Andrzej Górnicki

Wojsko i służby mundurowe

Andrzej Górnicki był wybitnym oficerem, który zapisał się na kartach historii Polski jako major piechoty w Wojsku Polskim.

Urodził się 29 października 1896 roku w Warszawie, gdzie spędził również swoje ostatnie dni, zmarł bowiem 16 września 1939 roku w tym samym mieście.

Jego życie i kariera wojskowa są świadectwem przemian, jakie zachodziły w Polsce na przestrzeni XX wieku.

Życiorys

Andrzej Górnicki, oficer Wojska Polskiego, rozpoczął swoją służbę wojskową, przynależąc do armii rosyjskiej. Wypełniając obowiązki w 79 pułku piechoty, zyskał uznanie w szeregach. 3 maja 1922 roku uzyskał weryfikację w stopniu porucznika, której nadano mu starszeństwo z 1 czerwca 1919 oraz 2579. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

Następnie, jego kariera wojskowa postępowała, gdy przeniósł się do 78 pułku piechoty w Baranowiczach. 19 marca 1928 został mianowany na kapitana, z starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 270. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1932–1933 był przydzielony do 20 Dywizji Piechoty stacjonującej w Baranowiczach, a w styczniu 1934 powrócił do macierzystego pułku.

27 czerwca 1935 roku awansował na stopień majora z starszeństwem z 1 stycznia 1935 oraz 72. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po tym awansie został wyznaczony na dowódcę batalionu w 78 pp. W marcu 1939 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie, zajmując stanowisko oficera komisji regulaminowej pod komendą gen. dyw. Tadeusza Piskora, odpowiedzialnego za odcinek Baranowicze.

W związku z mobilizacją powszechną, która miała miejsce 31 sierpnia 1939 roku, Górnicki objął dowództwo nad nowo utworzonym batalionem karabinów maszynowych i broni towarzyszących nr 2. W pierwszych dniach września, na skutek reorganizacji, jego batalion został rozwiązany, a kompanie przydzielono do nowo formowanych oddziałów piechoty. Sam Górnicki objął dowództwo III batalionu 2 pułku piechoty Obrony Pragi.

Niestety, jego życie miało tragiczny koniec. Poległ 16 września 1939 roku w trakcie dowodzenia kombinowanym batalionem podczas natarcia na Wał Gocławski.

Ordery i odznaczenia

Andrzej Górnicki został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które podkreślają jego zasługi i odwagę w służbie dla kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, przyznany pośmiertnie, 28 września 1939,
  • Krzyż Walecznych, przyznany „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928.

Przypisy

  1. Rybka i Stepan 2006, s. 418.
  2. Rybka i Stepan 2006, s. 25.
  3. Głowacki 1985, s. 387.
  4. Głowacki 1985, s. 227.
  5. Głowacki 1985, s. 26-27.
  6. Porwit 1979, s. 142-143.
  7. Roczni Oficerski 1932, s. 67.
  8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 11 z 31.08.1935 r., s. 95.
  9. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 9 z 28.06.1935 r., s. 71.
  10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 2 z 26.01.1934 r., s. 9.
  11. Lista starszeństwa 1933, s. 68.
  12. Rocznik Oficerski 1928, s. 92, 227.
  13. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 6 z 19.03.1928 r., s. 53.
  14. Rocznik Oficerski 1924, s. 305, 385.
  15. Rocznik Oficerski 1923, s. 349, 443.
  16. Lista starszeństwa 1922, s. 116.
  17. Spis oficerów 1921, s. 210.
  18. Rómmel 1958, s. 381.
  19. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  20. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 15 z 11.11.1928 r., s. 411.

Oceń: Andrzej Górnicki

★★★★★
Średnia ocena:4.65 Liczba ocen:15