Władysław Remigiusz Krzaczyński

---

Życiorys

Władysław Remigiusz Krzaczyński był synem rzemieślnika i przedsiębiorcy Franciszka oraz Teodory z Lewtakowskich, a także wnukiem Andrzeja, który pełnił rolę lokaja cesarza Aleksandra II w Łazienkach. Jego młodsza siostra, Maria, zobowiązała się do rodziny Kenigów, będąc bratową Mariana oraz Józefa Kenigów.

Dzieciństwo Krzaczyńskiego miało miejsce w Warszawie, gdzie wychowywał się pod opieką ciotki, z uwagi na przedwczesną śmierć rodziców. Już w czasie nauki w szkole publicznie manifestował swoje zainteresowania, angażując się w rozwój harcerstwa oraz publikując twórczość poetycką w lokalnej prasie. W 1913 roku zakończył naukę w gimnazjum, a wkrótce potem, po wybuchu I wojny światowej, zaciągnął się do wojska, przyjmując rolę kawalerzysty.

Choć zakończył czynną służbę wojskową w 1917 roku, to już 8 stycznia 1924 roku, w wolnej Polsce, uzyskał stopień podporucznika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 oraz z 177. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. Był przypisany do 11 Pułku Ułanów Legionowych stacjonującego w Ciechanowie, a w tym czasie odznaczono go zarówno Krzyżem Walecznych, jak i Krzyżem Niepodległości.

Na początku 1917 roku podjął pracę jako instruktor rolny w Okręgowym Towarzystwie Rolniczym w Sobieszynie, później w Centralnym Związku Kółek Rolniczych w Warszawie. Równocześnie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Rolniczej (od 1919 Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego), którą ukończył w 1923 roku. Wkrótce po ukończeniu studiów aktywnie uczestniczył w organizacji tzw. urzędów ziemskich.

Później otrzymał nominację na prezesa Okręgowego Urzędu Ziemskiego w Płocku, a potem w Grudziądzu. W tym samym okresie objął także funkcję prezesa Pomorskiego Związku Osadników Rolnych. Kolejnym krokiem w karierze Krzaczyńskiego było dołączenie do zarządu Głównego Urzędu Ziemskiego przy Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych. W tym czasie wyróżniał się jako skuteczny organizator oraz wytrwały obrońca chłopskich interesów, co spowodowało, że stał się przeciwnikiem wszelkich organizacji ziemiańskich. Był aktywnym członkiem PSL „Piast”, a następnie Stronnictwa Ludowego.

Pod koniec lat trzydziestych zdecydował się na zmianę swojej kariery, opuszczając służbę urzędniczą, aby zająć się administracją państwowych dóbr ziemskich. Do września 1939 roku zarządzał dobrami Szczytniki Duchowne w pobliżu Gniezna. Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony na obszar Generalnego Gubernatorstwa, gdzie poślubił pracę w majątku ziemskim oraz aktywnie działał w konspiracji AK.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej wrócił do Wielkopolski, gdzie, z uwagi na swoje doświadczenie i znaczącą rolę w przedwojennym ruchu chłopskim, otrzymał posadę nauczyciela w szkole rolniczej we Wrześni. Dodatkowo został komisarzem akcji żywieniowej i siewnej w powiecie wrzesińskim. W 1946 roku, w gronie doświadczonych działaczy rolniczych, przydzielono mu zadanie zorganizowania Zarządu Centralnego Państwowych Nieruchomości Ziemskich, w wyniku czego ostatecznie został zastępcą dyrektora naczelnego PNZ odpowiedzialnym za produkcję rolną. Mimo problemów zdrowotnych, nie zrezygnował z aktywności społecznej, przenosząc się na dyrektora Zakładów Doświadczalnych PNZ.

Pomimo likwidacji tej placówki utrzymywał kontakty z nowo powstałym Państwowym Gospodarstwem Rolnym. W 1954 roku Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne opublikowało jego pracę „Mechaniczne dojenie krów”. Krzaczyński zmarł w 1958 roku w Poznaniu i został pochowany na katolickim cmentarzu Jeżyckim (kw.L-13-40).

Życie prywatne

Wśród bliskich Władysława Remigiusza Krzaczyńskiego szczególne miejsce zajmowała jego żona, Zofia, pochodząca z rodziny Hurczynów, posiadających herb Kruposiej. Była ona córką Kazimierza oraz Heleny z Sienkiewiczów, którzy zarządzali majątkiem Kazimierzowo, usytuowanym nieopodal Wilna.

Ich syn, Jerzy, kontynuował rodzinne tradycje, stając się lekarzem. Po śmierci ojca podjął decyzję o emigracji do Stanów Zjednoczonych, co stanowiło istotny krok w jego życiu zawodowym oraz osobistym.

---

Oceń: Władysław Remigiusz Krzaczyński

---