Norbert Motylewski

Duchowieństwo i religia

Norbert Motylewski, znany także jako Józef, to postać o niezwykłym dziedzictwie, który z wykształcenia był zakonnikiem oraz jednym z prominentnych członków zakonu paulistów. Urodził się 6 marca 1885 roku w Warszawie na Pradze, w szlacheckiej rodzinie, co miało znaczący wpływ na jego późniejsze życie. Zmarł 29 września 1943 roku w Częstochowie, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii polskiego zakonu.

W swojej karierze Norbert Motylewski pełnił zaszczytną rolę jako trzykrotny przeor klasztoru na Jasnej Górze, gdzie jego działania miały duże znaczenie dla wspólnoty lokalnej oraz duchownej. Jego życie i działalność są świadectwem zaangażowania w duchowość oraz tradycję zakonną, a także oddania w służbie społeczeństwu.

Życiorys

Kapłaństwo

Po ukończeniu nauki w Warszawie oraz Petersburgu, w 1903 roku rozpoczął swoją edukację w Wyższym Seminarium Duchownym w Warszawie. 18 października 1908 roku został wyświęcony na kapłana przez bpa Kazimierza Ruszkiewicza w kościele Św. Krzyża w Warszawie. Po święceniach pełnił funkcję wikariusza w różnych miejscowościach, takich jak Łowicz, Biała koło Rawy Mazowieckiej, Tarczynie, Warce, Wiskitkach, Łodzi oraz Brzezinach, a także objął stanowisko proboszcza w Czermnie.

Zakon paulinów

26 sierpnia 1925 roku, za zgodą księdza kardynała Aleksandra Kakowskiego, wstąpił do zakonu oo. paulinów w Krakowie na Skałce. 10 września tego samego roku przyjął nowe imię – Norbert. W trakcie swojej działalności w zakonie pełnił szereg obowiązków, jako administrator domu w Leśnej Podlaskiej (1927–1929) oraz na Jasnej Górze (1929–1930), a także był kustoszem bazyliki jasnogórskiej w latach 1930–1934.

Przeor jasnogórski

1 października 1934 roku został mianowany przeorem Jasnej Góry. Pełnił ten zaszczytny urząd przez trzy kadencje, aż do swojej śmierci, dzięki specjalnemu indultowi Stolicy Apostolskiej (1934–1943). W swoim znaczącym położeniu odegrał szczególną rolę podczas hitlerowskiej okupacji. Jego interwencja, z aprobatą abp. Adama Sapiehy, przyczyniła się do wstrzymania rewizji trzech zabytkowych dzwonów przez Hansa Franka. Pod koniec wojny, z uwagi na zbliżający się front, udało mu się anulować eksmisję mnichów oraz biblioteki i skarbca. Niestety, nie potrafił uratować o. Romualda Kłaczyńskiego, niezwykle stanowczego kaznodziei, który poniósł śmierć w obozie koncentracyjnym Dachau za swoje słowa o przyszłości Polski. W czasie hitlerowskiej okupacji okazał się być mądrym dyplomatą oraz patriotą. Taktycznie współpracował z ruchem oporu, z którym kształtował stałe kontakty, oddelegowując przynajmniej trzech ojców. Przy tym, nie ujawniając swoich patriotycznych poglądów, zdołał wyciszyć wiele zapowiadanych rewizji, co zawdzięczał informacjom od życzliwych policjantów. Współpraca z kapelanami Wehrmachtu oraz innymi żołnierzami przyniosła klasztorowi wsparcie, umożliwiające dostarczanie żywności, opału oraz innych towarów potrzebujących, co odbywało się przy pomocy niemieckich transportów. Jako jedyny z paulinów, uzyskał prawo odwiedzania chorych nocą. Zmarł niespodziewanie na Jasnej Górze 29 września 1943 roku i spoczął w krypcie pod Kaplicą Matki Bożej 1 października 1943 roku.

Oceń: Norbert Motylewski

★★★★★
Średnia ocena:4.62 Liczba ocen:17