Barbara Gancarczyk

Wojsko i służby mundurowe

Barbara Bogumiła Gancarczyk, znana również pod różnymi pseudonimami, takimi jak „Konarzewska”, „Pająk” oraz „Basia”, to postać, która pozostaje w pamięci wielu. Urodziła się 18 kwietnia 1923 roku w stolicy Polski, Warszawie.

W trakcie II wojny światowej pełniła rolę sanitariuszki w batalionie „Wigry”. Jej oddanie i zaangażowanie w pomoc innym w trudnych czasach zasługuje na szczególne uznanie.

Po zakończeniu wojny Barbara Gancarczyk zdecydowała się na kontynuację kariery w zupełnie innej dziedzinie, zostając architektem. Jej życie to przykład nie tylko walki o przetrwanie, ale również dążenia do spełnienia marzeń w dziedzinie, która ją pasjonowała.

Życiorys

Córka Czesława Piotrowskiego oraz Cecylii z domu Wójcik. W roku 1939 zakończyła edukację w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek. W czasie okupacji brała udział w tajnych kompletach, co pozwoliło jej na zdobycie świadectwa dojrzałości w 1941 roku. Następnie uczestniczyła w nielegalnych zajęciach Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1942 roku dołączyła do harcerskiego batalionu „Wigry”.

Jako sanitariuszka aktywnie uczestniczyła w powstaniu warszawskim. Od 2 do 6 sierpnia 1944 roku zajmowała się obowiązkami w szpitalu powstańczym zgrupowania „Chrobry II”, który mieścił się przy ul. Mariańskiej 1. Od 7 sierpnia przeszła do II plutonu kompanii szturmowej batalionu „Wigry” w Starym Mieście. 16 sierpnia 1944 roku, wraz z koleżanką z oddziału, Teresą Potulicką-Łatyńską, pomogła wynieść z płonącej katedryKrucyfiks Baryczkowski. Pozostała z rannymi żołnierzami na Starym Mieście aż do upadku tej dzielnicy i wkroczenia Niemców 2 września 1944 roku.

W trakcie walk powstańczych została odznaczona Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu powstania trafiła do obozu Dulag 121 w Pruszkowie, a następnie do obozu pracy w Wrocławiu. Po wojnie podjęła pracę jako architekt w Biurze Odbudowy Stolicy w Warszawie, gdzie przyczyniła się do ekshumacji powstańców na warszawskiej Starówce. Ukończyła studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w 1952 roku i później pracowała w biurach projektowych.

Na mocy uchwały Rady Państwa z dnia 16 kwietnia 1975 roku została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Posiada również szereg innych odznaczeń, takich jak Krzyż Walecznych przyznany w czasie powstania, Medal Wojska z 1948 roku, Krzyż Armii Krajowej (1971), Krzyż Partyzancki (1972), Medal za Warszawę (1973), Warszawski Krzyż Powstańczy (1982), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2007) oraz Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2019).

14 grudnia 2015 roku nadano jej stopień majora Wojska Polskiego.

Przypisy

  1. Ordery i odznaczenia z okazji 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. www.prezydent.pl, 30.07.2019 r. [dostęp 05.09.2019 r.]
  2. a b c d e Barbara Bogumiła Piotrowska. [w:] Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl. [dostęp 29.09.2019 r.]
  3. a b c Barbara Gancarczyk. [w:] Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl, 13.03.2006 r. [dostęp 29.09.2019 r.]
  4. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15.06.2007 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2007 r. nr 59, poz. 678)
  5. Decyzja MON nr 2506.15, 06.11.2015 r. Brak numerów stron w książce
  6. Elżbieta Zawacka (red.): Słownik Biograficzny Kobiet Odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. Toruń: Archiwum i Muzeum Pomorskie AK i Wojskowej Służby Polek, 2004, s. 194-196. ISBN 83-88693-03-4.
  7. Maria Wiśniewska, Małgorzata Sikorska: Szpitale powstańczej Warszawy. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 1991, s. 114. ISBN 83-85249-04-4.

Oceń: Barbara Gancarczyk

★★★★★
Średnia ocena:4.96 Liczba ocen:21