrzymał święcenia diakonatu. Rok później, w wieku 69 lat, został prezbiterem. Jego msza prymicyjna miała szczególnie uroczysty charakter, bowiem koncelebrował ją z jego synem Piotrem, który przyjął święcenia księdza siedemnaście lat przed nim.

Antoni Kieniewicz przez dwanaście lat pełnił funkcję wikariusza i rezydenta w różnych parafiach Archidiecezji Warszawskiej. Swoją posługę zaczynał w parafii św. Aleksandra na placu Trzech Krzyży, następnie pracował w Konstancinie-Jeziornie w parafii św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny oraz w parafii Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła przy ul. Domaniewskiej. Obok tego zadania, równocześnie pełnił funkcję katechisty w Neokatechumenacie.

W 2021 roku metropolita warszawski uhonorował go przywilejem noszenia rokiety oraz mantoletu w kolorze czarnym, co stanowiło ukoronowanie jego długoletniej pracy duszpasterskiej.

Antoni Kieniewicz zmarł w grudniu 2022 roku i został pochowany w grobie rodzinnym na Starych Powązkach w Warszawie.

Życie prywatne

Antoni Kieniewicz pochodził z rodziny o silnych tradycjach historycznych. Jego ojciec, Stefan Kieniewicz, był uznawanym historykiem, koncentrującym swoje badania na dziejach Polski w XIX wieku. W rodzinie brata Jana Kieniewicza, który również zyskał uznanie jako historyk oraz dyplomata, a siostra Teresa była podczas życia zakonnicą, karmelitanką.

W 1965 roku zawarł związek małżeński z Marzeną Amborską. Ich szczęście zaowocowało czworgiem dzieci: Piotrem (ur. 1967), Łukaszem (1970), Mateuszem (1980) oraz adoptowaną córką Anną, która dołączyła do rodziny w 1982 roku. Najstarszy syn,Piotr Kieniewicz, zdecydował się na życie w duchu religijnym, wstępując do Zgromadzenia Księży Marianów i przyjmując święcenia kapłańskie w 1993 roku.

W chwili odejścia Antoniego Kieniewicza jego rodzina zasilała ośmioro wnuków, co było świadectwem niezwykłego dziedzictwa rodzinnego oraz głębokich więzi międzyludzkich, które tworzył przez całe życie.

---

Oceń: Antoni Kieniewicz

---