Zbigniew Bogacki

Wojsko i służby mundurowe

Zbigniew Bogacki, znany również pod swoimi pseudonimami „Zbyszek” oraz „Zbych”, to postać, której historia jest nieodłącznie związana z dziejami Polski w czasach II wojny światowej. Urodził się 14 grudnia 1918 roku w Warszawie, gdzie spędził swoje wczesne lata, a następnie, w obliczu zagrożenia, wszedł w szeregi Armii Krajowej, jednego z najważniejszych ruchów oporu przeciwko okupacji niemieckiej.

Jego życie zakończyło się 29 lutego 1992 roku w Sopocie, gdzie pozostawił po sobie ślad w historii jako żołnierz, który walczył o wolność i niepodległość swojego kraju. Trudne czasy, które przeszedł, oraz jego bohaterstwo w trakcie walki, czynią go postacią godną pamięci i szacunku.

Życiorys

Zbigniew Bogacki, urodzony w rodzinie ziemiańskiej, spędził swoje dzieciństwo w rodzinnym majątku w Borkach koło Radomia. Po ukończeniu edukacji w Gimnazjum Staszica, kontynuował naukę w Liceum Mickiewicza w Warszawie.

W 1938 roku związał się ze Szkołą Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, skąd wkrótce po wybuchu II wojny światowej, brał udział w obronie Twierdzy Brzeskiej w kampanii wrześniowej. W późniejszym czasie włączył się do działalności Armii Krajowej, gdzie pełnił szeregową rolę w Kedywie Okręgu Warszawskiego.

Należał do dywersyjno-bojowego oddziału DB-19, działającego w Obwodzie V Mokotów. Jego odwaga i determinacja ujawniają się w udziałach w akcjach, takich jak ta przeprowadzona 23 kwietnia 1943 roku pod murami getta, oraz w operacji „Budy”, skierowanej przeciwko żandarmom 2 grudnia tego samego roku. Zdecydował się na ryzykowne działania, będąc egzekutorem w akcji likwidacji Albrechta Eitnera 1 lutego 1943 roku, co było częścią większej operacji nazwanej Główki.

W okresie lipca 1944 roku, po przydzieleniu do 30 Poleskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, stanął na czele 1 kompanii II batalionu 82 pułku piechoty AK, gdzie działał pod komendą Tomasza Zana aż do zakończenia wojny.

Po zakończeniu działań wojennych w czerwcu 1945 roku, Bogacki postanowił zmienić nazwisko na Rogacki, by uchronić się przed represjami, które dotykały byłych żołnierzy AK, a następnie udał się do Gdańska. W 1954 roku postanowił jednak ujawnić swoje rzeczywiste nazwisko i władze PRL uznały go jako żołnierza AK. Z tego powodu stanął przed sądem w procesie, który był w dużej mierze spreparowany, i został skazany na cztery lata więzienia za rzekome szpiegostwo.

Po rewizji procesu w 1956 roku, Zbigniew Bogacki zyskał status uniewinnionego. W 1964 roku, wykorzystując swoje doświadczenie i umiejętności, współtworzył w Gdańsku Spółdzielnię Remko-Service, która była zaangażowana w działania związane z naprawami statków w sytuacjach międzyrejsowych oraz awaryjnych. Jednakże, w 1970 roku, spółdzielnia ta została znacjonalizowana, co zakończyło pewien etap w jego życiu zawodowym.

Rodzina

Życie rodzinne Zbigniewa Bogackiego związane jest z jego małżeństwem z łączniczką Armii Krajowej, Stanisławą Bogacką, znaną pod pseudonimem „Stasia”, której linie pochodzenia sięgają domowego nazwiska Bijak (1919–2019).

Para ta doczekała się dwóch córek, w tym jednej z nich, aktorki Joanny Bogackiej, której osiągnięcia artystyczne można poznać na stronie Joannę Bogacką. Drugą córką Zbigniewa jest Iwona Bogacka-Piękoś.

Odznaczenia

W uznaniu za niezwykłe osiągnięcia i odważną służbę, Zbigniew Bogacki został odznaczony wieloma prestiżowymi medalami wojskowymi. Jego odwaga oraz poświęcenie w trudnych czasach zasługują na szczególne wyróżnienie. Oto lista jego odznaczeń:

  • krzyż walecznych,
  • krzyż kampanii wrześniowej 1939, Londyn,
  • krzyż armii krajowej, Londyn,
  • krzyż partyzancki.

Oceń: Zbigniew Bogacki

★★★★★
Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:14