Zofia Turowicz

Gdy w 1939 roku wybuchła II wojna światowa, Zofia Turowicz nie wahała się i wraz z dwiema innymi pilotkami została zaangażowana przez Polskie Dowództwo Lotnictwa w roli „łączniczki”. Wykonywały loty na samolotach RWD-8, transportując personel i ważne dokumenty do jednostek lotniczych. Lądowały na polowych lądowiskach, gdyż lotniska były zniszczone przez niemieckie bombardowania. Po ataku Armii Czerwonej 17 września 1939 roku, nadeszła dyrektywa, aby przekroczyć granicę rumuńską, by nie stracić sprzętu w rękach wroga.

Udało im się dotrzeć do Bukaresztu i zameldować w polskiej ambasadzie. Zofia działała jako kurierka, przewożąc informacje o polskich żołnierzach internowanych i dostarczając im dokumenty oraz cywilne ubrania, co umożliwiało im ucieczkę do Francji. W obozie w Slatinie (Rumunia) odnalazła swojego narzeczonego, kapitana Władysława Turowicza, a po krótkim czasie wzięli ślub.

Jednak szczęście nie trwało długo. Otrzymali poufne informacje, że władze obozu zamierzają ich aresztować za pomoc w ucieczkach. Udało im się uciec pociągiem do Francji, gdzie zameldowali się w Głównej Kwaterze Lotnictwa Polskiego w Paryżu. Tu Zofia otrzymała stopień podporucznika i została przydzielona do specjalnych działań w Oddziale Przeciwlotniczym w Saint-Nazaire.

Po ewakuacji stacji do Anglii, przez problemy z nalotami, Zofia Turowicz dotarła do Plymouth na rybackiej łodzi. W Anglii kontynuowała pracę w oddziale i towarzyszyła mężowi w jego zadaniach, często pomagając mu w nawigacji w trudnych warunkach pogodowych. W 1944 roku, po tragicznych wieściach o zastrzeleniu przez hitlerowców jej rodziny w Warszawie, nie zdecydowali się powrócić do ojczyzny. W marcu 1949 roku, wspólnie z córkami, poleciała do Pakistanu, gdzie przebywał jej mąż.

W latach 1950–1954 Zofia Turowicz pełniła rolę instruktora szybownictwa dla pakistańskiej młodzieży w Karaczi oraz Rawalpindi. Po urodzeniu syna w 1955 roku, rozpoczęła pracę jako nauczycielka matematyki i chemii w Szkole Amerykańskiej w Karaczi. Zdecydowała się zrezygnować z pracy w 1970 roku, aby opiekować się mężem, który wymagał szczególnej troski. Zofia Turowicz, mieszkała w Karaczi, posiadając obywatelstwo polskie oraz pakistańskie od 1961 roku, zawsze pozostawała emocjonalnie związana z Polską i jej wydarzeniami.