Wojciech Żaczkiewicz

---

Życiorys

Wojciech Żaczkiewicz był synem Bolesława i Anny. Jego edukację rozpoczął w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie, gdzie również zyskał status harcerza w III Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. ks. Józefa Poniatowskiego. Przez swoje działania przyczynił się do odbudowy konspiracyjnych struktur tej drużyny, która działała pod nazwą Hufiec „Trzy Krzyże” z inicjatywy Stanisława Broniewskiego, znanego także jako „Michał Howerla”.

W latach 1942 lub 1943 Wojciech wziął udział w kursie Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agrikola”, który zakończył z tytułem kaprala podchorążego. Tam, pod okiem instruktora rtm. Adama Rzeszotarskiego „Junosza”, został zwerbowany do owych oddziałów sprzeciwu, z których jedna formacja działała w Obwodzie Żoliborz ZWZ-AK. Wszedł w skład plutonu 225 Rejonu 2 Marymont.

W dniu 28 kwietnia 1943 roku, brał udział w akcji dywersyjnej, która miała na celu wsparcie powstania w warszawskim getcie. Wydana przez dowódcę obwodu ppłk. Mieczysława Niedzielskiego „Żywiciela” decyzja, była kluczowa dla działania podczas ataku na posterunek SS na rogu ul. Konwiktorskiej oraz Zakroczymskiej. W wyniku tej śmiałej akcji, poległo trzech esesmanów.

W ramach Rejonu 2 – Marymont Obwodu Żoliborz ZWZ-AK, od początku roku 1944 Wojciech dowodził plutonem 225. Również 1 lutego tego samego roku, w trakcie planowania operacji wspierającej dywersyjny oddział DB „17”, został zaatakowany przez Niemców przy magazynie broni położonym na Bielanach. W rezultacie starcia doznał poważnych ran. Jego leczenie rozpoczęło się w szpitalu, a następnie kontynuowane było w jego własnym domu w Śródmieściu.

Po wybuchu powstania, z ledwie zagojoną raną, Wojciech przyłączył się do Zgrupowania „Chrobry II” jako żołnierz kompanii rezerwowej. Po zakończeniu powstania, został wzięty do niewoli. Na początku 1945 roku, po powrocie do Polski, dopadła go ciężka choroba – zapalenie wsierdzia, która doprowadziła do jego śmierci w 1947 roku.

---

Oceń: Wojciech Żaczkiewicz

---