Stanisław Nadzin, znany również jako Stanisław Guman, to postać, której ślady w historii Polski są wyraźnie zaznaczone. Urodził się 28 sierpnia 1914 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył 10 grudnia 1970 roku w tym samym mieście. Był polskim dziennikarzem oraz doświadczonym tłumaczem literatury rosyjskiej, co sprawiło, że jego wkład w kulturę i komunikację międzynarodową był nieoceniony.
Warto również wspomnieć, że Nadzin posiadał tytuł pułkownika ludowego Wojska Polskiego, co podkreśla jego zaangażowanie w obronność kraju. Jego życie i praca są przykładem determinacji oraz wpływu, jaki można wywrzeć na historię poprzez literaturę i dziennikarstwo.
Życiorys
Stanisław Nadzin, pochodzący z żydowskiej rodziny jako syn Klemensa, ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Przed wybuchem II wojny światowej pracował w banku, a swoją przygodę z publicystyką rozpoczął w 1933 roku. Jego słuchowisko radiowe pt. Teatr wyobraźni: Nicolo Paganini zdobyło wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie Polskiego Radia w 1936 roku. Dwa lata później opublikował zbiór słuchowisk zatytułowany Teatr wyobraźni.
W trakcie wojny przebywał w ZSRR, gdzie służył w Armii Czerwonej. Od 1943 roku był częścią 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, przebywając z nią szlak wojenny od Lenino aż do Berlina. Po zakończeniu wojny piastował różne stanowiska, w tym dyrektora programowego w Polskim Radiu. W 1944 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a później do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Od czerwca 1946 do października 1950 roku pełnił funkcję attaché wojskowego w Poselstwie RP w Sztokholmie. Po powrocie do Polski został komendantem Kursu Specjalnego Oddziału II Sztabu Generalnego (od 15 listopada 1951 roku – Zarząd II Sztabu Generalnego). W latach 1958–1960 był szefem Oddziału Prasowego Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego, a następnie redaktorem naczelnym „Żołnierza Polskiego” w latach 1963–1967.
Nadzyn był autorem licznych słuchowisk radiowych oraz broszur politycznych, a także opracował antologie, takie jak Żołnierskim szlakiem (1967) oraz Antologia polskiego reportażu wojennego 1939–1945 (1962). Tłumaczył również dzieła rosyjskie, w tym Tragedię optymistyczną Wsiewołoda Wiszniewskiego.
W 1968 roku stał się ofiarą prześladowań antysemickich, co zaowocowało jego usunięciem zarówno z PZPR, jak i z wojska. Od 1945 roku był żonaty z Wandą Gojawiczyńską (1920–1994), córką Stanisława i Poli, z którą doczekał się syna Jacka, urodzonego w 1948 roku.
Stanisław Nadzin zmarł na zawał serca 10 grudnia 1970 roku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 165-5-5).
Ordery i odznaczenia
Stanisław Nadzin został odznaczony wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, które świadczą o jego zasługach.
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy, przyznany 11 sierpnia 1945 roku,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Walecznych.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW NADZIN, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 23.07.2023 r.]
- a b Informacje w BIP IPN. [dostęp 05.03.2022 r.]
- M.P. z 1945 r. nr 39, poz. 94 „w uznaniu zasług, położonych dla sprawy radiofonii w Polsce, a w szczególności odbudowy Centralnej Rozgłośni Polskiego Radia w Raszynie”.
- a b Katalog ↓.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Sołtys (cichociemny) | Krzysztof Hajdas | Janina Maria Sippko | Stanisław Adam Miączyński | Antoni Grzybowski | Natalia Hiszpańska | Wiesław Brauliński | Stefan Steć | Henryk Troszczyński | Władysław Bielecki (żołnierz) | Janusz Komorowski | Władysław Krzaczyński | Jan Guderski | Jerzy Szymankiewicz | Maciej Matthew Szymanski | Mariusz Ochalski | Karol Kryński | Franciszek Kiliński | Teodor Niewiadomski | Zbigniew BanaśOceń: Stanisław Nadzin