Władysław Krzaczyński

Władysław był dzieckiem Henryka Krzaczyńskiego, który pracował na wysokim szczeblu w ministerstwie rolnictwa, oraz Elżbiety, jego żony. Jego imię pochodzi od stryja, działacza politycznego w Polskim Stronnictwie Ludowym „Piast”. Rodzina Krzaczyńskich była silnie związana z Warszawą przez cztery pokolenia. Pradziadek Andrzej, który pochodził z okolic Piotrkowa Trybunalskiego, osiedlił się w Warszawie, gdzie pracował jako lokaj cesarza Aleksandra II w Łazienkach.

Władysław miał również bliskie powiązania z Marianem Kenigiem, ekonomistą związanym z Polską Partią Socjalistyczną, który był dowódcą Robotniczej Brygady Obrony Warszawy w 1939 roku. Jego siostra wyszła za mąż za brata Keniga, co wzmacniało rodzinne więzi.

Podczas II wojny światowej, Krzaczyński był uczniem tajnych kursów na Politechnice Warszawskiej, a także reprezentował swoją uczelnię w konspiracyjnych zawodach tenisowych. W roku 1943 ukończył kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w pułku „Baszta” i wkrótce potem został mianowany na stopień podporucznika. W czasie powstania warszawskiego objął dowództwo II plutonu w kompanii B-3 baonu „Bałtyk”, w ramach którego walczył z Niemcami.

W dniu swojego śmierci, 25 września, poległ w boju na Górnym Mokotowie, w trakcie obrony domu znajdującego się na rogu ulic Naruszewicza i Tynieckiej. Pośmiertne odznaczenie krzyżem Virtuti Militari V klasy, nadane na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej Tadeusza Bora-Komorowskiego z dnia 2 października 1944 roku, było wyrazem uznania dla jego odwagi i poświęcenia.

Niestety, Władysław nie zdążył założyć rodziny. Jego ciało spoczęło na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze pułku „Baszta” (kwatera A26-2-11), gdzie upamiętniane są dzielne dusze, które oddały życie za wolność Polski.