Karol Kryński


Karol Kryński, znany również pod pseudonimami „Przegonia” oraz „Waga”, urodził się 13 kwietnia 1900 roku w Warszawie, a zmarł 5 sierpnia 1944 roku w tym samym mieście. Był polskim malarzem awangardowym, którego twórczość łączyła się z niezwykle dynamicznymi zmianami w sztuce XX wieku.

Oprócz swojego artystycznego dorobku, Kryński brał aktywny udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Jako kapitan piechoty rezerwy Wojska Polskiego, wykazał się odwagą i oddaniem w służbie ojczyźnie. Jego działalność nie ograniczała się jednak tylko do artystycznych i wojskowych aspektów; był także działaczem niepodległościowym, który walczył o suwerenność Polski.

Kryński został odznaczony Orderem Virtuti Militari, co podkreśla jego wkład w walki o wolność kraju. W trakcie powstania warszawskiego pełnił rolę dowódcy III batalionu Oddziałów Wojskowych Powstańczego Pogotowia Socjalistów im. Stefana Okrzei, gdzie jego umiejętności przywódcze były nieocenione.

Jego tragiczny koniec nastąpił w czasie zaciętych walk na Woli, gdzie został śmiertelnie ranny na barykadzie przy ulicach Wolskiej i Młynarskiej. Śmierć Kryńskiego stanowi symboliczny moment w historii Warszawy, a jego życie ukazuje złożoność losów artystów w trudnych czasach. Jego postać pozostanie w pamięci jako przykład zarówno twórcy, jak i bohatera czynu narodowego.

Życiorys

Karol Kryński przyszedł na świat 13 kwietnia 1900 roku w Warszawie, w rodzinie Czesława Kryńskiego, prawnika i urzędnika, oraz Marii z Poziomskich. W lutym 1917 roku ukończył VI klasę w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w stolicy. Równocześnie, od 1915 do 1917 roku, uczęszczał do Szkoły Nauk Zdobniczych i Malarstwa. Podczas nauki w gimnazjum zaangażował się w tajny skauting oraz w listopadzie 1916 roku dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po zakończeniu edukacji, w 1917 roku, rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Dodatkowo, w tym samym roku, jako wolny słuchacz uczestniczył w kursie humanistycznym organizowanym przez Towarzystwo Kursów Naukowych. W 1918 roku spędził pewien czas na nauce w szkole podchorążych POW.

Od listopada 1918 roku został przydzielony do 1 Okręgowego Pułku Warszawskiego, który później zmienił nazwę na 21 pułk piechoty, gdzie pełnił rolę pisarza batalionu, a następnie awansował na starszego szeregowego. Wkrótce objął stanowisko p.o. dowódcy plutonu w 32 pułku piechoty. W 1919 roku, w okresie od lipca do października, ukończył uzupełniający kurs w Szkole Podchorążych Piechoty, a od grudnia tego samego roku służył jako dowódca plutonu oraz adiutant batalionu 8 pułku piechoty Legionów. Od marca 1920 roku pełnił funkcję dowódcy II batalionu, a od sierpnia 1920 roku dowodził konnym oddziałem wywiadowczym oraz oddziałem sztabowym.

Awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W styczniu 1921 roku został urlopowany z wojska i prawdopodobnie wówczas zakończył kurs maturalny dla wojskowych. Przyjął pracę jako artysta malarz, biorąc udział w nowatorskich, lewicowych projektach artystycznych związanych z polskim konstruktywizmem. W 1923 roku w Wilnie aktywnie uczestniczył w organizowaniu „Wystawy Nowej Sztuki”, co doprowadziło do powstania grupy „Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów”, do której należał. Po rozpadzie tej grupy w 1926 roku współtworzył kolejną grupę plastyków i architektów pod nazwą „Praesens”. W 1928 roku przez krótki czas studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Dnia 29 stycznia 1932 roku prezydent RP nadał mu stopień kapitana, z datą 2 stycznia 1932 roku, zajmując przy tym 87. lokatę w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, z przydziałem rezerwowym do 1 pułku piechoty Legionów.

Wokół roku 1934 Kryński wyjechał do Brazylii, gdzie przez trzy lata uczył języka polskiego oraz przedmiotów artystycznych. Po powrocie do kraju ponownie skupił się na malarstwie i grafice, będąc m.in. autorem dekoracji ściennych na statku „MS Batory”.

W czasie wojny obronnej we wrześniu 1939 roku znajdował się na stanowisku dowódcy kompanii w 1 pułku piechoty Legionów. Po ucieczce z transportu jenieckiego na terytorium okupowanym przez Sowietów, dotarł do Wilna. Tam wstąpił do Organizacji Socjalistyczno-Niepodległościowej „Wolność”, równocześnie pracując dorywczo jako ilustrator w dzienniku „Prawda Wileńska”. W 1942 roku wrócił do Warszawy, gdzie został dowódcą – instruktorem III batalionu Gwardii Ludowej WRN na Woli.

W czasie powstania warszawskiego stanął na czołowej pozycji jako dowódca III batalionu Oddziałów Wojskowych Pogotowia Powstańczego Socjalistów w Obwodzie Wola Okręgu Warszawa AK. Trzeciego dnia walki, odniósł ciężkie rany w obronie barykady przy skrzyżowaniu ul. Wolskiej i ul. Młynarskiej, a zmarł 5 sierpnia z powodu odniesionych obrażeń w szpitalu Karola i Marii Szlenkierów, mieszczącym się przy ul. Leszno 136.

W 1946 roku przeprowadzono ekshumację jego ciała, które zostało pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Jego grób usytuowany jest w kwaterze 21A, w rzędzie 6, w grobie 2.

Ordery i odznaczenia

Karol Kryński został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które są świadectwem jego odwagi i poświęcenia w służbie dla kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – przyznany pośmiertnie 18 września 1944, „za wyjątkową odwagę osobistą i dodatni wpływ na otoczenie podczas walk”,
  • Krzyż Walecznych,
  • Medal Niepodległości – przyznany 21 kwietnia 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Przypisy

  1. a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 15.07.2023 r.]
  2. Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik Biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944, Tom 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 99.
  3. Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, Tom IV. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1997, s. 66.
  4. Irena Kossowska: Między tradycją i awangardą. Polska sztuka lat 1920. i 1930. [dostęp 28.02.2010 r.]
  5. Spis pochowanych na Powązkach Wojskowych (d. Cmentarzu Komunalnym Powązki) w Warszawie. [dostęp 07.03.2010 r.]
  6. Rocznik Oficerski 1924, s. 122, 478.
  7. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 12, 414.
  8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 3 z 1 lutego 1932, s. 102.

Oceń: Karol Kryński

Średnia ocena:4.6 Liczba ocen:12