Aleksander Schiele

---

Życiorys

Aleksander Schiele to postać o niezwykłym dorobku, który rozpoczął swoją edukację na Politechnice Wiedeńskiej, gdzie ukończył studia w 1917 roku. Po zdobyciu wykształcenia, związał swoje życie zawodowe z browarami „Haberbusch i Schiele”. Jego pasja do taternictwa zajmowała go przez 60 lat, od 1905 do 1965 roku, a w młodości odnosił liczne sukcesy, wdrażając nowe drogi w górach. W swoich pierwszych zmaganiach górskich towarzyszyli mu głównie jego brat oraz znani przewodnicy górscy, w tym Klemens Bachleda, Wojciech Tylka Suleja oraz Jędrzej Marusarz Jarząbek.

W późniejszych latach jego partnerami w ekspedycjach górskich byli m.in. Aleksander Znamięcki, Mieczysław Świerz, Roman Kordys, Wanda Jerominówna, Henryk Bednarski, Bronisław Czech, Rafał Malczewski oraz Robert Jäger. Do jego wielkich osiągnięć należy pierwsze wejście na północno-zachodnią ścianę Żabiego Szczytu Niżniego w 1926 roku, dokonane wspólnie z Henrykiem Mückenbrunnem.

Schiele był członkiem Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego, a następnie Klubu Wysokogórskiego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Na nartach zaczął jeździć najpierw w Alpach od 1910 roku, a od 1912 roku także w Karpatach. Jego dokonania narciarskie obejmują m.in. wejścia na Hoher Sonnblick (3106 m, 1913), Großvenediger (3673 m, 1914) oraz Marmoladę (3344 m, 1939). W okresie 20 lat uczestniczył w zawodach narciarskich, zdobywając liczne nagrody, a także aktywnie działał na rzecz popularyzacji narciarstwa, będąc członkiem Sekcji Narciarskiej Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Polskiego Związku Narciarskiego.

Za swoje zasługi w dziedzinie narciarstwa otrzymał honorowe członkostwo Klubu Wysokogórskiego i Polskiego Związku Alpinizmu. Po zakończeniu I wojny światowej, Schiele służył w Kompanii Wysokogórskiej w Zakopanem, a następnie pracował jako instruktor narciarstwa, architekt, a także sędzia zawodów narciarskich i członek komisji egzaminacyjnych dla instruktorów oraz sędziów. Jego talenty architektoniczne zaowocowały m.in. projektowaniem skoczni narciarskiej w dolinie Jaworzynki w 1920 roku oraz uczestnictwem w budowie murowanego schroniska PTT, znanego jako „Murowaniec”.

W dwudziestoleciu międzywojennym, Schiele połączył życie zawodowe z browarami Haberbusch i Schiele, w których pracował, ponieważ firma ta została założona przez jego dziadka. Ponadto, zajmował stanowisko dyrektora Zjednoczonych Browarów Warszawskich. W trakcie II wojny światowej zaangażował się w działalność Armii Krajowej, co doprowadziło do jego aresztowania wraz z synem Jerzym w 1943 roku na Pawiaku. Dzięki staraniom rodziny, Aleksander został zwolniony, niestety Jerzy zginął w wyniku rozstrzelania.

Po wojnie, wrócił do pracy przy odbudowie Warszawy i aż do 1965 roku był aktywny w dziale inwestycji Zarządu Głównego PTTK. W życiu osobistym był mężem Zofii z Engemannów, z którą miał syna Jerzego oraz córkę Julittę. Jego doczesne szczątki spoczywają na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 54, grób 14). W uznaniu za jego wysiłki na rzecz pomocy Żydom w trakcie okupacji niemieckiej, w 2014 roku Instytut Jad Waszem przyznał Aleksandrowi i Zofii Schiele tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.

Ordery i odznaczenia

Wśród wybitnych odznaczeń, które otrzymał Aleksander Schiele, znajdują się:

• złoty Krzyż Zasługi, przyznany 7 czerwca 1939 roku,
• srebrny Krzyż Zasługi, który otrzymał 19 marca 1931 roku,
• medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, nadany pośmiertnie w 2014 roku.

---

Oceń: Aleksander Schiele

---