Władysław Bohuszewicz

---

Życiorys

Władysław Bohuszewicz, syn Jana i Marii z Garlickich, urodził się w Polsce. W 1915 roku zakończył edukację w Szkole Realnej Stowarzyszenia Techników im. Stanisława Staszica w Warszawie, a następnie podjął studia w Niżnym Nowogrodzie. Z chwilą wybuchu I wojny światowej w 1916 roku, Bohuszewicz został powołany do armii rosyjskiej, gdzie przeszedł szkolenie w szkole chorążych w Moskwie, a po jej ukończeniu, w 1918 roku, rozpoczął naukę na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Inżynierii.

W dniu 17 grudnia 1918 roku zgłosił się do nowo utworzonego Wojska Polskiego. W marcu 1920 roku został skierowany do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Toruniu, którą ukończył z drugą lokatą w lipcu. Następnie trafił do 9. eskadry wywiadowczej, gdzie pełnił rolę obserwatora i adiutanta podczas wojny polsko-bolszewickiej. W trakcie bitwy warszawskiej, 15 sierpnia 1920 roku, wyróżnił się wspólnie z sierż. Józefem Żuromskim podczas szturmów na pozycje Armii Czerwonej w rejonie Radzymina.

11 października, także w załodze z sierżantem Żuromskim, uczestniczył w długotrwałym locie mającym na celu odnalezienie odciętej 1 Dywizji Jazdy pod dowództwem gen. Juliusza Rómmla, pomagając w skoordynowaniu działań. Ich determinacja przyniosła skutek, gdyż udało się odnaleźć polskie oddziały oraz dostarczyć im ważne rozkazy dowództwa. Tego samego dnia brał udział w dalszych atakach na pozycje nieprzyjaciela, co przyczyniło się do przywrócenia polskich sił z powrotem poza linię demarkacyjną.

Po wojnie Władysław Bohuszewicz zdecydował się pozostać w Wojsku Polskim. W okresie od 25 grudnia 1920 do 5 marca 1921 roku działał jako instruktor w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych w Toruniu. Następnie, od maja 1921 do 26 marca 1923 roku, służył jako aerofotogrametrysta w Mieszanej Komisji Granicznej na Wschodzie, której zadaniem było wyznaczenie granicy między II Rzeczpospolitą a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. Potem kontynuował służbę w Wojskowym Instytucie Geograficznym oraz w Oficerskiej Szkole Topografów.

W sierpniu 1925 roku przeniesiono go z korpusu oficerów geografów do aeronautycznego, a wkrótce wcielono do 1 pułku lotniczego. Uczył się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie od czerwca 1926 do października 1928 roku. Po ukończeniu nauki, od grudnia 1928 roku, pracował w Oddziale III Sztabu Głównego, zajmując stanowisko referenta lotnictwa oraz sekretarza Rady Instytutu Przeciwgazowego.

W 1930 roku odbył dwumiesięczny staż we Francji. Po powrocie do kraju był dowódcą eskadry szkolnej w 2. pułku lotniczym w latach 1931–1932, później dowodził 22. eskadrą lotniczą w latach 1933–1934. W październiku 1934 roku objął funkcję dowódcy 26. eskadry towarzyszącej, a następnie II dywizjonu liniowego. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora z datą efektywną 1 stycznia 1935 roku oraz 15. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki. Podczas dalszej służby, w marcu 1939 roku, został mianowany podpułkownikiem.

W tym samym miesiącu pełnił obowiązki w Dowództwie Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa Wydziału Technicznego. W sierpniu 1939 roku trafił do Sztabu Naczelnego Dowódcy Lotnictwa i OPL jako szef wydziału zaopatrzenia. Po kampanii wrześniowej udało mu się dotrzeć do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF i otrzymał numer służbowy P-1474.

W listopadzie 1940 roku objął kierownictwo Wydziału Technicznego Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, pozostając na tym stanowisku do roku 1941. W następnych latach, w 1942 roku, został szefem Wydziału Studiów Operacyjnych. W lutym 1944 roku objął zaszczytną funkcję Szefa Gabinetu Naczelnego Wodza.

Po zakończeniu II wojny światowej, Bohuszewicz zdecydował się nie wracać do Polski, osiedlając się na stałe w Wielkiej Brytanii. Zmarł w Londynie w 1956 roku i spoczywa na cmentarzu Streatham Park na Rowan Road.

Ordery i odznaczenia

Władysław Bohuszewicz, znany ze swojego wspaniałego dokonania w służbie wojskowej, był zasłużonym żołnierzem, który otrzymał wiele prestiżowych nagród i wyróżnień. Lista jego odznaczeń zawiera następujące elementy:

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari nr 8111, przyznany 27 lipca 1922,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 10 listopada 1938, „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Medal Niepodległości, przyznany 9 listopada 1933,
• Srebrny Krzyż Zasługi, nadany 16 marca 1933,
• Polowa Odznaka Obserwatora nr 40, przyznana 11 listopada 1928, „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”,
• Medal Lotniczy, który otrzymał czterokrotnie,
• Medal Zwycięstwa, międzynarodowe uznanie,
• Łotewska odznaka lotnicza.

Te liczne nagrody świadczą o jego odwadze, determinacji oraz znaczącym wkładzie w walki zbrojne, które miały miejsce w czasie jego służby.

---

Oceń: Władysław Bohuszewicz

---