Karol Niemira

---

Życiorys

Karol Niemira urodził się 28 października 1881 roku w stolicy Polski, Warszawie. Był przedstawicielem kresowej rodziny ziemiańskiej, jednak w młodym wieku stracił rodziców, co zmusiło go do zamieszkania w zakładzie opiekuńczym prowadzonym przez siostry zakonne. W 1904 roku postanowił wstąpić do seminarium duchownego w Warszawie, gdzie rozpoczął swoją formację duchową. Następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Po powrocie do kraju, w dniu 13 listopada 1911 roku, otrzymał święcenia prezbiteratu.

Po ukończeniu studiów, jego pierwszą placówką duszpasterską stała się parafia św. Anny w Łodzi, gdzie pracował jako wikariusz. W 1913 roku został przeniesiony do parafii archikatedralnej w Warszawie, gdzie kontynuował służbę, a w 1920 roku objął probostwo tej parafii. Z kolei w latach 1929–1933 pełnił rolę proboszcza w parafii św. Augustyna w Warszawie. Jego zaangażowanie w życie Kościoła przyczyniło się do nadania mu w 1917 roku godności kanonika kapituły metropolitalnej warszawskiej. Już w 1919 roku pełnił także obowiązki kapelana wojskowego.

Oprócz działalności duchowej, był aktywnie zaangażowany w życie polityczne stolicy, zasiadając od 1926 roku w radzie miejskiej oraz będąc członkiem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. 26 maja 1933 roku papież Pius XI prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji pińskiej, nadając mu stolicę tytularną Tavium. Święcenia biskupie odbyły się 15 sierpnia 1933 roku w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pińsku, gdzie został konsekrowany przez biskupa diecezjalnego pińskiego Kazimierza Bukrabę przy asyście innych biskupów.

Biskup Niemira jako swoje hasło biskupie wybrał słowo „Humilitas”, co oznacza pokorę. Po inwazji wojsk radzieckich we wrześniu 1939 roku, został zmuszony do wysiedlenia z diecezji. Powrócił do Warszawy, obejmując probostwo w parafii św. Augustyna, która graniczyła z warszawskim gettem. Od 1941 roku usiłował uzyskać od niemieckich władz zgodę na powrót do diecezji, jednak nie odniósł sukcesu. W tym trudnym okresie jego działalność obejmowała organizowanie przerzutów Żydów z getta na stronę aryjską.

Po zakończeniu wojny, Niemira zamieszkał w Warszawie oraz w Czubinie, gdzie pozostał aktywny w strukturach Kościoła. W 1938 roku był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego lubelskiego, Władysława Gorala. Po długich latach służby zmarł 8 lipca 1965 roku w Czubinie, a jego ciało spoczęło w grobowcu biskupów pomocniczych warszawskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

---

Oceń: Karol Niemira

---