Adam Maksymilian Kitajewski

---

Życiorys

Adam Maksymilian Kitajewski urodził się w sercu Polski, w Warszawie. Jego rodzicami byli Stefan oraz Elżbieta, z domu Bajer. Wczesna edukacja miała miejsce w szkole pijarów w stolicy, gdzie młody Adam zdobywał fundamenty wiedzy. Wkrótce potem rozpoczął naukę zawodu farmaceuty, w praktyce zdobywając doświadczenie w jednej z warszawskich aptek.

Rząd Księstwa Warszawskiego dostrzegając potrzebę zwiększenia poziomu edukacji w kraju, postanowił wprowadzić stypendia dla wyjątkowo uzdolnionej młodzieży. W wyniku tego, we wrześniu 1809 roku, Adam maksymilian Kitajewski otrzymał stypendium ufundowane przez Izbę Edukacyjną, która powstała w następstwie Komisji Edukacji Narodowej. Przyjmując to stypendium, zyskuje również listy polecające od S.B. Lindego dla renomowanych niemieckich chemików: Martina Klaprotha i Sigismunda Hermbstaedta.

Po upływie dwóch lat, Adam otrzymuje kolejne listy polecające, tym razem do francuskich chemików: Louisa Nicola Vauquelina, Claude’a Louisa Bertholleta, Josepha Gay-Lussaca oraz Louisa Jacques’a Thénarda. Wyrusza do Paryża pieszo, po drodze zwiedzając zakłady metalurgiczne oraz chemiczno-farmaceutyczne, co zapoczątkowuje jego głęboką pasję do chemii.

Pobyt we Francji umożliwia mu słuchanie wykładów w Collège de France z zakresu chemii organicznej. Czas wakacji wykorzystuje na zwiedzanie zakładów włókienniczych, fabryk indigo oraz zakładów ceramicznych, co poszerza jego horyzonty. Pod koniec marca 1814 roku wraca do Warszawy, gdzie rozpoczyna kariery jako nauczyciel chemii, fizyki, mineralogii oraz zoologii w Liceum Warszawskim.

Wkrótce Adam Kitajewski zostaje jednym z pierwszych wykładowców Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obejmuje katedrę chemii ogólnej. W pałacu Kazimierzowskim zajmuje się organizowaniem pracowni chemicznej, co wiąże się z jego przełomowym wkładem w rozwój nauki w kraju. W 1825 roku podejmuje podróż do Anglii, by zgłębiać wiedzę w jednym z najbardziej rozwiniętych wówczas przemysłów chemicznych.

Po powrocie, w 1827 roku, Adam zaczyna wydawać czasopismo pt. „Sławianin”, którego tytuł nawiązuje do przekonania o pochodzeniu nazwy Słowian od słowa „sława”. Angażuje się także w działalność podczas Powstania Listopadowego, gdzie pełnił rolę brygadiera w Gwardii Narodowej. Razem z Józefem Janem Celińskim oraz Teodorem Heinrichem prowadzi badania nad mineralnymi wodami leczniczymi w takich miejscach jak Ciechocinek, Gozdzikowo czy Busko.

Należał do Komisji Egzaminacyjnej w Radzie Lekarskiej oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a swoje badania publikował w „Roczniku Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk”. W roku swojej śmierci, przedstawił rządowi rozprawę w języku francuskim na temat „O wodach mineralnych w Królestwie Polskim”. Zmarł 4 lipca 1837 roku w Warszawie, a jego szczątki spoczęły w katakumbach na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (rząd 21-5).

---

Oceń: Adam Maksymilian Kitajewski

---